Donker grijze wolk

Zoals jullie al hebben kunnen lezen in mijn vorige blog was ik hondsberoerd.

Ik wist net dat ik zwanger was en ging met vriendinnen weekje naar Frankrijk. Op de terugweg ging het niet goed, misselijk dat ik werd. En dan moet je nog 9 uur in een bloedhete auto rijden. Want het was die dag 30 graden. Dat waren de langste uren van mijn leven. Heb de hele reis maar met mijn ogen dicht gelegen. Dat was voor mij de comfortabelste manier. Maar het werd elke dag een beetje erger. Van misselijk naar 4/5 keer braken en van braken naar non stop!

Zo erg zelfs dat ik niks meer binnen kon houden. Met 7 weken toch maar langs de huisarts gegaan, ik kreeg medicijnen. Na 3 dagen nog geen verbetering kon ik wel janken. 30x per dag boven de wc hangen, te zwak om nog uit bed te komen. Maar ik bleef maar doorgaan. Want er moest gewerkt worden (stemmetje in mijn hoofd die soms erg streng is voor mij. En nee ik ben niet gek!). Inmiddels had ik de 8 weken aangetikt en tijdens mijn avonddienst ging in bijna van mijn stokje. Mijn lichaam was dood op!

De dag erna maar de huisarts gebeld onder dwang van manlief. Om 16.00 had ik een afspraak. Bloeddruk werd gemeten die was iets te laag. Urine getest op ketonen (door de afbraak van je vetreserves komen deze stoffen vrij). Die waren op dat moment nog niet aanwezig. Maar door mijn hele houding en lijkbleken gezicht werd ik toch maar opgenomen.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis, werden alle controles nog een keer gedaan. Bloeddruk was netjes, de spanning heeft hem flink omhoog gejaagd. Maar in het ziekenhuis was mijn urine niet goed ik had 3+. Ik was uitgedroogd, meteen werd ik aan het infuus gehangen. In totaal heb ik 6 dagen daar gelegen. Ik knapte langzaam weer beetje op, maar dat duurde niet lang. Wel geteld 5 dagen later lag ik er weer, ditmaal nog erger uitgedroogd dan voorheen. Ook was ik in mijn 11 weken zwangerschap al 12 kilo kwijt. Je kon dwars door mij heen kijken. Allee ader in mijn arm was zo dun geworden dat prikken onmogelijk werd. Bond en blauw was ik, ze moesten stom 3x prikken voordat het goed zat.

Om de 3 dagen kreeg ik een controle echo om te kijken of die kleine het goed deed. Die at mij van binnen helemaal op en groeide goed.

Opeens tijdens de visite ronde van de gynaecoloog kreeg ik te horen dat mij medicatie stop was gezet. De reden was dat er vanuit Amerika een levering stop was. I.v.m. met meerdere complicaties van de baby bij gebruik van dit medicijn. Paniek heb ik nooit gehad. Ik voelde dat het goed zat. Enige nadeel was ik ging terug naar mijn vorige medicijn en die werkte totaal niet. Met andere woorden, we waren weer terug bij af.

Wat heb ik veel gehuild deze periode, de lang verwachten zwangerschap was een Hell geworden. Gelukkig had ik een paar hele lieve verpleegsters die hebben mij echt door deze periode heen geholpen. Ook had ik een paar lieve familieleden en vriendin om mij heen. Maar ondanks dat voelde ik mij erg eenzaam. In plaats van buikfoto’s sturen naar iedereen of happy zijn op social media, was ik allen maar aan het zeiken dat ik niet mee kon naar de stad/ feestje. Ze waren allemaal super lief maar ze hadden geen idee hoe ik mijn eigenlijk echt voelde. Want ja hoe leg je dit uit!! Alleen de mensen die dit hebben gehad kunnen het pas echt weten wat je doormaakt. Gelukkig had ik een lieve vriendin die dit ook heeft gehad, daar kon ik pas echt mijn ei kwijt. Want naar de rest van de buiten wereld deed ik alsof alles goed ging met mij.

Ondertussen was ik ook onder behandeling van een diëtist. Samen keken wij wat ik moest eten om mijn lichaam weer sterker te krijgen. Maar het lukte gewoon niet, ik had een angst gekregen om te eten. Mijn slokdarm was zo aangetast door het overgeven dat het pijn deed. Mijn kaken waren beurs en kreeg ze niet meer open. Maag protesteerde al van de etenslucht die in de gang hing. En dan nog mijn hoofd die een loopje met mij nam. Na 4 dagen werd er mij verteld dat ik een sonde zou krijgen. En toen heb ik heel snel de knop omgezet en ben ik met tegenzin gaan eten.

Bij 16 weken kreeg ik een gender revel, wij kwamen erachter dat wij een jongentje kregen. Vanaf dat moment wisten wij ook meteen hoe hij ging heten.

Vanaf week 18 ging het steeds een stukje beter en kom ik gaan afbouwen met de medicatie. Ondertussen toch weer aan de Zofran (je weet waar ik abrupt mee moest stoppen.) want het blijkt dat na 12 weken het medicijn veilig gebruikt kan worden. Dan is het kindje in de aanleg al helemaal klaar.

Ik heb mij welgeteld 1,5 week zwanger gevoeld en toen diende zich het volgende probleem zich aan