'Dit is hoe ik mijn kind(eren) wil opvoeden.

Ze is zwanger

 

Ook door glazen potjes en plastic spuitjes heen doet de natuur zijn werk: Lilian is zwanger! Ik kan het wel van de daken schreeuwen! Maar wat schreeuw ik dan? Als ik zeg: ‘Ik word moeder,’ kijken mensen zorgelijk naar mijn platte buik. Als ik zeg: ‘renate is zwanger,’ regent er een stortvloed van felicitaties en bevaltips op haar neer en sta ik er verloren bij. Als ik zeg: ‘We zijn in verwachting,’ voelt het alsof ik renate tekortdoe. Zij torst de extra kilo’s en hormonen met zich mee terwijl ik fluitend door leef en niet veel meer hoef te doen dan zorgen dat ik op tijd weet hoe de maxicosi in de auto moet. Zij verdient dus ook de credits. Als ik zeg: ‘We krijgen een kind,’ vragen mensen waar vandaan we het adopteren (echt!). Dus wordt het: ‘We krijgen een kind en het groeit in Lilians buik.’

Het avontuur begint

 

En het groeit daar goed. De verloskundige waarschuwt ons voor een tienponder en met 37 weken wordt voor de zekerheid gestart met het hele circus aan voetreflexologie, ananasharten, hobbelpaadjes en strippen. Maar onze reus blijft mooi zitten waar hij zit. Ik test de maxicosi nog maar eens. En dan op een zonnige lentedag in 2014 begint het avontuur: Seppe is geboren! Ineens zijn we ouders. Wat dat betekent, weten we nog niet zo goed.

Als Seppe na een pittige bevalmarathon op renate borst wordt gelegd, stroomt in hen beiden het leven terug en gaat de verbintenis die in de buik al was gelegd, in de buitenwereld verder. De hechting tussen die twee is zó zichtbaar en ontroerend. Wat er bij hen meteen natuurlijk is, moet bij de andere ouders veel meer groeien. Ik zie Seppe dagelijks, maar zie niks van mezelf. Kasper ziet zichzelf in Seppe, maar ziet Seppe maar een of twee keer per week en dan vooral zijn achterhoofd, want hij ligt veel aan de borst. Jeroen vindt het nog erg spannend om Seppe vast te houden. De mannen vinden beiden dat dit baby’tje de eerste tijd zo veel mogelijk bij de moeder moet zijn en dat voelt voor ons ook het beste.

De moeder: renate dus. Bij de erkenning maken we Kasper officieel de vader. Maar wat is mijn rol in dit nieuwe gezin?

Verliefd en verbonden

 

Bij elk kraambezoek word ik ermee geconfronteerd. Vaders zoeken in mij een bondgenoot en grappen over hoe vreselijk vrouwen worden door de hormonen. Maar eerlijk gezegd voel ik me ook behoorlijk hormonaal. We werden tegelijk ongesteld en lijken nu ook beiden te moeten ontzwangeren. Vaders huilen vast niet zo veel als ik in de kraamtijd. Maar de term ‘moeder’ lijkt ook niet op mij van toepassing. De moeder is in de weer met tepelhoedjes en borstkompressen. De moeder krijgt ons mannetje als enige rustig als hij overstuur is.

‘Meemoeder’ dan? Dat voelt voor mij toch een beetje alsof ik een snuffelstage loop bij de echte moeder. Daarvoor voel ik me veel te verliefd en verbonden. Dus geef ik als antwoord op de vraag over mijn verwantschap tot Seppe: ik ben zijn ouder. En dat vind ik fantastisch!

Van hart tot hart

 

Van tevoren had ik de stille angst dat Seppe mij niet volledig als ouder zou zien. En stiekem vroeg ik me af hoeveel ik zou kunnen houden van een kind dat biologisch niet van mij is. Dat vond ik spannend. Het bleken onterechte zorgen. Het is geweldig om mijn geliefde te herkennen in mijn zoon. Ik hou van haar. Hij lijkt op haar. Ik hou van hem. Iemand zei me eens: ouder en kind, dat ben je van hart tot hart. En zo is het.