**** Dit doet pijn, zoveel pijn.

Donderdag 15 oktober 2020

Gisteren hebben we met de gynaecoloog gesproken en alles doorgenomen. Er is weinig veranderd sinds de vorige keer. Want, ja, we moeten deze weg voor de 2e keer afleggen. 

Voor de 2e keer ga ik zometeen een pil innemen, een pil die mijn lijf voor gaat bereiden op een bevalling. Een bevalling bijna 20 weken te vroeg. Een bevalling die nog lang niet zou moeten plaatsvinden. Maar een bevalling die onvermijdelijk is. 

Morgen moeten we om 13.30 in het ziekenhuis zijn. Dan gaat het echt beginnen. 

God, wat doet dit een pijn. Ik houd me vast aan de gedachte dat het niet anders kan. Rationeel weet ik dat. Met ons eerste kindje was zoveel mis en ook onze Viking heeft minimaal 2 van dezelfde afwijkingen. Ons meisje had geen kans van leven gehad, als ze al had overleefd. We weten dat dit ook voor hem geldt. Maar het is verrotte moeilijk. 

Waar ik vorige vooral bang was voor wat komen ging, omdat ik totaal niet wist wat er zou gebeuren, hoe zou het gaan, hoe zou het zijn. Weet ik nu precies wat er gaat gebeuren, hoe het gaat en hoe zwaar het zal zijn. 

De afgelopen dagen heb ik in een soort overlevingsstand gestaan. Gekochte kleertjes teruggebracht, wikkeldoeken geregeld, een poster met zijn naam laten maken, nagedacht over foto's, hoe afscheid te nemen. Eigenlijk grotendeels zonder tranen of echt moeilijke momenten. Veel vinden mij sterk, dapper en krachtig. Dat ben ik helemaal niet, het is de enige manier om dit te overleven, dit weer te doorstaan. De enige manier om aan ons meisje van bijna 3 uit te moeten leggen dat de baby in mama haar buik komt, maar ze niet met hem kan spelen, hem flesje kan geven. 

F*ck dit doet zoveel pijn.