Dilemma's als je alleenstaand zwanger bent

Als toekomstig alleenstaande moeder komt er ontzettend veel op je af. Je moet heel erg veel keuzes maken terwijl de zwangerschapshormonen door je lijf gieren, en dat brengt zorgen en twijfels met zich mee. Natuurlijk kun je hulp of advies vragen aan vrienden, familie of instanties, maar uiteindelijk moet jíj beslissen. Jij alleen... zonder partner om mee te sparren, mee te genieten, mee te overleggen of ruzie mee te maken. Jij hakt de knopen door, dus alle verantwoordelijkheid ligt bij jou. En daar volgen vaak reacties op van je omgeving, die niet altijd positief zijn. Ook daar moet je mee leren dealen. Goedbedoelde adviezen, of kritische vragen, je moet ermee leren omgaan. Drie dingen die ik in de laatste maanden van mijn zwangerschap heb geleerd, zijn: luisteren naar je eigen gevoel, durf te beslissen, wees mild voor jezelf. Een beslissing neem je met je hoofd en met je hart. Je doet wat jij denkt dat het beste is voor je kindje en daar hoef je niemand verantwoording over af te leggen. Wat anderen daar ook van vinden. En lukt het je niet alleen? Dan is hulp of advies vragen geen teken van zwakte, het is juist stoer en sterk. Wees trots op jezelf, want het is zwaar, maar dit kun je!

Aangezien mijn zwangerschap verborgen en ongepland was, had ik een vrij korte periode om over dingen na te denken en zaken te regelen. Nachtenlang heb ik gepiekerd. Hoe ging ik mijn zwangerschap aankondigen? Hoe en wanneer vertel ik het de verwekker? Hoe zou hij reageren? Wie wil ik bij de bevalling? Welke spullen moet ik aanschaffen? Kan ik het financieel dragen? Hoe zit het met de voogdij? Welke toeslagen heb ik recht op? Wat moet ik allemaal regelen? Zomaar wat gedachten die bij me opkwamen en waar ik behoorlijk wat slapeloze nachten door heb gehad. Ik heb voor mezelf een lijstje gemaakt met prioriteiten en heb zo alle punten afgewerkt, sommigen dingen met een beetje (of veel) hulp.

Wat betreft de verwekker heb ik eerst juridisch advies gevraagd bij een officiële instantie. Want wat waren überhaupt mijn en zijn rechten? Ik wilde voordat ik hem inlichtte goed beslagen ten ijs komen. Uiteindelijk bleek het niet nodig, omdat hij alle contact verbrak. Ook toog ik naar een notaris, om de voogdij vast te laten leggen en een bewindvoerder aan te stellen voor het financiële gedeelte. Ik moest er absoluut niet aan denken dat ik tijdens of vlak na de bevalling zou overlijden en er niets geregeld was voor mijn dochter. Bij mijn werkgever vroeg ik om verschillende berekeningen van verschillende uren contracten, zodat ik inzicht kreeg in mijn mogelijk nieuwe financiële situatie. Ook zocht ik uit met welk salaris de toeslagen het gunstigst waren. Zo besloot ik na de bevalling van fulltime werken naar 3 dagen te gaan. Een plek op de kinderopvang was nauwelijks te krijgen, aangezien ik veel te laat was met aanmelden, maar ze maakten gezien de omstandigheden een uitzondering voor me. Wat was ik daar blij mee!

Met de verloskundige besprak ik mijn wensen voor de bevalling. Zo koos ik mijn beste vriendin als bevalpartner en een andere vriendin die tevens fotograaf is, kon er ook bij zijn. Met mijn bevalpartner volgde ik een pufcursus en ik meldde me aan voor een wekelijkse online zwangerschapsyoga. Ik koos een kraamzorgbureau en legde mijn situatie uit, waardoor ik in aanmerking kwam voor uitbreiding van uren. Ik regelde een kraampakket bij de zorgverzekering en huurde een bevalpakket voor een thuisbevalling. Ik hoopte vurig dat ik een goede en makkelijke thuisbevalling zou hebben, want bij de gedachte dat ik misschien een keizersnee zou krijgen werd ik echt gek! Hoe moest ik dan voor mijn baby zorgen? Wat als ze snachts huilde, wie haalde haar uit haar wiegje om de fles te geven? Kon ik dat dan nog wel met een grote buikoperatie?

Maar ik moest nog veel meer keuzes maken. Want welke naam zou ik kiezen voor mijn meisje? En hoe wilde ik dat haar geboortekaartje eruit zou zien? Welke spulletjes had ik nodig? En hoe zou de babykamer worden? Typisch zaken die je normaal gesproken in overleg met je partner beslist. Onderwerpen die met een partner soms voor discussie kunnen zorgen, daar ben ik me van bewust. Maar ook onderwerpen die voor heel veel voorpret zorgen. Samen dromen over het kindje in je buik. Samen zachtjes in het geheim de naam zeggen. Samen uitkijken naar de volgende echo. Samen het eerste pakje kopen. Samen de babykamer inrichten. Allemaal dingen die ik alleen heb moeten doen. Misschien fijn, want ik kon alles precies doen zoals ik dat wilde en hoefde nergens rekening mee te houden. Maar wat een druk op mijn schouders, een zware last om helemaal alleen te moeten dragen. Want wat als ik iets beslis wat verkeerd uitpakt? Wat als ik beter een andere keuze had gemaakt? Dan was er niemand anders die de schuld zou hebben. Dan zou ík hebben gefaald. Die gedachte maakte me erg onzeker. Ik kon de aanblik van koppels die een kindje verwachtten eigenlijk niet verdragen. Jaloers was ik op het stelletje in de wachtkamer bij de verloskundige. Maar wat ben ik nu trots op mezelf, dat ik alleen heb durven beslissen. Dat ik hulp heb durven vragen en aanvaarden. Dat ik een prachtig meisje op de wereld heb gezet. En dat we allebei gelukkig en gezond zijn, samen. Want dat is het allerbelangrijkste. Lieve E, ik hou elke dag meer van je.

Welke keuzes of beslissingen vond jij zwaar om te nemen?