Dilemma, nog een kindje?

Dilemma, wel of geen 3e?

We hebben het prima naar ons zin met z'n viertjes.
Heerlijk twee keer per jaar op vakantie, en wanneer we in het weekend geen verjaardag, bruiloft of ander feestje hebben, verzinnen we altijd wel iets.
Vliegeren en uitwaaien op het strand, naar de bioscoop, een huifkarrentocht of naar het pannekoekenhuis.
De jongens hebben het naar hun zin, en wij ook.
De oudste bijna 10 en de jongste bijna 7, wat heb ik opeens veel tijd voor mezelf nu ze al zo zelfstandig zijn.

Na de geboorte van onze tweede zoon ben ik een fulltime huismoeder geworden, heerlijk! En eigenlijk was het iets wat ik het liefste deed.
Aanpoten was het wel hoor, maar toen ook de jongste uit de luiers was gaf ik me op voor allerlei activiteiten opmde basisschool van de oudste.
Ik werd overblijf-moeder tussen de middag en nam Finn altijd gezellig mee, kon hij ook vast wennen aan de school!
Op maandag was ik voorlees-moeder en op donderdag hielp ik mee met knutselen.
Agenda zat vol en iedereen was tevreden, totdat ook Finn naar de kleuters ging.

De dagen duurde lang, zeeën van tijd, ik zat nu alleen thuis en opeens begon het te kriebelen.... nog een keer zwanger? Nog een baby?
Ik schrok van die gedachte, en schoof het weg.
Ging weer aan het werk.
Toch kwam de gedachte na twee jaar weer terug, het bleef knagen.
Hoewel we nooit onze twijfels hadden bij onze eerste twee kinderen, had vooral ik, manlief zag geen enkele beer op de weg, heel veel twijfels.
Het leeftijdsverschil tussen de kinderen zou enorm zijn, en konden we het financieel wel bolwerken? Is er ruimte voor een babykamer? En het allerbelangrijkste, had ik de energie wel om weer helemaal opnieuw te beginnen na bijna 7 jaar?
We zouden moeten inleveren, ook qua vrijetijd. Want uitwaaien op het strand met een kinderwagen of naar een voorstelling met een huilende baby is toch iets minder leuk.
Ik stopte met de pil, en niet veel later was baby nummer 3 toch echt onderweg.
De blijdschap die ik ooit voelde tijdens de zwangerschap van de eerste twee kwam direct na het aflezen van de zwangerschapstest.

Op een middag, ik was al net 15 weken zwanger, deden de jongens en ik een spelletje aan de keukentafel.
Om en om moesten we kiezen, - wat vind jij leuker voegbal of hockey? - want is lekkerder pizza of pannkoek?
Toen ik aan de beurt was vroeg ik ze: wat wil je liever, op vakantie of een baby? In koor riepen ze keihard EEN BABY!
Daarna keken ze vragend, waarom vraag je dat mam? Ik zag vier glunderende ogen naar mijn buik kijken, krijgen we nog een baby mam?
Dolgelukkig waren beide jongens toen ze de echo zagen van ons nieuwste gezinslid.

Tijdens de zwangerschap hebben Mees en Finn alles bewust meegemaakt en heb ik ze overal bij betrokken.
Ze mochten mee naar de pret-echo, en kwamen er toen achter dat ze een broertje konden verwachten.
Iedereen dolblij, en vooral ik zag een hoop praktische dingen die een derde zoon met zich mee bracht.
We hoefden nu geen nieuwe babykamer te kopen, er lagen nog dozen vol babykleertjes in overwegend blauw, net als de lakentjes, wipstoel en kinderwagen. Het lag allemaal nog op zolder om iemand anders blij mee te maken, maar er werden alleen maar dametjes geboren in onze familie en vriendenkring, maar goed ook achteraf!

Mees heeft zijn eerste pakje uitgezocht en Finn zijn eerste mutsje.
En toen onze derde zoon Rav geboren werd zijn ze niet meer van zijn zijde geweken. En nu ruim 2 jaar verder vinden ze alles wat Rav doet helemaal geweldig.
Ik heb mijn twijfels nooit begrepen eigenlijk, we hebben het zo goed samen. Het leven voor Rav is dan ook moeilijk voor te stellen.
En nooit heb ik het gevoel dat we moeten inleveren, een ochtendje familiezwemmen vinden we ook heerlijk.
De echte vakanties komen wel weer, of toch niet, want.......

Inmiddels verwachten wij wondertje nummer 4! Nooit een enkele dilemma geweest, vreemd hoe het allemaal toch kan gaan :)

Heerlijk zo'n groot gezin!