Diagnose pre-eclampsie

Op vrijdag 24 augustus ging ik voor een groei-echo naar de verloskundige, omdat bij een reguliere controle en bij de 20 weken-echo ons meisje wat aan de kleine kant leek. Niks zorgwekkends, maar gewoon om even goed te meten. Dachten we.

Ik ging samen met mijn ouders naar de verloskundige toe, vreemd genoeg had ik ze die dag mee gevraagd, ik maakte me toch een beetje zorgen om dat kleine meisje in mijn buik, ik noem het een moederinstinct. Patrick was in die tijd in Duitsland aan het werk, de ene week op maandag heenreizen, en pas de week erna op donderdag of vrijdag terug, dus 11 of 12 dagen van huis per 2 weken.

Voor dat de echo gemaakt werd, werd mijn bloeddruk opgemeten. Deze was schrikbarend hoog, 160/114. We besloten eerst de echo te doen, en daarna nog eens te meten, wellicht waren het de zenuwen. De echo was prima in orde, ons meisje was wel iets kleiner dan bij een termijn van 28 weken te verwachten was, maar niet zorgwekkend. Nog een keer de bloeddruk meten, 180/100. De verloskundige vroeg of ik verder klachten had. Ik had sinds anderhalve week vaak hoofdpijn en ik hield meer vocht vast in handen en voeten, maar over beiden maakte ik me geen zorgen. Tot de verloskundige zei dat ze de gynaecoloog in het ziekenhuis ging bellen, en daarna dat ik er direct naar toe moest.

Mijn vader zette mij en mijn moeder af bij het ziekenhuis, en zei dat we hem moesten bellen als we weer opgehaald konden worden. Ik meldde me bij de afdeling gynaecologie, mijn bloeddruk werd nogmaals gemeten, nu natuurlijk nog hoger door de spanning. Ik moest een plasje in een potje doen, en er werd nogmaals een echo gemaakt. De gynaecoloog zag het zelfde op de echo als de verloskundige; meisje klein van stuk maar verder in orde. Na de echo zei ze dat ik mij mocht melden bij de receptie van de kraamafdeling, en daar zou er iemand mee lopen naar mijn kamer. Huh, mijn kamer? Ja, want ik werd voor 24 uur opgenomen. Ik zou starten met medicijnen voor de bloeddruk, en ze wilden goed in de gaten houden of deze hun werk gingen doen.

Toen begon ik me pas echt zorgen te maken, opgenomen worden in het ziekenhuis was toch wel een serieuze zaak! Een flinke huilbui op de gang van het ziekenhuis was het gevolg. Wat was ik blij dat mijn moeder mee was. Patrick was pas net 5 dagen weg en zou dus pas over een week thuis komen. Ik had hem onderweg naar het ziekenhuis al gebeld, en toen ik eenmaal op mijn kamertje was en de verpleegkundige me aan de automatische bloeddrukmeter had gekoppeld, heb ik hem nogmaals gebeld. Wat baalde hij vreselijk dat hij 600 km bij mij en ons kleine meisje vandaan was. Maar gelukkig was het niet ernstig genoeg om voor naar huis te moeten komen.

Na een rustige 1e nacht in het ziekenhuis werd er zaterdag 's ochtends een CTG gedaan. Dat is een hartfilmpje van de baby, waarbij ook haar slaapritme en haar activiteit wordt bekeken om te zien of dit genoeg afwisselt en hoe de conditie van de baby is. Dit was helemaal in orde. Mijn bloeddruk was, ondanks de medicijnen, nog te hoog. De arts kwam aan het eind van de ochtend langs om te zeggen dat ze de medicijnen gingen ophogen, en me daarmee tot maandag wilden houden. Pfoei, nog een tegenslag, weer een huilbui.

Uiteindelijk leek op maandag de bloeddruk stabiel, en de CTG's van de kleine waren ook zondag en maandagochtend goed, dus ik mocht naar huis. Wel met de afspraak voor wekelijkse controles bij de gynaecoloog, en elke 2 weken een echo om te zien of de kleine wel genoeg zou blijven groeien.

Op vrijdag 31 augustus moest ik mij weer melden voor de controles. De bloeddruk was nog wel goed, maar de eiwitten in mijn urine waren verhoogd, het urinezuur was niet goed, en de echo liet zien dat de doorbloeding van de navelstreng was verminderd. Dit allen was niet persé nood aan de man, maar er moest wel in de gaten gehouden worden dat het niet zou verslechteren of dat de kleine er last van zou krijgen. Dit betekende dat ik weer opgenomen werd in het ziekenhuis; over 24 uur mijn urine moest opvangen, 3 maal daags bloeddruk meten, en weer elke dag minstens 3 kwartier aan de CTG voor de kleine. Op 3 september mocht ik weer naar huis, alles leek stabiel, alleen werden de controles uit voorzorg opgeschroefd naar 2 x per week.

Op 6 september, Patrick zijn verjaardag, was ik weer op bezoek bij de gynaecoloog voor een echo en de controles. Alles was niet helemaal in orde, maar ik denk dat de gynaecoloog mij matste omdat het Patrick zijn verjaardag was, dus ik mocht naar huis onder voorwaarde dat ik me rustig hield. Ik kreeg ook een 3d-echo, zo bijzonder!

Op 11 september werd ik weer opgenomen. Deze keer was de doorbloeding van de navelstreng weer niet goed, en twijfelden de artsen of de kleine wel hard genoeg groeide. Ik heb toen een prik voor longrijping gekregen (die wens ik niemand toe, wat een pijnlijke is dat, en hij moest de dag erna weer!) omdat als zou blijken dat mijn lichaam niet goed genoeg meer voor haar zou kunnen zorgen, ze gehaald zou moeten worden. Ik was toen pas 31 weken zwanger. Wat was ik verdrietig, wat voelde ik mij waardeloos. Het veilige warme plekje waar ons kleintje zat zou misschien toch een niet zo veilig plekje zijn, ze zou de grote wijde wereld in moeten waar ze nog helemaal niet klaar voor was, en dat omdat mijn lichaam het niet goed meer deed. Ik voelde mij zo slecht, en zo bang.

Gelukkig bleef die kleine het nog steeds goed doen, en mocht ik na 3 nachtjes ziekenhuis weer naar huis, ondanks dat ik me zelf steeds slechter begon te voelen; vaker hoofdpijn, heel moe, vaak verdrietig en bang. Maar de waardes van bloed en urine waren stabiel, en gewoon weer thuis is toch ook wel fijn, ondanks de angsten die ik met mij mee droeg. Ik schrok ook regelmatig omdat ik dacht dat ik de kleine al een tijd niet meer had voelen bewegen, maar dan sliep ze waarschijnlijk gewoon, want als ik dan op mijn buik drukte kwam er wel weer een vrolijke groet terug. Maar ik was zo bang om haar te verliezen.

Tot die tijd was ik tussen de ziekenhuisopnames wel aan het werk gegaan, zij het wat minder uurtjes per dag. Ik werk op een kantoor, geen zware baan en hele lieve en betrokken collega's, en de artsen vonden het geen probleem. Maar bij de laatste opname en de longrijping werd geadviseerd te stoppen met werken. Ik hoefde geen volledige bedrust te nemen want dat zou niet helpen, maar ik moest prikkels zo veel mogelijk vermijden, veel slapen, en met alles rustig aan doen.

Dus daar ging ik op 17 september naar mijn werk, om tegen mijn collega's te zeggen dat ik vast met verlof ging. Ik zou eigenlijk pas half oktober met verlof gaan, want ik was op 11 november uitgerekend. Ik zag er toch wel tegenop, ook al zou het voor niemand als verrassing moeten komen. Maar iedereen was heel lief en begripvol, en ze wensten me een fijn verlof toe. Gelukkig, weer een zorg minder.

De dag erna moest ik me weer melden voor de controles in het ziekenhuis. De CTG was weer goed, dus die kleine vond het nog fijn bij mama, maar de bloeddruk was 170/115 (whut?!). Dus ik mocht weer in een potje plassen en bloed prikken. Gelukkig mocht ik van de gynaecoloog koffie drinken bij een vriendin die achter het ziekenhuis woont, en ze zou me bellen met de uitslag. De vriendin waar ik was, was eind september uitgerekend, dus we zaten lekker met onze dikke buiken in de tuin toen de gynaecoloog belde dat ik weer terug mocht komen naar het ziekenhuis en weer opgenomen zou worden, want ook de waardes van urine en bloed waren slechter dan vorige keer. Dus daar ging ik weer over de bekende gang naar de kraamafdeling, en ik kreeg dezelfde kamer als waar ik al 2 keer eerder had gelegen, inmiddels "vertrouwd" dus. Mijn voeten en handen gingen ook steeds meer vocht vasthouden, en ook in mijn gezicht zat vocht, ik denk dat het ongeveer voelt als je net botox hebt gekregen, tenminste zo stel ik mij dat voor, alsof er zakjes gel in mijn voorhoofd zaten.

De dag erna begon ik me zieker te voelen, en voor het eerst sinds al die dagen ziekenhuis wilde ik niet naar huis. Ik heb dit toen met de verpleegkundige besproken, en omdat ik me zo beroerd voelde werd er bloed geprikt en moest ik weer een plasje opvangen. De waardes bleken wel weer iets verhoogd maar gelukkig weer geen ernstige verhoging. De dag erna zou ik een echo hebben bij de gynaecoloog, en daarna zouden ze weer bloedprikken en moest ik mijn plasje opvangen, en alles bij elkaar zouden de artsen dan een plan van aanpak maken. De echo op vrijdag gaf weer een heerlijk bewegend meisje in beeld, zij deed alles nog goed (even een heel fijn momentje!). Het plan werd om mij het weekend sowieso nog te houden, omdat ik mij zelf niet lekker voelde; veel hoofdpijn, pijn bovenin mijn buik, en ik hield nog steeds te veel vocht vast. Ik was opgelucht met deze uitslag. Natuurlijk wilde ik liever lekker thuis bij Patrick en de poes zijn, maar toch was het voor mijn gevoel veel beter om in het ziekenhuis te blijven.

Op maandag 24 september mocht ik, na een vrij rustig weekendje in het ziekenhuis, weer een plasje inleveren. De uitslag hiervan was dat het eiwitgehalte was gestegen, en ook bijna 2 x de waarde had van wat het mag hebben. Toen moest ik tot de volgende ochtend al mijn plasjes opvangen, want dan gaan ze bekijken of over 24 uur ook te veel eiwit in de urine zit, of dat dit alleen bij dat ene plasje was. Dit werd een best wel spannende 24 uur, want als het inderdaad te hoog was zou dit betekenen dat ik pre-eclampsie zou hebben. Ik heb mijn zorgen besproken met de verpleegkundige, en zij heeft uitgelegd wat PE inhoudt, maar ook dat ik me niet te veel zorgen moet maken omdat er nog niets zeker is. Natuurlijk heb ik daarna wel gegoogeld, maar dat bevestigde alleen dat ik aan vrijwel alle symptomen voldeed, en verder heb ik maar niet gelezen, aangezien ik me toch al zorgen maakte en ik mezelf niet door Google gek wilde laten maken.

Dinsdags kwam aan het eind van de middag de uitslag: ik had inderdaad pre-eclampsie oftewel zwangerschapsvergiftiging. Ik mocht niet meer naar huis tot de kleine was geboren, wat ze zouden proberen te rekken tot 37 weken. Tot die tijd elke dag in de gaten houden of mijn nieren niet slechter zouden gaan functioneren (hoe meer eiwitten in je urine hoe slechter de nierfunctie is), en natuurlijk hoe de kleine zich houdt. Ik was pas 33 weken zwanger. Wat was ik verdrietig met deze uitslag. Weer voelde ik me zo slecht, had ik het gevoel dat ik dit die kleine allemaal aandeed, en vroeg ik me af wat er zou gebeuren; of mijn nieren het nog 3,5 week zouden redden, en zo nee hoe ons meisje het dan zou doen, buiten mijn buik terwijl ze daar misschien nog niet klaar voor was. 's Avonds kwamen Patrick en mijn ouders, en heeft de verpleegkundige ook aan hen alles uitgelegd over wat zwangerschapsvergiftiging inhoudt, en wat er nu met mij gaat gebeuren e.d.

Lees je mee in mijn volgende blog hoe deze rollercoaster verder gaat?