Deze keer gaat het vast wel even vlot

In juli 2019 besloten we dat we toch echt graag aan een 2e kindje zouden beginnen. Niets houdt ons nog tegen. Eind juli krijgen we de uitslag van het genetisch onderzoek van mijn moeder. Ze heeft op heel jonge leeftijd borst- en darmkanker gehad en dat wees wel op een erfelijke soort. Als dit het geval zou zijn dan zouden we via andere wegen moeten zwanger worden zodat de eicellen met dat bepaalde gen eruit kunnen gehaald worden. Eind juli was het zover, na 6maand spannend afwachten kregen we de uitslag. Wonder boven wonder werden er geen genen ontdekt die voor een erfelijke vorm van kanker zouden zorgen. Groen licht dus! 

Poging 2 was het al meteen raak. Na een positieve test ging ik bij de dokter bloed trekken op te kijken hoe hoog mijn hcg stond. Dat viel even tegen. De dokter wou me zeker over 2 weken terug zien want de waardes waren toch niet zo hoog als we wouden zien. 

De week nadien wordt juune ziek, de windpokken. Een belletje ging rinkelen. Mijn moeder had wel eens verteld dat ik deze niet heel zwaar had doorgemaakt en ik misschien niet genoeg antistoffen zou hebben. STRESS! 

Ik belde de dokter op en ik mocht meteen bloed komen trekken om te kijken of ik genoeg immuniteit had opgebouwd. De volgende dag had ik mijn resultaat al (ik zeg nu "al", maar dat leek toen alsof ik weer weken moest wachten op het resultaat). Dubbel goed nieuws! Ik was immuun voor windpokken en mijn hcg was op een week tijd supergoed gestegen, oef! 

11 november, we vieren de 2e verjaardag van Juune met onze gezinnen. De perfecte kans om hen al in te lichten over het goede nieuws! Iedereen was super gelukkig voor ons en het fantaseren over dat broertje of zusje kon beginnen. Die avond had ik licht bloedverlies. Ik wacht een avondje af en de volgende ochtend belde ik de gynaecoloog. Ze vermoedde innestelingsbloed maar liet me voor de zekerheid toch al langskomen. Op de echo zagen we al snel een hartje kloppen, oef ! De gynaecoloog gaf nog even mee dat het duidelijk nog maar net beginnen kloppen is en dat het nog op gang aan het trekken is want het is nog net iets te traag en nog niet heel krachtig. Ook gaf ze mee dat ik 6+1w zwanger was. Daar klopte al iets niet. Volgens mijn berekeningen zou ik nochtans al bijna 8w zijn. Ik moest me nog niet te veel zorgen maken. We hadden een hartje gezien dus dat maakte de kans op overleven wel al veel groter. Ik mocht mijn afspraak die ik sowieso 2 dagen later had gepland gewoon laten staan zodat we dan konden zien dat de baby goed gegroeid was en het hartje stevig genoeg klopte. 

 14 november, een dag voor de effectieve verjaardag van Juune lag ik weer vol spanning op de tafel. Het eerste wat ze deed was de hartslag controleren. Die zag er super stevig uit, oef ! Voor de zekerheid nog even opmeten, misschien was er dinsdag iets misgelopen bij het meten en hadden we ons zorgen gemaakt om niets. Helaas, nog steeds 6+1... Dit was niet goed. Ik voelde het. De gynaecoloog zei nog dat ze me voorzichtig proficiat ging wensen en dat het 50/50 kon zijn. Maar eigenlijk had ik het dan al kunnen weten. 

Een week moest ik het geven, 7 lange dagen, niet wetende of het daar in de buik nog wel goed ging of niet. Opnieuw lig ik daar op de tafel. 6+3 en de hartslag was veel te zwak en te traag. Ik zou nu meer dan 9w zwanger moeten zijn. Het was duidelijk voor de gynaecoloog, dit komt niet meer goed. Ze legde mij de opties uit. Ofwel wacht ik af, laat ik de natuur zijn werk doen. Ofwel wel ik zelf een miskraam op door medicatie. Dit kon al vandaag of wanneer ik er zelf klaar voor was maar ze waarschuwde me wel dat dit best heftig kon zijn. Laatste optie: een curettage. Het operatief laten wegnemen. Al bij de eerste gedachte leek dit mij de beste "oplossing". Ik was er al aan uit dat ik graag zo snel mogelijk verder wou, zonder te veel afzien. Na overleg met mijn man kozen we dan ook voor de curettage. De volgende dag moest ik al terug voor de papieren en het pre-operatieve onderzoek en dinsdag stond ik op de planning. 

Het hele weekend lang heb ik zitten piekeren. Zou het misschien toch nog goed komen? (nee, tuurlijk niet), gaan ze een kindje uit mijn buik halen waarvan het hartje misschien nog klopt? (dat is toch niet ethisch verantwoord?), schuldgevoel dat ik het mezelf liever makkelijk maak,... Miljoenen gedachten spookten door mijn hoofd. Maandag raapte ik al mijn moed bij elkaar en belde ik nogmaals de gynaecoloog. Ik mocht meteen langs komen tussen 2 patiënten door (ik ga vanaf nu nooit meer boos zijn als de gyneacoloog wat uitloopt want wat ben ik dankbaar dat ik hier toch nog even tussen mocht). 

Ze stelde voor om nog eens snel te kijken of het hartje nog klopte. Misschien kon ik dan vrede vinden in mijn keuze. We keken even samen en zagen het al snel. Het was stil in mijn buik, veel te stil. De baby had genoeg gevochten, 2 lange weken waren voorbij gegaan na die eerste keer dat ik dat mooie, maar veel te zwakke hartje had gehoord. 

De gyneacoloog had gelijk. Ik kon mij nu neerleggen bij mijn keuze. Morgen de curettage en daarna konden we weer verder, hopelijk...