Depressieve gedachtes

Mijn gevoelens en gedachten gingen overal heen. Hier mijn donkerste momenten, de post die ik niet durfde te posten:

Mijn gedachten lijken mij soms over te nemen. Ik kan alleen maar huilen. Ik heb zelfs gegoogled hoe je een kind kan afstaan ter adoptie na de geboorte. 

Ik schaam mij diep. Ik herken mijzelf niet meer. Ik huil alleen maar of lig als een zombie in bed. Het lukt mij soms zelfs niet meer een glimlach op mijn gezicht te toveren voor mijn oudste zoon. Stukje bij beetje verdwijn ik en word ik overgenomen door een monster in mij. Ik heb geen energie meer om te vechten. Ik wil mijn baby niet meer. Ik wil bevallen en ervan af zijn, ik weet niet eens of ik mijn oudste zoon nog wel wil. Ik ben zo’n slechte moeder, ik denk dat hij beter af is zonder mij. 

Ik haat alles en iedereen. 

Alsof ik na mijn bevalling ineens pats boem weer mijzelf ben. Waarschijnlijk ben ik dan depressief met een baby in mijn armen. Hoe moet ik dat doen? Ik ben helemaal alleen. Ik heb geen hulp. Ik wil ook helemaal geen hulp meer want uiteindelijk loopt toch iedereen weer weg. Wat nu? 

Ook interessant: Er was rust in ons gezin, abrupt werd het wéér van ons afgenomen..