Deel 9 - mijn zwangerschap

Zwangerschap.

Tijdens de eerste echo op 9 maart '18 zagen we niks meer dan een iets groter grijzig vakje dan ik al die maanden ervoor als eitjes had gezien, dit keer was het een vruchtzakje met daar in een minuscule wit dingetje, de 'baby'. We kregen na deze echo pas onze felicitaties. Wat had ze meegeleefd, dokter Leendertz, maar ze wilde ons vooraf nog geen 'hoop' geven. Logisch misschien.. Al waren wij natuurlijk al 2 weken 'in de wolken'. Maar.... we waren ook realistisch, dit kon nog alle kanten op gaan. Op 19 maart kregen we in het ziekenhuis nogmaals een echo en hierop was het kloppende hartje te zien en te horen. Ik ben zwanger geraakt ( gemaakt ;) ) op 9 februari 2018. Uitgerekende datum was 2 november 2018.

Na het nieuws aan onze families te hebben verteld op eerste paasdag 1 april. Kon het echte genieten beginnen. We konden wegdromen samen met Nina, onze familie's lastig vallen met allerlei vragen en onzin, mijn zussen zijn inmiddels na de geboorte van Nina in 2008 ook allemaal moeder geworden. Mijn oudste zus van een zoon, Roan. Mijn op een na oudste zus van 2 zoons, Daan en Tijs. En ook mijn jongste zus werd in 2016 moeder van een zoon, Luuk. Allemaal neefjes voor ons dus. Ik kon ze goed om raad vragen wat ik voorheen vooral alleen bij mijn moeder deed, werd haar dat dit keer een beetje bespaard haha. Niet dat ik denk dat ze het erg vond hoor de eerste keer. Maar het met je zussen en vriendinnen dit soort dingen delen is ook gewoon erg leuk. Tijdens deze zwangerschap heb ik mij sowieso heel vaak afgevraagd hoe ik het in hemelsnaam allemaal heb gedaan met Nina in 2008. Ik was 10 jaar jonger en blijkbaar ook compleet zorgeloos ofzo ? Waar ik mij nu druk maakte om álles, heb ik volgens mij in 2008 niet stilgestaan bij hoe spannend het eigenlijk allemaal was. 20 weken echo ? Toen : Oh ja leuk dan weten we wat het wordt. Nu : We gaan nu pas echt zien of het wel gezond is.. Er geen open ruggetje is, een hartafwijking, gespleten gehemelte.. Wow dit is echt een serieus en spannend iets hé. Gelukkig was met de 20 weken echo alles goed, ze was wel groot. Er zijn voor dat aantal weken niet écht richtlijnen die ze volgen maar van wat ze kon zien en haar ervaringen kon ze zeker zeggen dat het een grote baby is. ( oke? )

Ik was al snel misselijk tijdens deze zwangerschap, Weet nog dat we begin maart gingen schaatsen en dat ik als smoes moest gebruikte dat het zeer deed als ik op mijn schaatsen ging staan want die dingen waren zo smal, maar ondertussen was ik gewoon heel erg misselijk. Dit heeft ook nog wel even geduurd, met de nodige zweet en spuug aanvallen. Mijn werk bij Bakker Bart koste me veel moeite en energie. Hele dagen lopen, rennen, tillen, bukken en alles wat er bij zo'n drukke winkel komt kijken. Ik hield het weken vol maar als ik dacht in maanden wist ik eigenlijk al dat dit niet goed ging komen. Ik kreeg lichamelijk al snel klachten, was ook niet in mijn 'best shape' om het maar zo te zeggen. Ik was te zwaar, ook al was ik net voor mijn zwangerschap 12 kg afgevallen en ook de hormonen de jaren vooraf hebben mijn lichaam 'in de war' geschopt. Vanaf het begin van de zwangerschap had ik al last van hoofdpijn aanvallen en dit hield lang aan. Ook hartkloppingen die erger werden vooral vanaf het moment dat het buiten warmer werd. Toen ik 30 april wakker werd van de krampen in mijn lies en zij, dacht ik meteen dat het mis was. Ik heb mijn verloskundige ( omdat er verder geen reden voor medisch was, had ik afscheid genomen van het team in het ziekenhuis en mocht ik mijn zwangerschap doorlopen bij de verloskundige ) in paniek opgebeld en zij adviseerde mij niet te gaan werken die dag maar eerst naar de dokter te gaan en haar daarna weer te bellen. Bij de dokter moest ik urine inleveren en werd mij met klem verzocht rust te nemen, ga een dag plat, doe een week rustig aan en om 12 uur zullen we ook nog even bellen met de uitslag van je urine. Ze belden om 11 uur dat het toch even op kweek werd gezet, just to be sure. ( gelukkig bleek dit gewoon goed te zijn achteraf ) Na de dokter ging ik langs bij de verloskundige, die zat boven in het zelfde gebouw. Ze stelde mij gerust met het beluisteren van het hartje maar zei ook dat mijn klachten gelijk stonden aan die bij bekkeninstabiliteit, dit was ook wat de dokter mij al had gezegd. Wacht even, NU AL ? Wat is dit. Het kon, echt. het kwam vaker voor, en ze verwachte niet dat het een liesbreuk of banden pijn was. Ik was enorm verdrietig, werd doorgestuurd naar Mensendieck en daar deed ik wekelijks mijn oefeningen en ook thuis kon ik hiermee door gaan. Als ik berichtjes terug lees zie ik dat ik eind april bij Mark aangaf dat ik de dagen niet helemaal trok. Ik sliep slecht, had pijn, was misselijk en dan een dag op je benen staan rennen en vliegen is niet fijn. Vanaf die datum heb ik elke dag 2 uur en soms wat langer gewerkt maar in juni heb ik mij officieel ziek moeten melden. Ik had teveel last van mijn bekken. Ook in m'n SI-gewricht zit iets knel, ik ben heel gespannen en dat werkt lichamelijk ook niet mee.

Ik was er in die periode echt van overtuigd dat ik een jongen zou krijgen. Ik denk met de klachten die ik had, waardoor het al heel anders allemaal was dan toen met Nina, ik in mijn hoofd had gehaald dat het dan gewoon een jongen moest zijn. 8 juni kregen we de 20 weken echo maar ik wilde niet pas tijdens die echo ontdekken of we een meisje of jongen zouden krijgen. Dát we het wilde weten stond vast, wij zijn hier beide echt veel te nieuwsgierig voor. Bij Nina wist ik het ook maar hebben we het geheim gehouden. Dat was ook wel erg leuk. Nina mocht ook niet mee tijdens de 20 weken echo, wat logisch is. En juist dat vond ik zo leuk, dat ze er bij zou zijn als we er achter kwamen of het een meisje of jongen was. Ik maakte voor 14 mei een afspraak bij echo bureau Jan Koning in Ochten. Op die dag hoorden wij met zijn 3, dat er een meisje in mijn buik zat. Ik had het dus helemaal verkeerd haha, Nina en Mark zeiden vooraf wel dat het een meid werd.. Hoe tof. Nog een meid. Een tweede kleindochter voor mijn ouders, en een eerste voor mijn schoonouders, mijn lieve schoonmoeder die altijd zo graag zelf een dochter had gewild haha. Die maand besloten we ook voor de naam te gaan die we in april hadden gevonden, maar ik bleef twijfelen. In juni en juli stuurde ik nog wekelijks namenlijstjes of specifieke namen door naar Mark.

De lichamelijke klachten bleven, werden erger en ook leek het alsof we er elke week andere klachten bij kwamen. Ik sliep slecht, zat vaak 's nachts op de bank of onder de douche. Sliep overdag beter. Maar ook maar max 2 uur. Ondertussen werd dus slaap therapie besproken maar hierin was ik wat terughoudend, ik las best enge dingen namelijk. Het was ook warm.. vanaf mei hadden we dat jaar al te maken met hitte golven. Op 18 juli beviel mijn beste vriendin van haar 2e meisje, Estell. Het was zó heet, dat knuffelen geen pretje was, maar wat waren we allemaal blij dat het een gezond mooi kindje is.

Ik kreeg vaak de vraag, "..is het je eerste? " "..Nee, de tweede, mijn oudste dochter is 10..". Waar ik mij eerder wel eens.. schaamde dat ik zo vroeg moeder was geworden of alleenstaand was met een dochter, was ik nu mega trots dat ik dus kon zeggen dat ik al een meid had van 10 jaar! Schamen, dat is misschien niet helemaal het goede woord, maar een onzeker gevoel bekroop me vaak als mensen vroegen hoe oud ik was bij de zwangerschap van Nina o.i.d. Ik weet niet precies hoe dat komt.

2 Augustus moest ik naar ziekenhuis voor een glucose test. Wat is dat VIES. Ik nam het drankje met dichtgeknepen neus maar alsnog ging die smaak er door heen. Als ik er nu aan terug denk wordt ik weer misselijk. Ze prikken dan bloed, je neemt het drankje, en dan mag je 2 uur niks. Na een half uur trok ik wit weg, ging vreselijk zweten en viel bijna flauw.. Haha typisch. Ik moest achter in een donker hokje gaan liggen met een koude washand op mijn hoofd. Toen de 2 uur voorbij waren prikten ze nogmaals bloed en als ik niks zou horen was alles goed. Je voelt hem al aankomen. 6 augustus werd ik gebeld, helaas, zwangerschapssuiker. Na wat uitleg over wat dit een beetje inhoud vertelde ze mij dat ik gebeld zou worden door een diabetes medewerkster van het ziekenhuis om daar het verdere verloop mee te bespreken.

Ik merk dat dit verhaal echt veel te lang gaat worden, ik ga hem in opsplitsen. Volgende keer dus verder.

Joe !!