Deel 4: De zware zwangerschap

In mijn vorige blog beschreef ik de ontdekking van mijn zwangerschap. In deze blog vertel ik jullie over het verloop van mijn zwangerschap.

We hebben de ontdekking in het weekend kunnen verwerken en het mijn oma van 87 vertellen. Dat was ook nog wel een dingetje, want dat was ook weer zo dubbel. Ze zou zeker heel erg blij zijn voor ons, maar mijn ontdekking kwam toch wel op een rare dag. De vrijdag dat wij de ontdekking deden, was het precies 1 jaar geleden dat mijn opa op 89jarige leeftijd was overleden. Zaterdag 13 april was het dus de sterfdag van mijn opa. Maar wat fleurde oma op van dit nieuws en wat was ze blij voor ons.

Omdat het nog pril is, ben net 6 weken op weg, willen we het nog zo stil mogelijk houden. Maar wat is dat moeilijk, je wilt het wel van de daken schreeuwen. Omdat ik toch wat last heb van misselijkheid heb ik besloten om mijn directe collega’s toch maar in te lichten zodat ze zich geen zorgen maken als ik snel naar het toillet ren. Zij waren net zo verbaasd en blij als wij. Ook had ik met voorgenomen om zo lang mogelijk door te blijven werken. Ook dit liep helaas helemaal anders dan gepland.

Ik heb nog 2 dagen kunnen werken en werd toen tot totale bedrust gemaand door de verloskundige. De maandag en dinsdag heb ik nog lekker gewerkt, de woensdag begon ook soepel totdat ik op het toilet de schrik van mijn leven kreeg en bloed op het toiletpapier zag bij het afvegen. Gelijk in paniekmodus de verloskundige gebeld, en een uur later lag ik op haar tafel voor onderzoek.

De rit er naar toe (+/- 5 minuten) voor mijn doen hele rare dingen gedaan. In paniek tegen de baby (en dat is het eigenlijk nog niet eens, het is een ongeboren vrucht) praten dat het wel moet blijven zitten en dat soort dingen. De verloskundige was zo rustig en aardig, voelde gelukkig gelijk een klik, en dat is voor mijn heel erg belangrijk. Er was gelukkig een hartslag te horen en een vrucht te zien. Wel kwam ze tot de conclusie dat mijn banden in dit vroege stadium al op zeer grote spanning stonden en dat als ik de zwangerschap wil voldragen ik vanaf nu met bedrust moet en zeker de eerste 10 weken heel erg rustig aan moet doen. Zo gezegd, zo gedaan, de werkgever gebeld en de ziektewet in, in de hoop dat ik 10 weken verder toch weer aan het werk zou kunnen. Dit verliep anders, de rest van de zwangerschap werd bedrust.

Er moest ook een bevalplan gemaakt worden. Dat was voor mijn vanaf minuut 1 heel duidelijk. IK GA NIET NATUURLIJK BEVALLEN. Dat was sneller gezegd dan uitgevoerd. Mijn verloskundige snapte mijn bezwaar, haar collega en de eerste gynaecoloog die ik bezocht helaas niet. Waarom ik niet natuurlijk wil bevallen? Nou dat heeft te maken met mijn whiplash. Ik heb zo al enorm veel last van nek en schouders, dat een ritje in een zweefmolen me al 3 maanden uit de running haalt omdat ik de armen dan niet meer op kan beuren omdat alle spieren vast zitten. Daarnaast het ik een misbruik verleden, en zie ik het niet zitten om met ontbloot onderlichaam in een kamer met onbekenden te zitten. En een natuurlijke bevalling naar mijn mening door het persen ook druk op nek en schouders die ik niet aan kan. En als de baby (wij willen vooraf niet weten wat het wordt) er straks uit is wil ik het zelf kunnen vasthouden en verzorgen. De collega van mijn verloskundige snapte het niet en kwam met het voorstel om een baarkruk te gebruiken, en de gynaecoloog zou me wel even platspuiten zodat ik er niets van zou voelen. (Lang verhaal heel sterk ingekort). Met deze 2 reacties kwam ik de volgende afspraak weer bij mijn eigen verpleegkundige, en zij was not amused over de reacties. Heb daarna nooit weer een behandeling bij haar collega gehad en er werd een second opinion aangevraagd bij een vrouwelijke gynaecoloog. Hier heb ik samen met mijn partner een heel fijn gesprek gehad. Ze begreep me, maar kon helaas niet zomaar besluiten om een keizersnede te doen. Hiervoor moest ik eerst naar een medisch psycholoog. Zo gezegd, zo met enige tegenzin gedaan (heb uit het verleden niet zulke goede ervaring met psychologen). Maar wat was dat een fijn gesprek. Het heeft me vertrouwen terug gegeven in de psychologie. De medisch psycholoog was het vrij snel in het gesprek met me eens dat de keizersnede de beste oplossing was.

Nou er was groen licht voor een keizersnede. Kan je vertellen dat dat een hele opluchting was. En dat de tijd ook wel begon te dringen. Het is inmiddels oktober, en ik ben eind november uitgerekend.

We zijn er klaar voor. De babykamer is gereed, we zijn getrouwd, en er is een geplande datum. De laatste maanden liepen redelijk rustig. Heb nog een keer last gehad van een hoge bloeddruk waarmee we een avondje op het ziekenhuis hebben gezeten, maar de uitslagen waren goed, dus mochten we naar huis met bedrust. En de baby was ineens een jogging foetus, dat was ook geen pretje. De baby is dan zo actief dat het het maximale van het lijfje vraagt. En ging in mijn geval gepaard met harde buiken. Dit zakte gelukkig ook weer af.

In mijn volgende blog vertel ik je alles over de bevalling en mijn eerste dagen als moeder.