Het tweede deel van de zwangerschap.

En toen kwam de 20 weken echo. Voor iedereen de belangrijkste echo want hier krijg je te horen of je kindje gezond is en alles er op en er aan zit of juist het tegenovergestelde. Omdat dit in de Corona tijd was moest ik dus weer alleen, de spannendste echo en ik vond dit maar niks. Met veel spanning liep in naar de ingang van het ziekenhuis naar de afdeling toe, terwijl Peter in de auto moest wachten. Wij hadden een afspraak in de avond dus het was mooi rustig, wat mij ook weer enigszins rust bracht. Zo werd ik door de dame die de echo deed geroepen en mocht ik gaan liggen. Peter mocht meekijken via face-time, dit was de enige manier waarom hij alles mee kon zien aangezien hij fysiek er niet bij mocht zijn.

Zo ging ze alles voorbij en soms hoorde ik een geruststellende antwoord van haar dat het goed was. Toen ze alles (op het geslacht na) had bekeken, vertelde ze dat alles goed en gezond was, zoals het hoorde. Wat waren wij blij! Tussendoor kletste ik ook met de dame om het wat luchter te maken en mijn zenuwen onder controle te houden. Ik weet nog wel dat ik zei en dacht ‘wat erg als je hier alleen ligt en je krijgt slecht nieuws te horen, je moet het alleen ondergaan op dat moment want je partner is er niet bij’ en dat is wat bij mij ook continu tijdens de echo door mijn hoofd spookte. En ja op een beeldscherm is leuk hoor, maar daar komen geen gevoelens bij kijken zoals in het echt, fysiek. En toen kwam de vraag van haar ‘willen jullie weten wat het is’?. De hele zwangerschap zei ik tegen Peter, ‘nee ik wil niet weten wat het word, ik wil graag dat het een verassing is bij de bevalling’. Terwijl het Peter eigenlijk vrijwel niets uitmaakte wat het zou worden. Maar een paar dagen voor de 20 weken echo nam mijn nieuwsgierigheid de overhand en wilde ik het toch wel graag weten, het was namelijk ook zo handig voor de voorbereidingen van de babykamer of kleertjes en alles er om heen. Dus ik zei tegen de dame van de echo ‘ja we willen het wel graag weten maar niet zo via het scherm’. ‘ Zou je het geslacht in een envelop willen doen, zodat we thuis er samen achter komen wat het is?’. ‘Natuurlijk’ zei ze, ‘ik snap wel waarom, op deze manier op afstand is het minder leuk ja’. De hele echo mocht ik mee kijken behalve het stukje van de geslacht, toen vroeg ze me vriendelijk om even de andere kant op te kijken. Ik mocht weer recht op komen zitten en mijn buik afvegen, ondertussen gaf ze me de envelop met de echo’s en feliciteerde ze ons. Ik  liep weer terug richting de parkeerplaats waar Peter zat te wachten.

We hadden een rit van 25 minuten naar huis, maar die duurde wel een eeuwigheid. Zo enorm benieuwd waren we, wat voor mini mensje zich in mijn buik aan het ontwikkelen was. Eenmaal thuis gingen we op de bank zitten en Peter deed de envelop open, een meisje! Wauw, dit had ik zo niet verwacht. Wat zat mijn gevoel er naast toen ik dacht dat het een jongetje zou zijn, maar toch wat waren wij blij! En natuurlijk moesten we een traantje wegpinken.

We hadden besloten om dit in etappes het bekend te maken aan de familie. Eerst bij mijn ouders waar m’n zus toevallig was met haar dochter, zo liet ik mijn nichtje de koker openen waar roze in zat. En zo ook op de verjaardag bij mijn andere zus, wat een vreugde was er. En daarna bij de familie van mijn man, dit was een extra verrassing want aan zijn kant waren er alleen maar jongetjes, ons meisje zou het eerste meisje van die kant van de familie zijn. Zo stonden we met afstand door de Corona van elkaar af en opende Peter de volgende koker met roze er in. Oma sprong een enorme gat in de lucht, ze had namelijk al zelf 3 zonen en 2 kleinzonen, dus een meisje er bij was helemaal geweldig. Wat was dit een heerlijk en overweldigend gevoel om het te mogen delen met onze familie. 

In mijn 25e week van mijn zwangerschap gingen we een nachtje naar Hilversum toe, nu kon ik het een en ander nog doen voordat mijn buik te groot was en ik bijna niets meer kon ondernemen, wat later het geval was. Zo gingen we in de avond lekker eten bij een Indiaas restaurant, eten waar we gek op zijn. Het enige nadeel was dat dit eten best gekruid is dus ik koos zo mild mogelijk recepten uit wat ik nog wel aankon. In de nacht werd ik enorm misselijk en moest ik echt rennen om bij het toilet te komen. Peter kwam bij me en vroeg of alles goed ging, ik gaf aan dat ik enorm misselijk was en dat het eten me waarschijnlijk toch niet goed op de maag was komen te vallen.

De volgende dag gingen we naar huis toe en het rommelde wat in mijn buik, het was een beetje het gevoel van niet heel fit zijn maar dat ging wel zo weer over dacht ik. In de nacht kon ik ook niet mijn draai vinden en kreeg ik enorme pijn aanvallen in mijn buik die later afzwakte nadat ik een paracetamol had ingenomen. De volgende ochtend werd ik wakker en toen kwamen weer die pijn aanvallen opzetten dus gauw maar weer een pcm innemen om zo het ergste te voorkomen en dat het snel over ging, maar dit keer gingen de aanvallen niet weg. Ze werden wel wat minder maar gingen niet weg. Met angst voor wat dit zou zijn, liggend, zittend of lopend belde ik de huisarts, ik kon me geen houding geven. Die gaf aan dat ik direct kon komen. De huisarts onderzocht me en durfde er geen uitspraak over te doen wat het zou kunnen zijn en stuurde me door naar de spoedeisende hulp, Peter mocht direct door rijden naar het ziekenhuis omdat het spoed was met mijn klachten en omdat ik zwanger was.

Eenmaal bij het ziekenhuis zag een verpleegkundige mij helemaal voor overgebogen in een rolstoel zitten de pijn weg puffen. Ze zei nog tegen mij ‘als ik niet beter zou weten, zou ik zeggen dat je weeën hebt’. Ik keek op en schrok me enorm. Nee dat kan niet dacht ik, ik ben nog maar 25 weken. De Arts zag mij en ik zat de ene keer voor over gebogen op de onderzoektafel te leunen en nog geen minuut later stond ik rondjes te lopen. Ook hij gaf aan dat het er uit zag alsof ik weeën had. Hij gaf ook aan dat als ik dat nu zou hebben, ik weeënremmers zou krijgen en hopen dat het dan nog zo voor weken/maanden goed zou blijven gaan. Mocht dit niet het geval zijn en ik zou wel komen te bevallen, was ons kindje niet levensvatbaar. Toen ik dit hoorde moest ik enorm huilen, Peter hield zich groot voor ons beiden maar ook bij hem zag ik de angst in zijn ogen.  

Word vervolgd, tot de volgende blog!

Leestip: hij ging vreemd en zij was zwanger