Deel 2: My Bumpy road

Na alle onzekerheid de afgelopen weken proberen we weer een beetje te ontspannen en de focus te leggen op de leuke dingen.  Zo ook de verjaardag van mijn oma. Omdat mijn opa op dat moment in het ziekenhuis ligt wordt last minute besloten met de familie in het ziekenhuis samen te komen. We eten met zijn allen in de cafetaria een stukje taart en halen opa van de afdeling.  

Opa zit in de rolstoel en kijkt bijna dwars door ons allen heen. Hij reageert bijna niet op ons en lijkt bijna afwezig in zijn eigen lichaam . Na een half uurtje besluiten we hem terug naar bed te brengen zodat hij terug op zijn gemak ligt.  Dit ging allemaal niet zonder slag of stoot en we spreken onze zorgen uit naar de verpleging die hem nog wat extra in de gaten gaan houden. 

Onderweg terug naar huis voel ik behoorlijke harde buiken.. misschien toch iets te druk gemaakt zo net? 

Lekker in bed en proberen wat te slapen dan zakt het vast wel weg dacht ik. 

 Ondanks dat het niet volledig rustig is in mijn buik besluit ik de volgende ochtendtoch met een vriendin mee te gaan naar een babybeurs waarna we nog even de stad in gaan. Na een paar uur merk ik dat de harde buiken echt wel vervelend beginnen te worden en geef ik aan dat ik toch graag richting huis wil. 

Eenmaal thuis krijg ik telefoon van mijn nichtje die op dat moment bij mijn opa in het ziekenhuis is. Opa gaat enorm achteruit en uit de laatste bloedwaardes blijkt dat hij stervende is. Hij wordt overgebracht naar een speciale kamer waar hij nog geen 2 uur later op 71 jarige leeftijd zijn laatste adem uit blaast .  Ontzettend verdrietig maar ook blij dat hij niet meer verder moet afzien probeer ik wat te gaan slapen .  De volgende ochtend zitten we met de familie bij de begrafenis ondernemer om alles te regelen.  Het valt mijn zusje op dat ik continu in elkaar kruip van de harde buiken en toch echt wel meer last  heb dan ik zelf toe wil geven . 

Ze zet me voor het blok en zegt ; als jij nu niet belt dan bel ik de verloskundige voor je. Onder lichte dwang belde ik naar de verloskundige en gaf aan dat ik toch wel wat kramp ervaarde . 

Ik mocht voor de zekerheid eventjes aan  de ctg komen liggen . Eenmaal daar bleek ik dus weeenactiviteit te hebben. Niet super heftige maar wel om de 4 min.  Op dat moment ben ik 30 weken zwanger en besluiten ze mij een pil te geven die ik vaginaal in moet brengen om de weeen te doen stoppen. Om na een paar uur opnieuw te bekijken of er nog weeenactiviteit is. 

Maar die medicatie lijkt het alleen maar aan te sterken. Ik merk dat de weeën steeds heviger worden en sneller komen. Ik beslis om op de bel te drukken.  Ze leggen mij direct terug aan de monitor en zien dat ik nu iedere 2 minuten behoorlijke weeën heb. Tijdens het lichamelijk onderzoek blijkt ook dat mijn baarmoederhals korter is dan hoort  te zijn op deze termijn wat kan betekenen dat de bevalling is begonnen. 

Dan gaat het ineens allemaal heel snel . Er komen meerdere verpleegkundigen binnen en de gynaecoloog volgt direct.  Gezien de termijn waarop je nu zit en de frequentie van de weeën heb ik overleg gehad met het Erasmus mc. Ons ziekenhuis is niet voorzien op baby’s die hele intensieve zorg nodig hebben. Omdat we zeker willen zijn dat je op de juiste plek bent als deze weeen doorzetten gaan we je met de ambulance overplaatsen naar Rotterdam. We beginnen direct met longrijping voor de baby en er wordt direct een infuus geprikt om je een hoge dosis weeenremmers te geven.  Je zult de komende tijd in het ziekenhuis moeten blijven wordt me verteld. 

Er is op dat moment maar 1 vraag die in me op komt. Ga ik dan wel bij de uitvaart van mijn opa kunnen zijn en afscheid kunnen nemen? De gynaecoloog legt zijn hand op mij been en zegt sorry meisje ik denk het niet.  Ik breek en begin te huilen.  Maar na een minuut raap ik mezelf bij elkaar en besef dat er nu maar 1 ding is wat ik moet doen en dat is sterk zijn voor het mannetje wat nog ter wereld moet gaan komen.  Ik moet zo rustig mogelijk blijven en hopen dat de medicatie zijn werk gaat doen. Terwijl ik helemaal in orde gemaakt wordt voor transport komen daar de ambulaneverpleegkundigen binnen die me weg gaan brengen .  Zelf werk ik ook in het ziekenhuis en zie dat de ambulanceverpleegkundige een bekende van me is. Dit stelt me toch wat gerust en we vertrekken richting het Erasmus.