Deel 1: Zwanger met een hartafwijking

Een klein jaar eerder waren we bij mijn cardioloog geweest om uit te zoeken of een zwangerschap mogelijk is met mijn hartafwijking en mechanische hartklep. Na elke goede echo zouden we een jaar groen licht hebben om zwanger te raken. Zodra ik een positieve test zou hebben, moest ik weer contact opnemen voor de omzetting van medicatie en de overstap naar een cardioloog gespecialiseerd in zwangeren met een aangeboren hartafwijking. 

We hadden al veel gepraat over een kindje samen, vooral in combinatie met mijn hartafwijking. Kon ik de zorg wel aan, hoe gaat het met minder energie, wat als ik een slechte dag heb, het vroege opstaan, de gebroken nachten etc. 
Met positieve ervaringen van vrienden in hetzelfde schuitje gingen we ervoor. 

Dolblij waren we toen we na de eerste poging al een positieve zwangerschapstest in handen hadden. De cardioloog werd gebeld, maar dat contact liep niet goed. De assistente had een afspraak gemaakt voorbij de overstaptermijn van de medicatie. Mijn mechanische hartklep slaat de bloedplaatjes kapot en hiertegen slik ik antistolling. Orale antistolling wordt sterk afgeraden in het eerste trimester en de laatste weken van de zwangerschap. In die periodes dien je antistolling via injectie toe. 
Via de trombosedienst heb ik uiteindelijk een recept voor injecties gekregen.  

Waar ik dacht dat ik eerst even kon wennen aan de zwangerschap en voor de 6e week moest overstappen van antistolling, was het dringende advies van de trombosedienst om direct over te stappen. Poeh, dat was even schrikken. Ik heb een beste prikangst, was er net achter gekomen dat ik zwanger was en moest direct starten met het zetten van injecties. Wat een geluk had ik met de lieve doktersassistenten, zij boden me aan om de eerste dagen op de praktijk te prikken zodat ze mij erbij konden begeleiden. Naast mij, hebben ze het ook aan mijn man Jelle geleerd. 

Omdat prikken niet stressvrij gaat bij mij, hebben we mijn moeder snel ingelicht over de zwangerschap, zodat zij onze partner in crime kon zijn. 

En toen hadden we eindelijk de eerste echo, zouden onze inspanningen nut hebben gehad? Ja hoor een kloppend hartje, wat waren we blij. 
Nu mochten ook andere familieleden en beste vrienden het weten. 
Via marktplaats vonden we een wiegje naar ons zin en we keken er naar uit om ouders te worden.

In het begin spoot ik eenmaal per dag antistollingsmiddel, helaas bleef mijn bloedwaarde hierop teveel schommelen en moest ik over naar tweemaal daags. Om de waarde te controleren moest ik één a twee keer per week naar het ziekenhuis voor bloedafname, dit moest vier uur na het zetten van de injectie. Al met al nam het veel tijd, gepuzzel en energie in beslag voor ons. 

We telden dan ook de dagen af tot het eerste trimester voorbij zou zijn. Ik had eigenlijk niet echt last van kwaaltjes, kon alleen de geur en smaak van gesmolten kaas niet meer verdragen. Ach, als dat het enige is. De injecties en bloedafnames vroegen al genoeg van mij. 

Het einde van het eerste trimester kwam in zicht, het was de dag van de termijnecho. 's Morgens zei ik blij tegen Jelle: We gaan straks weer ons kindje zien.............