Deel 11: bij 28+3 is het niet meer te houden

De dagen die volgen na de dreigende spoedkeizersnede zijn spannend en onrustig. Het bloeden is soms even gestopt, maar dan volgt er toch elke keer weer een bloeding, krampen en een onrustige buik. Ik lig regelmatig aan de CTG en ze voeren vaak extra controles uit. Het geeft veel spanning en angst. De keren hiervoor stopten de bloedingen sneller en kon ik weer naar huis. Maar nu is het anders, nu heb ik al een beetje ontsluiting en weeën gehad. Toch geloof ik er nog steeds in dat ik het ziekenhuis nog zal verlaten met de baby nog in mijn buik. Ik zal vast later wel weer terugkomen met een nieuwe bloeding, maar ik ga straks zwanger naar huis. Het voelt te onwerkelijk dat het misschien anders zal lopen. Dat kan ik me gewoon niet voorstellen. Helaas zal ik niet meer naar huis gaan met de baby nog in mijn buik.

Op zaterdag 1 juli lijkt het weer wat rustiger te zijn. Ik heb geen nieuwe bloedingen meer, alleen wat oud bloed en mijn buik is al even rustig. Martijn gaat naar het feest van zijn ouders. Jammer dat ik dat moet missen en ik voel me wel even erg alleen die avond. Gelukkig komt hij ’s avonds weer naar me toe om ook in het ziekenhuis te slapen. Wat ben ik toch blij met hem. Hij heeft tot nu toe bijna alle nachten bij mij geslapen, behalve toen ik een kamergenoot had. Toen kon het twee nachten niet.
We hebben een goeie nacht en zondag gaat Martijn overdag naar een voetbaltoernooi. Ik vind het fijn voor hem dat hij deze dingen wel kan doen. Als het met mij stabiel gaat, heeft het ook weinig zin als hij ook hele dagen in het ziekenhuis doorbrengt. Hij wordt er lamlendig van en dat begrijp ik goed. Hij geniet ervan om iets leuks te doen met zijn vrienden en ’s avonds komt hij weer naar het ziekenhuis. We twijfelen of hij zal blijven slapen, aangezien hij de volgende dag weer vroeg uit het ziekenhuis moet vertrekken naar z’n werk. Later op die ochtend staat ook weer een uitgebreide echo gepland. Hij blijft toch slapen en we gaan eigenlijk best met een gerust gevoel naar bed, niet wetende wat die nacht uiteindelijk zal brengen.

Ik merk dat ik niet kan slapen. Ik ben onrustig en draai veel in bed. Het bed word ik ook wel zat. Rond 23 uur ga ik even naar de wc en als ik terug lig in bed merk ik dat ik weer wat krampen krijg. Ik maak me niet direct zorgen, dit heb ik wel vaker gehad. Ik bel de verpleging en vraag om een hotpack. Omdat ik geen bloedverlies heb, maak ik me niet zo’n zorgen. Maar binnen een paar minuten wordt het plots flink erger en wordt mijn buik op momenten plankhard. Met behulp van Martijn probeer ik de pijnlijke krampen weg te zuchten, maar ik krijg hier steeds meer moeite mee. Er wordt een arts bij gehaald voor een echo en CTG. Het ziet er goed uit, geen tekenen van een loslatende placenta. De pijn wordt erger en ik besef dat ik weer weeën heb. Na een tijdje wegzuchten, komen ze wat minder frequent en zijn ze iets minder pijnlijk. Rond 1 uur, heb ik plots wel rood bloedverlies. De arts komt weer langs en stelt vast dat ik nog steeds 1 cm ontsluiting heb. Toch lijkt het hen verstandig dat ik ter observatie naar de verlosafdeling ga. De pijn wordt weer erger en ik heb het gevoel dat ik het niet aan kan. Niets helpt meer. Wat een helse pijn, vooral weer op één plek in mijn buik. Later blijkt dit de plek van mijn placenta te zijn. Tussendoor kan ik ook niet meer ontspannen. Ik word naar de verlosafdeling gereden. Later hoor ik dat onderweg de hartslag van de baby even onder de 100 was, waarna ze nog een andere arts hebben gebeld om naar de verlosafdeling te komen waar ik heen werd gebracht. Dit lijkt weer precies zo te gaan als een paar dagen eerder. Ik ga er dan ook vanuit dat het ook weer hetzelfde af zal lopen. Later hoor ik van Martijn dat hij toen al zeker wist dat dit niet meer te houden was, dat ik zou gaan bevallen. Deze gedachte had ik zelf helemaal niet, maar ik was ook vooral bezig met de pijn en wilde het niet geloven. 

Op de verlosafdeling krijg ik een morfinespuit tegen de pijn. Ondertussen blijf ik bijna continu bloed en stolsels verliezen. De pijn lijkt maar niet minder te worden. Op een bepaald moment vertellen ze ons dat ik al 5 cm ontsluiting heb ik dat ik hoe dan ook zal gaan bevallen. Het liefst via de natuurlijke weg, waar voor nu geen bezwaar voor is, maar als er nood komt zal het via een spoedkeizersnede gaan. De woorden dreunen na in mijn hoofd; ‘je gaat hoe dan ook bevallen deze nacht of ochtend.’ Ik moet zo huilen en kan alleen maar zeggen ‘nee, dat kan niet.’ Ik heb dit vaak herhaald, ik kan het maar niet geloven, wat gebeurt er allemaal? Ik had één taak; hem zo lang mogelijk veilig bij me houden, totdat hij klaar zou zijn voor de buitenwereld. Maar dit is niet dat moment. Hij is er niet klaar voor, ik moet hem nog bij me houden en beschermen, hij is nog veel te klein! Ik heb geen tijd om het nieuws dat ik moet gaan bevallen te verwerken en te accepteren. Ondertussen heb ik zoveel pijn en voel ik dat ik maar bloed blijf verliezen. 

Ondertussen blijven de weeën komen en heb ik erge pijn. Op een bepaald moment kan ik het echt niet meer aan. Ik voel ook zoveel weerstand. Ik kan me er niet aan overgeven, want het moest niet zo gaan. Dit was niet te bedoeling. Ik ben pas 21 september uitgerekend en het is pas 2 juli! Op een gegeven moment beginnen ze over een ruggenprik. Dat ik er zelf actief om moet vragen als ik er één wil. Dat wil ik. De gedachte geeft me wat rust. Gelukkig hoef ik niet lang op de anesthesist te wachten. Van tevoren leek een ruggenprik mij best eng, ik was bang dat het erg pijnlijk zou zijn en ik vond het een rottig idee dat ze hem zetten tussen je wervels. Maar op dat moment doet het mij niets. Ik denk dat ik in een soort overlevingstand zit maar ook een soort van in shock ben. Ik laat alles gelaten over mij heen komen. Bij het zitten op de rand van het bed, voel ik dat ik weer veel bloed verlies. Ik kan niet goed blijven zitten en het blijkt dat dit komt doordat ik een groot bloedstolsel verlies. De rand van het bed waar ik op zit, zit onder het bloed. Een deel is op de grond gevallen, het bloedstolsel ook. Ik schrik van dit beeld. Het ziet er gruwelijk uit. Tot nu toe had ik er weinig van gezien, alleen gevoeld. Ik zag een bloedstolsel zo groot als een hand. Op dat moment sloeg het bij mij in. Dit was echt niet goed, dat kon ik nu duidelijk zien. Gelukkig doet de ruggenprik snel zijn werk. Het zorgt ervoor dat ik weer een beetje kan ontspannen, al blijf ik verdrietig, in shock en voel ik me kapot. Vanwege het vele bloedverlies krijg ik ondertussen alvast een bloedtransfusie. Later blijkt dat ik daar op de verloskamer 1,3 liter bloed ben verloren.