Deel 10: dreigende spoedkeizersnede

Het is 27 juni 2023 en ik ben inmiddels alweer 12 dagen thuis na de vorige opname. Aan de ene kant geeft het me hoop dat een nieuwe bloeding zo lang wegblijft, aan de andere kant hangt een nieuwe bloeding nog steeds als een donkere wolk boven mij. Nog 2 dagen en dan ben ik 28 weken zwanger. Ik probeer in de periode thuis ook weer een beetje te genieten van de normale dingen van de zwangerschap, zoals de schopjes. In het ziekenhuis voelt alles medisch en betekent schopjes leven voelen. Als de schopjes voor langere tijd uitblijven, krijg ik een extra CTG als check. Soms vergeet ik daarom om ook echt contact met hem te maken voor de 'leuk'. Ondertussen groeit mijn buik, maar helaas denk ik er niet aan om foto's te maken, dat komt allemaal nog wel denk ik. Er is nog zoveel wat ik wil doen; uitgebreide foto's maken, misschien een beeldje van mijn buik laten maken en een 3D echo. 

Die avond gebeurt er in bed waar ik al die tijd bang voor was en op aan het wachten was; weer een nieuwe, rode bloeding. Meteen voel ik weer de adrenaline, we moeten in actie komen. Inmiddels staat er een vluchttas klaar, dus we vertrekken voorbereid naar het ziekenhuis. Ik heb de indruk dat deze bloeding erger is, waardoor ik mij meer zorgen maak. In het ziekenhuis zijn alle controles gelukkig weer goed. Weer een fijne geruststelling dat ons kleine mannetje geen last lijkt te hebben van wat er allemaal gebeurt. Wel blijft mijn buik onrustig en heb ik krampen. We brengen de nacht daarom samen door op de verlosafdeling. Echt slapen komt er niet van. ’s Ochtends kan ik alsnog naar de afdeling. Het bloeden en de krampen nemen gelukkig weer af. Ik ga ervanuit dat het weer hetzelfde zal verlopen; het bloeden gaat over naar oud bloed, het stopt, ik kan mobiliseren en naar huis. 

Die nacht krijg ik plots weer een nieuwe, heftige bloeding. Het gaat gepaard met flinke krampen. Ik mag zo min mogelijk bewegen en ik lig om de 2 uur aan de CTG om de baby in de gaten te houden. Vanwege de bloedingen, die niet voor langere tijd lijken te stoppen, wat anders is dan de keren hiervoor, wordt besloten dat ik de tweede en laatste longrijping krijg. Dit krijg ik weer vier keer en hierna houdt het op. Ze zijn voorzichtig, omdat het maar twee keer gegeven kan worden en je het daarom zo goed mogelijk moet timen. Maar het lijkt het meest verstandig om het nu in te zetten. Ik krijg er weer flinke bijwerkingen van. Het verloopt verder rustig overdag, ik krijg nog bezoek van m’n moeder en haar vriend en ik klets gezellig met mijn buurvrouw met wie ik een kamer deel.

De artsen komen nog even langs voor controle vanwege het bloedverlies en ze zijn nog niet weg of ik krijg plots ergere krampen. Voornamelijk aan één kant van mijn buik. Een co-assistent onderzoekt mij en besluit er direct een andere arts bij te roepen. Binnen een paar minuten wordt het alleen maar erger, blijk ik ook weer te bloeden en hou ik het amper meer vol. Al kreunend van de pijn rijden ze mijn bed de kamer uit, richting de verlosafdeling. Ik hoor ze tegen elkaar praten, al voel ik me afwezig. Ik hoor ze zeggen dat de bevalling mogelijk begonnen is. Het is alsof dit niet over mij gaat. Ik hoor ze ook meerdere keren zeggen ‘bel de partner van mevrouw, dat hij zo snel mogelijk moet komen.’ Ondertussen ben ik alleen maar met de pijn bezig. Volgens mij heb ik zelfs geschreeuwd terwijl we daar over de gang reden. Eenmaal op de verlosafdeling, komen er nog meer artsen en verpleegkundigen bij. Ik hoor ze zeggen ‘partner neemt niet op als wij vanuit hier bellen, misschien moeten we met de telefoon van mevrouw bellen’. Even later komen ze aan met mijn telefoon en vragen ze mijn wachtwoord. Ondertussen heb ik veel pijn en kan ik niet bevatten in welke situatie ik plots terecht ben gekomen. Ik hoor dat ze het hebben over een spoedsectio, een moeder die waarschijnlijk gaat bevallen, 28 weken zwanger en dat ze een plekje vrij moeten houden op de NICU. Maar dit kan niet waar zijn. Ik ben tenslotte nog maar 28 weken zwanger, vandaag pas aan het derde trimester begonnen. Ik kan alleen maar denken; ‘dit kan niet, dat ik ga bevallen. Hij moet blijven zitten’. Ik weet niet wat er allemaal op me heen gebeurt.

Opeens staat Martijn naast me. Ik huil als ik hem hoor en zie. Ik voel me een stuk minder alleen nu hij bij me is, mijn steun en toeverlaat in elke situatie. Later blijkt dat ze hem nog een keer met mijn telefoon hebben gebeld en hebben gezegd dat hij zo snel mogelijk moest komen, dat het niet goed ging en ik waarschijnlijk een spoedkeizersnede zou krijgen. Als hij er is, blijken de eerste controles goed. De echo en CTG zien er goed uit. Ze denken aan een loslatende placenta, maar zien verder geen tekenen hiervan en ik heb een vingertop ontsluiting. Ik blijk ook weeën te hebben. Ze willen geen weeënremmers geven, omdat dit bij een placentaloslating juist voor verergering kan zorgen. Het bloedverlies neemt, ondanks de weeën af en ze besluiten het verder af te wachten. Ik verlies nog een flink stolsel, wat wel voor verlichting lijkt te zorgen. Na een paar heftige uren wordt mijn buik gelukkig weer rustiger en ik kan weer een beetje op adem komen. De situatie is stabiel en ik mag weer terug naar de afdeling.

We zijn allebei geschrokken. Het kwam nu allemaal wel heel dichtbij. Het scheelde weinig of ik had al een spoedkeizersnede gekregen. Maar we zijn opgelucht dat het niet zover is gekomen en ons mannetje nog in mijn buik zit. De hele situatie heeft er wel flink ingehakt en ik heb tijd nodig om er enigszins van bij te komen.