Deel 1- zwanger ondanks vasectomie Wat je normaal in tijdschriften leest -

Winter 2019 daar start het avontuur of eigenlijk daar werd een hoofdstuk voor ons afgesloten. Samen maakten wij de beslissing dat het voor ons goed was. We waren inmiddels trotse ouders van een zoon van 7 en een dochter van 4, allebei kerngezond, wat wil je nog meer. Na jarenlang pilgebruik en al die ellendige hormonen zou mijn man zich laten helpen. Samen maakten wij een afspraak bij de huisarts en daar gingen we. De huisarts vroeg of wij zeker waren en dat waren we, het was goed zo. In december ws "het" moment gepland.  Na een korte maar heftige ingreep was daar het moment, geen kindjes meer erbij, zo definitief maar prima. Ik mocht tijdens de ingreep nog meekijken en dat deed ik, interessant zeg!  Na afloop nog een kort gesprekje en op naar huis, opgeluchte partner dat de ingreep erop zat.

4 maanden gingen voorbij, in de tussentijd kochten we een nieuw huis, waar we eind 2020 mochten intrekken, mooi groot huis, met 4 slaapkamers. Dit was een stressvolle periode, gelukkig werd ons huis ook snel verkocht. In April zou er een onderzoek plaatsvinden in het ziekenhuis waaruit zou blijken dat de vasectomie van december goed of niet goed zou zijn gegaan. Helaas kwam daar corona om de hoek kijken en werden alle bloed en dus ook semenonderzoeken gecancelled. Dit was de eerste coronapiek en de heftigste, al de anderen testen en onderzoeken gingen voor. Begrijpelijk! Gelukkig slikte ik de pil nog, dit heb ik bewust al die tijd nog gedaan, tot we het onderzoek konden uitvoeren. Het ziekenhuis gaf aan dit rond de zomer te kunnen testen. Door corona en alle omstandigheden eromheen cancellde wij onze boeking naar Spanje en trokken eropuit in Nederland. Een weekje beekse bergen en de rest rondom huis, we moesten toch nog het eea inpakken en opruimen voor de aankomende verhuizing. 

Juli;  dit was een heftige maand, met de aankoop van ons aankomende huis was nog steeds niet alles rond, ik was alleen maar bezig met opruimen en zat flink in de stress met alles wat nog komen zou, maar zo ontzettend moe, extreem moe!  Niets voor mij. Een rondje hardlopen lukte niet, terwijl ik dit 3 a 4 x per week vol overgave deed. Met de pil was ik inmiddels gestopt, we gingen op vakantie en probeerde zo relaxed mogelijk door te komen,  tot mijn reuk ineens zo optrad, grapte ik nog ik zal toch niet zwanger zijn? Dit was niet mogelijk, ik nam nog contact op met de huisarts, die aangaf dat het er waarschijnlijk mee te maken had dat ik zoveel stress ervoer en mijn lichaam moest wennen aan het pilloze bestaan, ontpillen ofzoiets. 

Augustus brak aan en ik was nog steeds zo ontzettend moe. Op een zaterdag liepen wij in de supermarkt voorbij de clearblue testen, ik zei nog; nee joh dit is weggegooid geld, dus met enkel onze boodschapjes gingen we huiswaarts. Toch bleef ik een onderbuik gevoel houden. Ik bestelde op een dinsdag een online test van ik geloof nog geen €4,00 die de volgende dag binnen zou komen, dan zou ik zwart op wit zien dat er heus niets was en kon ik dat in ieder geval afsluiten.

Woensdag na mijn werk kwam ik thuis en ik zag de post op tafel liggen, oja die test... Nou ik moest toch plassen dus ik kan hem gelijk wel even doen, mijn man ging intussen boven de voetbaltas van onze zoon klaarmaken. Ik ga naar het toilet plas in een bekertje, doop het staafje erin en kijk op het schermpje, wat zie ik... direct 2 strepen! Ik geloof mijn ogen niet, ik stap de gang op en mijn man komt net van de trap afgelopen; ik schreeuw: "Zie je nou wel!!" Hij antwoord haha grappig, maak geen grappen. Ik barst in tranen uit, onze zoon komt naar de gang en vraagt wat er is. Ik zeg hem nog dat ik mijn teen heb gestoten en vertrek via de voordeur in paniek, naar de buurvrouw. Weg van huis, de kinderen mogen mij zo niet zien. Wat gebeurd mij nu? De buurvrouw opent de deur en zij weet genoeg. Ik had haar eerder die week mijn onderbuikgevoel verteld en gezegd als ik hier huilend voor de deur sta van de week, dan weet jij genoeg he? Mijn man kwam achter me aan, 10 of 15 minuten oorverdovende stilte.. we wisten allemaal niets te zeggen. 

Samen gingen we naar huis en brachten we onze zoon en dochter naar hun bedje, ik belde mijn moeder en schoonmoeder of ze alsjeblieft wilde komen. Zij kwamen direct en wij vertelden dit nieuws. Zij waren blij,mijn partner zag ik intussen ook opklaren. Ik was nog in paniek, hoe kan dit? Is dit wel echt? Welke stappen moet ik nu ondernemen, hoe gaat het nu allemaal? Zit het wel goed? Ik heb mijn directe collega nog gebeld en ben naar bed gegaan.

Geslapen heb ik niet, ik ben de hele nacht op geweest, ik heb gegoogled op vals positieve uitslagen, zwanger ondanks vasectomie, ik moest de volgende dag met een pokerface verschijnen op het werk. Hoe ik het heb gedaan, geen idee maar ik ging. 

De volgende morgen nam ik contact op met een verloskundigenpraktijk in de regio, waar ik die middag nog terecht kon, we wisten immers niet hoe lang ik zwanger was en of het überhaupt wel klopte. 

Met zijn tweeën gingen we erheen, de verloskundige kalmeerde me en vroeg me wat ik hiermee wilde. Ik wist 1 ding dat ik wilde weten hoe het was, of er wat was en dat ik vanuit daar verder zou kijken, samen met partner.

Ze stelde voor om een echo te maken, hier was niets op te zien, dus stuurde ze ons door naar het ziekenhuis voor een uitgebreide echo en bloedonderzoek. Stilletjes reden we erheen. Ik zei nog; zie je nou wel; ik ben helemaal niet zwanger, die goedkope testen kloppen dus niet.

In het ziekenhuis aangekomen, kregen we een echo; daarop was wel iets te zien; een cyste op mijn eierstok en wat verdikt baarmoederslijmvlies, de gynaecoloog waarschuwde dat het buitenbaarmoederlijk kon zijn en liet me bloedprikken op hcg. Het duurde 45 minuten tot de uitslag kwam; HCG van 830. Hierop besloten ze dat we na 2 dagen moesten terugkomen; dan zou het HCG minimaal verdubbeld moeten zijn; of bij pijn.. dan met spoed terugkomen.  Het was donderdag en we besloten op zondag pas terug te gaan, gezien wij zaterdag onze zoon zijn verjaardag zouden vieren en dit wilden we graag door laten gaan. Op zondagochtend gingen we terug, bloedprikken en wachten. Na even wachten kwam ook deze uitslag terug; HCG was verdriedubbeld, op de echo was nog niets te zien dus het kon nog alle kanten op. 

Wat een rollercoaster, ik weet niet meer hoe ik die dagen ben doorgekomen; 2 dagen later mocht ik weer terug komen voor een echo. Deze dagen duurde lang.

Ik ging alleen terug, de nogal starre mannelijke gynaecoloog maakte een inwendige echo en daar was het; een ieniminieboontje met een kloppend hartje. Ik was dus echt zwanger. Ik belde mijn partner en was opgelucht en blij. Dit kindje heeft ons gekozen; hier ga ik voor zorgen, zorgen dat dit gezond mag groeien in mijn buik. 

Via het ziekenhuis konden we uiteindelijk nog regelen dat het semenonderzoek van partner uiteindelijk kon plaatsvinden in oktober; hij werd een aantal dagen later gebeld; de huisarts;  zijn semen waren nog zo goed, hij was meer vruchtbaar dan een gemiddelde man. Alsof we dat nog niet hadden uitgevonden;-)