Deel 1: bevallen met antidepressiva met risico's

Een zwangerschap en bevalling brengen altijd risico's met zich mee. Je weet op voorhand niet hoe de bevalling gaat lopen, of er zich complicaties voor gaan doen etc. Dat heb ik wel gemerkt na de geboorte van mijn eerste dochter Loïs. Zij heeft na de geboorte 2 weken op op Intensive Care gelegen. Toch had ik voor deze bevalling goede moed. Want hoe groot is de kans dat dit weer gebeurd? Dit keer slik ik wel antidepressiva, maar dan nog is de kans echt heel klein dat zoiets nog een keer gebeurd. Ik kan je vertellen; dat had ik helemaal verkeerd gedacht.

Het was woensdagavond 29 december 2021 en ik was 37+2 weken zwanger. Ik belde de verloskundige omdat het wel heel rustig was in mijn buik. De afgelopen weken had ik al vaker een CTG gehad vanwege 'minder leven voelen'. Ik mocht langs komen op de praktijk zodat ze even naar het hartje kon luisteren en wat controles kon doen. Zodra ik op de onderzoeksbank ging liggen begon de kleine volop te bewegen en te schoppen. Zul je net zien... Maar ik kon weer met een gerust hart naar huis. Die kleine gaat zich toch niet meer voor het einde van dit jaar melden dacht ik nog.

Het is 9:30 uur de volgende ochtend, 30 december 2021 (37+3 zwanger) en wij lagen met zijn 3e nog rustig tv te kijken in bed. Ik wil mij om draaien en ik voel dat mijn vliezen breken. Snel spring ik uit bed, aangezien ik alleen een handdoek op mijn matras had liggen i.p.v. die krakende, zweterige matrasbeschermer uit het kraampakket.

Ik bel de verloskundige om door te geven dat mijn vliezen zijn gebroken en ik wat menstruatie krampen heb, maar dat het verder nog gewoon rustig is. Omdat het nog rustig is, besluit ze dat ze in het begin van de middag even komt kijken hoe het ervoor staat. Daarna bel ik mijn ouders of ze deze kant op kunnen komen om op Loïs te passen en bij mij te blijven aangezien Melvin nog even snel naar de zaak in Rotterdam moest (is vanuit ons +/- 45 min enkele reis). Omdat het mijn 2e bevalling was, vond ik dit helemaal prima, er was nog tijd zat.

In de loop van de tijd begonnen de krampen wat sterker te worden en kwamen ze met meer regelmaat, maar echt pijnlijk waren ze niet. Elke 5 min kwam er een wee van ongeveer 30 sec, maar weg puffen was nog niet echt nodig. Ik heb op mijn gemak nog wat ontbeten, pakketjes staan inpakken, Loïs aangekleed en haar logeer tas ingepakt. In de tussentijd was Melvin alweer onderweg naar huis. Om 13:30 uur stond de verloskundige op de stoep. Ik had 2 cm ontsluiting en we spraken af dat ik zou bellen als de weeën heviger werden en langer duurde. Dan zouden we kijken of ze eerst naar hier zou komen, of dat ik rechtstreeks naar het ziekenhuis zou komen, aangezien er nog een bevalling aan de gang was.

Melvin kwam thuis en om 14:00 uur vertrokken mijn ouders met Loïs. Er ontstond rust in mijn hoofd en lichaam en ik merkte al snel dat de bevalling nu echt was begonnen. De weeën werden krachtiger, pijnlijker en duurde langer. Ik kon de weeën nog goed op vangen door op het hoofdbord van het bed te leunen en te blijven wiegen met mijn heupen. Vanaf 15:00 uur ben ik onder de douche gaan staan en daarna in bad gaan zitten in de hoop dat het warme water nog wat verlichting zou geven. Het hielp iets, maar Melvin zag aan mijn gezicht dat ik dit niet lang meer vol ging houden. Om 15:30 uur besloot hij de verloskundige te bellen om te vragen of wij naar het ziekenhuis konden gaan rijden zodat ik eventueel pijnbestrijding kon krijgen. De verloskundige was bezig met nog een bevalling, waar ze niet weg kon. Dus de dienstdoende verloskundige van de avonddienst werd alvast gebeld zodat zij mij kon opvangen in het ziekenhuis. Hier was ik erg blij mee, aangezien dit de verloskundige was die ook bij de bevalling van Loïs was.

Om 16:00 uur stonden we op het punt om naar het ziekenhuis te vertrekken, toen ik in een weeënstorm terecht kwam. Ik kon geen seconde stil zitten, maar we moesten echt gaan rijden. Dus met flink wat aanmoediging van Melvin ben ik in de auto gaan zitten. Vanwege files moesten we binnendoor. De rit naar het ziekenhuis duurde 25 min, maar duurde een eeuwigheid voor mijn gevoel. Het enige wat ik tegen Melvin kon zeggen was: GAS!! INHALEN! (terwijl ik nog net niet het dashboard eruit trapte en probeerde de misselijkheid onder controle te houden).

Toen we bij het ziekenhuis aan kwamen stond de verloskundige al op de parkeerplaats op ons te wachten met een rolstoel. Ik stapte uit de auto en het eerste wat ik zei was: 'Ik wil een ruggenprik!' Dat wilde ze nog even bekijken, want misschien kon ik bevallen zonder pijnbestrijding. Ik geloofde er niets van. 'Dit gaat nog wel even duren' dacht ik op dat moment. De verloskamers zaten helemaal aan de andere kant van het ziekenhuis en was dus best nog een stuk lopen. Maar omdat ik zo misselijk was en veel bewegingsdrang had ben ik zelf achter de rolstoel gaan lopen. Helaas was er geen aparte ingang voor de verloskamers en moest ik via de hoofdingang van het ziekenhuis. Vreselijk, want iedereen kijkt je aan terwijl je de weeën probeert op te vangen en probeert niet over je nek te gaan van de pijn.

Eenmaal op de verloskamers aangekomen (16:40 uur) hield ik de misselijkheid niet meer en met een golf kwam mijn maaginhoud eruit. Ik kon niet meer, ik had zoveel pijn en kon niet meer op adem komen. De weeën waren zo sterk en kwamen zo snel achter elkaar. Vanaf dat moment ging het snel, heel snel!

DEEL 2 volgt 

Leestip: "Hoe komt die blauwe vlek bij je oog?"