De zware Laatste loodjes

Juli 2023

Inmiddels was ik 34 weken zwanger en had ik om de twee dagen weeën sinds ik uit het ziekenhuis was. Ze duurde een paar uurtjes en stopte daarna weer. O wat werd ik hier onzeker van en was ik hier al weer een paar x voor naar het ziekenhuis geweest. In combinatie met de diabetes was het zwaar en was ik erg moe. Rond de 35 weken zwangerschap kreeg ik weer flinke weeën. Omdat ik alle vertrouwen in mijn lijf verloren was, heb ik het maar uren aangekeken, tot ik midden in de nacht de weeën echt begon weg te puffen. Ik had de verloskundige gebeld en deze was naar mij toegekomen om te kijken of ze hetzelfde dacht als mij. Ontsluiting zat net als een paar weken terug nog steeds op 1,5 cm maar de weeën kon ze overduidelijk voelen. Daar gingen we weer: onderweg naar het ziekenhuis met de vluchttas denkend dat ze nu toch best eens geboren zou kunnen gaan worden. Eigenlijk nog steeds wat aan de vroege kant, maar als het nu ging doorzetten deden ze er niks meer aan om het stop te zetten.

Na een half uur kwam ik met flinke weeën in het ziekenhuis en ging ik aan de monitor. De verloskundige gaf aan dat het zo maar eens kon zijn dat ze er al over een paar uurtjes zou zijn.

Gekker kon het niet lopen dan alles al liep, maar toch stopte na een paar uur alle weeën en konden we weer naar huis met nog steeds een kleine baby in mijn buik.

Rond week 36 belandde ik weer in het ziekenhuis, mijn suikerwaardes kreeg ik niet onder controle en at nog maar 1000 calorieën per dag. Dit ging niet helemaal goed en mijn bloeddruk was op den duur nog 50/40. Er moest iets gebeuren zodat ik weer op energie kon komen. Gelukkig had ik een super fijne Gynaecoloog en heeft ze snel beslist dat ik met 36 weken nog insuline moest gaan spuiten (normaal adviseren ze dit niet maar na 36 weken). Dit is wat ik nodig had en eindelijk kon ik weer normaal gaan eten en merkte na een paar dagen al dat ik meer energie begon te krijgen.

Doordat ik nu insuline gebruikte moest ik ingeleid worden met 38 weken. Dat vond ik niet erg, met om de paar dagen flinke weeën en de diabetes waren de laatste dagen erg zwaar. Ondanks dit alles genoot ik wel elke dag van het getrappel en mijn groeiende buik.

De datum voor de inleiding stond gepland op 6 augustus: Eindelijk hadden we een datum waarop we ons kleine meisje gingen ontmoeten! Wat keken we hier naar uit! Haar kamertje was helemaal af en konden niet wachten tot ze heerlijk thuis in haar bed lag.

 We hoopten dat alles eindelijk wat rustiger zou gaan worden en dat we konden gaan genieten. Helaas bleek niets minder waar en kwam onze grootste nachtmerrie uit.