De zwangerschap

Nadat ik de positieve testen in handen had moest ik weer naar huis waar mijn vader op mij wachtte. Ik zou immers voor mijn tentamens gaan leren maar mijn hoofd stond daar totaal niet naar. Ik kon het maar niet bevatten en hoe ging ik dit uitleggen. Ik was in eerste instantie bang voor de reactie doordat het natuurlijk niet gepland was. Gelukkig viel zijn reactie mee, hij schrok wel maar respecteerde ook wat mijn keuze ook zou zijn. Dit wist ik op het moment zelf alleen nog niet. Hierna belde ik mijn moeder ook op om het haar ook te vertellen. Zij reageerde iets minder goed op dit nieuws terwijl ik het juist andersom had verwacht bij mijn ouders.

De volgende dag (maandag) moest ik gewoon weer op werk zijn maar ik kon me voor geen meter concentreren. Ik zat toen gelukkig met een fijne collega en heb het haar dan ook verteld. Dit was wel fijn, zeker omdat er binnen mijn eigen team geen fijne sfeer lag.

Dinsdag had ik ook gelijk een afspraak gemaakt bij de huisarts. Het nieuws had mij erg verward en ik vroeg mij af of mijn vruchtbaarheid nu dan wel gewoon goed zou zijn. Helaas benadrukte zij dat deze zwangerschap überhaupt al een wonder was en de kans niet zeker is dat ik nogmaals dit geluk zou hebben. Wel vertelde ze ook omdat ik mijn ongesteldheid nog niet verwachtte dat het kan zijn dat deze toch door zou zetten en je op die manier nog een miskraam kon krijgen. Als mijn ongesteldheid wel uit bleef lichtte ze me in dat ik wel een verloskundige moest zoeken en daar ook het aantal weken aan door moest geven. Echter is het aantal weken wat je door moet geven berekend vanaf de eerste dag van je laatste ongesteldheid. Dit heb ik een langere tijd erg raar gevonden omdat ik wist wanneer ik zwanger was geraakt en dus daarvoor helemaal niet zwanger was.

De volgende dagen heb ik besteed om alles voor mezelf op een rijtje te zetten. En natuurlijk de grote vraag, wilde ik dit echt doen? Er al vanuitgaande dat ik het waarschijnlijk alleen ging doen. De vader had ik het ook expres nog niet verteld omdat ik wilde dat dit mijn keuze was en geen invloeden van hem zou hebben. Achteraf gezien was het nooit een vraag want dit was immers eigenlijk mijn grootste wens ook al had ik het me anders voor me gezien.

Ook de ongesteldheid volgde niet dus besloot ik die zondag dan ook om de vader in te lichten. Hij is die dag direct naar me toe gekomen en zijn reactie viel me over het algemeen wel mee. Hij schrok natuurlijk ook wel wat begrijpelijk is. Vanaf die dag stuurde hij me dag en nacht berichten maar hij wekte bij mij het idee dat hij het voornamelijk voor het zeggen had. Hij wist ook nog niet dat mijn keuze al vast stond, wel dat ik de eerste echo even af wilde wachten. Ik was zelf namelijk ook erg bang voor een buitenbaarmoederlijke zwangerschap door de verklevingen. Hierdoor vond ik het moeilijk om al echt van de zwangerschap te genieten. Bang dat het een extra klap na zou zijn als het toch niet goed bleek te zijn.

Een aantal vriendinnen wisten al van de zwangerschap af maar hier merkte ik veel onbegrip. Met een van deze vriendinnen eindigde het contact dan ook al snel.

Met 6,5 week had ik dan mijn eerste echo, alles was goed en we zagen het hartje gelijk kloppen (dit is nog niet altijd met dit termijn). Op dat moment moest ik wel een traantje weg pinken, dit is natuurlijk wat je wel hoopt te horen. Na deze echo heeft de vader dan ook nog contact opgenomen om te vragen hoe het met me ging en hoe de echo was geweest. Ook vroeg hij of ik ondertussen mijn keuze al had gemaakt en vanaf dat moment ben ik daar wel wat duidelijker naar hem toe in geworden. Verder wilde hij wel graag de beelden zien en heeft hij me ook nog een keer gebeld dat hij het ook aan zijn ouders had verteld maar verder was het contact tussen ons erg slecht.

Ondanks dat het zo vroeg nog wel mis kan gaan wilde ik wel ook alvast mijn familie inlichten. Ook dit vond ik erg spannend maar iedereen reageerde eigenlijk heel goed, ze waren blij voor me! Alleen mijn oma schrok er wel even van, ze zag het natuurlijk liever anders en daar was ze wel heel eerlijk over. Maar een dag later stond ze toch alweer op de stoep met wat cadeautjes, dit waren dan ook de eerste cadeautjes die ik kreeg in de zwangerschap. Hieraan kon ik merken dat het nieuws was ingedaald en ze toch wel blij voor me was.

Ook moest ik het op mn werk gaan vertellen. Ik dacht voor de positieve test namelijk dat ik een burn out zou hebben maar dit bleken al vroegtijdige klachten van de zwangerschap te zijn. Helaas werden deze klachten alleen maar erger, naast de misselijkheid en dergelijke wat natuurlijk wel bekend is in het eerste trimester bleef mijn bloeddruk laag en viel ik ook flauw. Ik had dan ook een gesprek met mijn partner en de HR staan om dit te gaan bespreken. Echter reageerden zij hier best wel naar op en zei de HR zelfs tegen me ‘zwangerschap is geen ziekte he’. Helaas kon dit wel zo voelen maar zij had haar zwangerschappen anders meegemaakt dus gaf totaal geen gehoor aan mijn klachten. Naast de klachten die bleven toenemen verloor ik ook de motivatie en voelde ik mij niet meer prettig op mijn werkplek ondanks ik toen nog maar halve dagen werkte op besluit van de bedrijfsarts.

Ondertussen had ik ook alweer de volgende echo, de termijn echo. Hier werd de baby al op 11 weken geschat (nog steeds heel raar als je de exacte datum weet). Deze echo was mijn vader voor het eerst mee en hij meende al te zien dat het een jongetje zou zijn. Dit maakte me erg nieuwsgierig want het leek me altijd erg leuk om een jongetje te krijgen maar ik verwachtte juist dat het een meisje zou zijn. Vanaf dit moment ging ik me dan ook steeds meer bekommeren over een gender reveal maar een vriendin van me stond erop dat zij dit zou regelen.

Ongeveer een week later liet ik bloed prikken voor de NIPT en koos ik er ook voor om te laten testen op nevenbevindingen. Dit vond ik weer erg spannend en wat zijn dit een lange twee weken wachten.

De week daarop had ik op kerstavond de 13 weken echo (met 14 weken doordat dit al vooruit was gepland). Toen ik in de wachtkamer zat liep het toch wat uit. Uiteindelijk kwam er dan ook een andere zwangere dame naar buiten die dus blijkbaar geen goed nieuws had gehad en daar in tranen stond. Dit maakte me nog zenuwachtiger dan dat ik al was omdat het je toch weer confronteert dat het nog steeds mis kan gaan. Vlak voor deze echo had de vriendin die de gender reveal zou regelen het toch af laten weten waardoor dit voor mij nog erg kortdag werd. Hier baalde ik ook best wel van waardoor ik met de echo dan ook maar gelijk vroeg of ze het misschien al kon zien. Ze wilde best kijken maar als het niet met zekerheid te zeggen was wilde ze ook geen uitspraken maken. Toen ze eenmaal keek zei ze al gauw dit is echt wel duidelijk, dit gaat niet meer veranderen. Mijn vader had gelijk het was inderdaad een jongetje. Vol vreugde zijn we dan ook gelijk bij mijn moeder langsgereden en daar zei ik met volle vreugde ‘je krijgt een schoonzoon’. Niet het juiste woord dus mijn moeder snapte het eerst niet helemaal en mijn vader zat hartelijk te lachen. Die avond waren we met familie met elkaar om kerst te vieren en heb ik dan ook meteen verteld dat ik een jongetje verwachtte. Ook werd ik al beladen met cadeautjes voor de kleine. Verdere familie en vrienden etc. heb ik een kraskaartje toegestuurd.

Met oudjaarsdag kreeg ik dan eindelijk de uitslag van de NIPT en daar waren gelukkig geen afwijkingen bij geconstateerd. Ik besloot dan ook om 12 uur het eindelijk echt bekend te maken aan de buitenwereld dat ik een kindje verwachtte. Dit werd wel tijd ook want ondanks de sweater weather kon ik mijn buik al een tijdje niet meer verbergen als ik ergens heen ging.