De zwangerschap en alle probleem die er bij kwamen.

Ik dacht dat ik mijn zwangerschap makkelijk door zou komen. WRONG! 

 Ten eerste: ik was een hormonaal kreng. 

Ten tweede: Het geslacht was verkeerd bepaald bij de bepalende echo,  waardoor we alles opnieuw konden verven na de 20 weken echo. 

En vanaf 20 weken ongeveer begon mijn bekkeninstabiliteit. Wat een hel.  Het begon met af en toe wat ongemak met lopen en slapen, maar het word al snel erger. Opstaan deed ik alsof ik al in geen jaren meer van mijn plek was gekomen. Met gekreun, gesteun en innerlijk gevloek. 

Slapen deed ik vanaf 25 weken weinig. Iedere keer als ik me omdraaide kraakte mijn heupen, schoten ze vast of ik bleef als een gestrande walvis halverwege mijn draai steken. Ik bleef proberen om door te draaien, wat meestal eindigde met gevloek en dan maar accepteren dat ik voor de rest van mijn zwangerschap vast bleef hangen op dat punt en er mee moest leven dat dat gewoon zo was. Gelukkig kreeg ik op een gegeven moment fysiotherapie hiervoor maar ook dat was geen pretje en hielp niet echt. 

Maar ik had het geaccepteerd en kon er toch vrij weinig aan doen. Maar toen kwamen ook nog andere klachten. Hoofdpijn, hoge bloeddruk, ik voelde de baby minder bewegen.. Op naar de verloskundige! Ik verwachtte dat er gezegd zou worden dat ik rust moest houden, maar ik moest meteen door naar het ziekenhuis. 

Bloed prikken,  aan de CTG en onderzoeken. Het bleek dat met de kleine alles goed was maar mijn bloeddruk veel te hoog.  Ik zat met de gedachte dat ik daar mist blijven en dat wilde ik niet.  Dus toen ik hoorde dat ik naar huis mocht viel een last van mijn schouders. 

Ik moest daarna wel iedere week voor een CTG om te kijken of alles nog goed ging. En dat ging het. 

Maar mijn bekkeninstabiliteit werd zo erg dat ik moest stoppen met werken en bijna gesmeekt heb om ingeleid te mogen worden. Maar dat mocht niet zonder een hele goede reden. En die kwam er. Bij een van de laatste controles bleek dat de kleine niet goed groeide, klein was en dat zijn gewicht laag was. Mijn bloeddruk was ook torenhoog en daar werd het aan gelinkt. Op dat moment ging er vanalles door me heen. Waarom is hij zo klein en zo licht, hij groeide eerst zo goed. Ik heb mezelf vervloekt door te vragen of ik ingeleid kon worden. Dadelijk overleefd hij het niet, wat heb ik gedaan waardoor dit is gebeurd? 

Ik voelde me slecht en maakte me heel erg druk om zijn gewicht. Ze wilden zo lang mogelijk wachten,  uiteindelijk ben ik ingeleid met 38 weken en 5 dagen. Op dat moment dacht ik: ik had nog liever weken met pijn gelopen dan dit. 

Maar het was gepland en wij moesten de laatste dingen regelen.  We moesten nog veel doen, gelukkig maar want dan was ik afgeleid. De dag voordat ik werd ingeleid hadden we de verjaardag van mijn zus, waar ik met mijn neefje kon spelen en knuffelen. Helaas werd ook veel gepraat over mijn aankomende bevalling, waarom ik werd ingeleid etc. En daar stond ik weer met beide benen op de grond en ik voelde mezelf emotioneel worden. 

En toen de dag dat ik ingeleid werd. Hoe mijn bevalling verliep? Ook niet zoals ik had gedacht,  maar dat is een verhaal voor de volgende keer!