De zwangerschap, die helaas behoorlijk tegen viel... deel 2

Zoals jullie in de vorige blog lazen waren we zwanger van 1 frummeltje. We konden ons geluk niet op! Ik was dan wel een ienie minie beetje teleurgesteld dat het geen tweeling was. Maar hey! 1 klein mini mensje is al een heel wonder! 

Een paar dagen nadat ik de positieve test had, had ik al best veel krampen en steken. Ik was dus best bang dat het mis zou gaan. Maar gelukkig was de eerste echo gewoon super goed! Dus ik wilde gaan genieten. Dat genieten is er helaas nooit van gekomen. Al voordat ik drie maanden zwanger was begon de misselijkheid. Het begon op een zondag ochtend toen ik ineens naar de wc moest sprinten om over te geven. 

Ik hoopte dat het bij die ene keer bleef. Ik ben namelijk niet zo goed in overgeven en raak dat lichtelijk in paniek. De avond op daarvoor hadden we een feestje gehad en was het laat geworden dus ik dacht dat het daardoor kwam. Maar de ochtenden die volgden waren hetzelfde. Ik kon er na een tijd de klok op gelijk zetten. Zodra ik wakker was kleedde ik me aan, ging naar beneden, plofte op de bank en hoppaaa ! Ik kon rennen! Dit is serieus waar 9 maanden zo doorgegaan en het bleef niet alleen bij de ochtenden. De avonden kwamen er helaas ook bij en af en toe de middagen. De misselijkheid bleef meestal de hele dag door wel sluimeren op de achtergrond.

Ik moest mezelf echt dwingen om te eten voor dat kleine mini mensje in mijn buik. Ik had het ook al aangegeven bij de gynaecoloog, maar die zag geen probleem. De kleine deed het goed. 

Maar al snel kreeg ik last van harde buiken en was ik continue moe. Zodra ik bij de gynaecoloog kwam en hij vroeg hoe het ging was mijn antwoord altijd “moe moe en nog eens moe”  dus na een paar afspraken dat antwoord gegeven te hebben, wilde hij bloed prikken. Wat bleek, bloedarmoede.. net geen bloedtransfusie nodig. Ja joh, kan er ook nog wel bij! Dus kon aan de ijzertabletten. Die hielpen gelukkig wel wat , nu was ik iets meer “normaal zwanger moe”. Bloedwaarden waren ook gelukkig beter. 

Maar de harde buiken bleven. Ze waren nog niet echt pijnlijk, maar kwamen heel snel. Al liep ik een trap op, van bank naar keuken, even naar de wc.. ze kwamen meteen! Na een tijd begonnen ze ook pijnlijk te worden. Vooral tijdens mijn werk. Ik werk bij De Kempervennen in de Housekeeping en dat is behoorlijk aanpoten. 

Dat verteld bij de verloskundige in het ziekenhuis. Was ondertussen 30 weken zwanger, hoefde eigenlijk nog maar 2 weekjes te werken voordat ik met zwangerschapsverlof kon.. 

Tijdens Het gesprek bij de verloskundige gaf ik aan dat de harde buiken erger werden en pijnlijker. Ze gaf het advies misschien minder te gaan werken.

Na het gesprekje gingen we weer naar de kleine kijken. En toen werd er meteen gezegd dat het geen advies meer was maar dat ik per direct moest stoppen met werken. Hij had een groei achterstand van benen en buik, dit was waarschijnlijk veroorzaakt door die harde buiken. 

Andere artsen werden er bij gehaald voor extra echo’s en de doorbloeding van navelstreng te checken en dat bleek gelukkig allemaal goed te zijn. 

Ze gingen me nu wel meer in de gaten houden en ik moest elke week komen. 

Vanaf week 36 werd er gesproken over een inleiding. Ze wilde mij niet tot 40 weken laten rondlopen omdat de kleine niet groeide zoals het moest. Elke week op controle werd er weer gezegd “ik denk dat we je volgende week gaan inleiden” en dan Was het weer een week later, ik zenuwachtig want oohh morgen is het waarschijnlijk zo ver ! Pffooee nee nog een week wachten, zo is het drie weken gegaan. 

Ik heb veel rust genomen en plat gelegen om de harde buiken zo veel mogelijk tegen te gaan. 

Met 38 weken zwangerschap had de gynaecoloog de verloskamers gebeld om een afspraak te maken voor de week erop, 12 december 2018. Om dan de inleiding te starten. Ik was toen precies 39 weken zwanger. 

Zodra die datum vast staat wordt het toch wel behoorlijk spannend joh! 

Sorry voor het extreem lange verhaal !!