8 jaar geleden
De zenuwen gieren door mijn lijf
Vervolg op mijn vorige blog, over het eerste bezoek aan de gynaecoloog.
De zenuwen gieren door mijn lijf. We zijn weer een dag dichterbij. Het kost me zo ontzettend veel moeite. Moeite om te wachten. Zo graag wil ik onze spruit zien. Het liefst ook al horen. Gewoon het hartje horen.
De angst dat bij ons het zelfde gebeurd als bij mijn broertje en schoonzus. Ik probeer er niet aan te denken. Ik probeer gewoon bezig te blijven. Maar dan, als je een paar minuten stil zit, krijgen je gedachtes toch de kans. Ze vliegen van links naar rechts, boven naar onder en alles wat er tussen zit. En ondertussen komt de misselijkheid.
Vandaag even gaan winkelen voor mijn hobby. Ik hou ontzettend van haken. Het geeft me rust. Ik voel me trots als het project steeds meer vorm aan neemt. Maar tijdens het winkelen, liep ik wel weer te boeren. Ik weet, er is me inmiddels verteld dat ik niet charmant hoef te zijn, maar toch. Mensen kijken je vreemd aan. Dat is het nadeel als je nog niet zo lang zwanger bent. Er is niks te zien.
Ondertussen kost het me de grootste moeite om nog niks te kopen voor de kleine mup. Gaan we voor roze, stille hoop, of toch voor blauw, ook van harte welkom hoor.
Nog 6 nachtjes slapen. 6 lange nachten. Tijd lijkt stil te staan af en toe. We houden vol, we blijven bezig. Maar vooral: we blijven nieuwsgierig.
