De woorden die je niet wilt horen.

15 juli 2014, de eerste positieve zwangerschapstest in handen. Dol gelukkig waren we. We regelden alles, belden naar de gynaecoloog voor de eerste afspraak.

De weken gingen traag voorbij en we telden af naar onze eerste afspraak bij de gynaecoloog. Eindelijk was het de dag van de afspraak. Vol spanning en ongeduld zit je in de wachtzaal tussen andere vrouwen waarvan sommige met een dikke buik. Ik droomde over hoe ik er over enkele maanden bij zou zitten. En dan was het eindelijk aan ons.

Na een veel te langen vragenlijst die ik moest beantwoorden mocht ik dan eindelijk op de onderzoekstafel gaan liggen. Ze vertelde me dat ze eerste zelf ging kijken en ons daarna met de nodige uitleg. Vol ongeduld lag ik op de tafel. Haar gezicht proberen te lezen en ook al een glimp van het scherm op te vangen. Ze drukte wat echo's af en stopte, keek naar ons en sprak de woorden uit ''Ik vrees dat ik niet zo een goed nieuws heb.''. De woorden sloegen in als een bom, er was geen hartslag meer. Het hartje is gestopt met kloppen rond 8 weken zwangerschap.

Het vruchtje zat nog wel in mijn buik en mijn lichaam zou dit spontaan afstoten. We planden toch een datum voor een curettage. De terugrit naar huis was één grote waas vol met tranen.

Enkele dagen later kreeg ik inderdaad weeën en was mijn lichaam volop aan het werken om het vruchtje uit mijn lichaam te krijgen. Uit schrik reden we naar het ziekenhuis. Op de echo bleek dat er toch nog een stukje in mijn baarmoeder was blijven zitten en dit er toch nog uit moest dmv een curettage. Deze verliep goed en ik mocht de dag daarna naar huis. En zo bleven we met legen handen achter en met woorden die op de dag van vandaag nog steeds in mijn geheugen staan gegrift.