De wens om mama te worden

Nog een blog die ik vorig jaar heb geschreven over waarom ik zo graag mama wil worden.

Begin 2021

Nu dat je iets meer van mij weet kunnen we door naar mijn grootste wens: het krijgen van een kind. Maar waarom wil ik dan zo graag mama worden? Laten we daarvoor even terugkijken naar mijn jeugd.

Als kind was ik vrij verlegen. Mijn grote zus was niet op haar mondje gevallen en maakte vooral op vakantie altijd snel vriendinnetjes. Ik daarentegen was meer geïnteresseerd in spelen met mijn speelgoed. Vooral thuis kon ik uren met mijn Barbies en PlayMobil op mijn kamertje spelen. Maar ook mijn Baby Born was een hit. Toen ik wat ouder was en het ‘not done’ was om met je Baby Born te spelen, haalde ik de pop nog wel eens uit de speelgoeddoos en deed ik alsof het echt mijn baby was. Ik keek dan naar mijzelf in de spiegel en vond dat het mij heel goed stond.

In de pubertijd moet ik zeggen dat het mij niet zoveel interesseerde. Behalve dan het programma Teen Mom, wat ik maar al te graag keek. Al denk ik dat het meer het drama was wat mij zo aansprak. Daar kon, en kan, ik stiekem erg van genieten. Toen ik eenmaal twintig was heb ik eens vol trots gezegd dat ik in ieder geval geen tienermoeder was geworden!

Maar ondanks dat ik er in mijn pubertijd niet veel mee bezig was, had ik er toch wel bepaalde ideeën over. Zo wilde ik wel graag jong moeder zijn. En met jong bedoelde ik begin twintig. Toen ik eenmaal begin twintig was, moest ik er niet aan denken om een kind te hebben. Mijn vriend en ik woonden net samen, ik zat nog midden in mijn studie en een baan had ik ook nog niet. Nee, het hebben van kinderen, dat hoefde van mij nog even niet.

Inmiddels hebben we een koophuis, ben ik verloofd, en is er ook financiële ruimte. Nou zijn dat niet de redenen waarom ik baby fever heb. Het zal vast iets te maken hebben met hormonen. Ik las ooit dat je lichaam rond je 25ste levensjaar het meest geschikt is voor het krijgen van kinderen. Nou drie keer raden hoe oud ik was dat de baby fever begon!

Ik had wel eens eerder opmerkingen gekregen van mensen dat nu dat we een koophuis hadden, de baby niet lang meer ging duren. Ik vond het een belediging. Alsof ik alleen maar goed was voor het krijgen van kinderen. Dat het twee mannen waren die dat zeiden hielp hierbij niet echt mee. Ik heb het maar naast mij neergelegd, want wat iemand van mij en mijn keuzes denkt doet er eigenlijk niet toe.

Anyway, terug naar het afgelopen jaar. Ik roep al vaker voor de gein ‘baby?’ naar mijn vriend. En hij zei eigenlijk altijd ‘neeeheee’. Het was eigenlijk een soort onderling grapje tussen ons. Maar het werd toch steeds serieuzer. Waarom eigenlijk niet? Uiteraard borrelt het bij mij al wel een stuk langer. Zoals ik al zei, misschien hormonen? Maar zoals ik het zelf zie: er is ruimte in mijn hart voor een kind.

Echt uitleggen waarom ik zo sterk de wens heb is eigenlijk niet te doen. Ik denk dat je het gewoon moet voelen. En dat gevoel zit goed.