Snap
  • Zwanger
  • Hpv
  • hoenuverder
  • uitstrijkjes
  • endoor

De wens, de schrik en de onzekerheid

Daar was de uitslag dan, schrikken, hoe gaan we nu verder, wat moet er gedaan worden en welke gevolgen heeft dit

In mijn vorige blog vertelde ik over de zwangerschap en bevalling van onze zoon. Als ik het terug lees denk ik ‘dat was een bijzondere tijd!’ Helaas kwam er na het eerste jaar een kentering in de euforie van gezin zijnde. 

Toen ik zwanger was kreeg ik een oproep voor een uitstrijkje. Een jaar na de bevalling werd ik weer opgeroepen omdat je dit namelijk tijdens een zwangerschap niet mag doen. Dus het eerste uitstrijkje gehad en na een kleine 2 weken kreeg ik de uitslag. Ik had HPV en geen veranderende cellen, nouja dat is op zich prima  want er zijn zoveel verschillende soorten HPV dat het alle kanten uit kon en daarnaast geen veranderende cellen dus ik beschouwde het geheel als klaar. Prima dacht ik en we gaan weer door. Na ruim een half jaar moest ik voor een controle uitstrijkje. Ik ging naar de huisarts en binnen 5 minuten stond ik weer buiten. Ik dacht ‘hopelijk is het virus nu weg en kunnen we weer 5 jaar verder’. Na een ruime week kreeg ik weer een belletje en bekroop mij een gevoel waarvan ik dacht ‘hmmm het voelt niet ok’. En daar was het antwoord ‘ de uitslag laat een pap 3 zien, hiervoor word je doorgestuurd naar de gynaecoloog’ ik weet nog dat ik antwoordde ‘euhm ok, dat gevoel had ik al, maar we zullen het zien’. De huisarts was eerst stil en gaf toen aan ‘ja het komt wel goed maar voor de zekerheid ga je naar de gynaecoloog’. Nou prima! En we gaan weer door!

In de week voor de afspraak met gynaecoloog heb ik wat zaken opgezocht over het HPV en de PAP 3 zodat ik in ieder geval vragen kon stellen aan de arts. Zo! mijn lijstje met vragen was klaar. Gelukkig ging mijn vriend mee want ik was wel wat zenuwachtig. Eenmaal in het ziekenhuis dacht ik ‘shit zeg, hier had ik nu niet willen zitten, zeker niet in die verrotte wachtkamer van de gynaecologen!’ Mijn ervaring met een van de gynaecologen was namelijk niet zo positief tijdens de bevalling en die wilde ik op dat moment nog het liefst vergeten. Gelukkig was de arts die ik nu had een ontzettend aardige en rustige man. Na mijn vragenlijstje tevoorschijn getoverd te hebben en alle punten behandeld te hebben was het tijd voor een biopt. Euh wacht even, een biopt? En hoe ga je dat doen dan? ‘Je krijgt een verdovende zalf en ik neem een hapje uit de baarmoederhals’ Okeej dat klonk dus echt zo vreemd als het hier staat, althans in mijn oren. Schijnbaar was ik er dus niet op ingesteld dat er een biopt zou komen. Weer een nieuwe ervaringen erbij, vink! Pffff Eenmaal buiten gleed de spanning van mijn schouders af en was ik chagrijnig, zo onwijs chagrijnig. Weer gehad en doorrrr!! 

In mijn dagelijkse werkzaamheden wilde ik er niet over nadenken en dus vermeed ik het onderwerp zorgvuldig. Ondertussen hadden we ons huis verkocht onze intrek genomen in een tijdelijke woning (met een vet mooie grote tuin!!) en ging onze huizenjacht verder. Ondertussen bleef er een zacht stemmetje vertellen dat ik het allemaal niet prettig vond wat er gebeurde... En nu maar wachten, wachten, wachten 

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Sharing is caring! Deel ook jouw ervaring of mening over dit onderwerp.

Pssst... Ben je er nog?

Er staan nog meer inspirerende verhalen op je te wachten! Maak nu gratis een account aan of log in om verder te gaan.

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief!

Hi! Laat je ook een reactie achter bij Veer1986?

Of praat mee en deel direct jouw ervaring of mening!

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?

Start dan nu je eerste post! Een story, forumtopic of poll plaatsen kan ook.