De weken die jaren leken - De uitslag

De vruchtwaterpunctie is goed gegaan. We zijn 2 weken verder en ik heb geen complicaties opgelopen, maar rustig de weken afwachten is onmogelijk. Ik was inmiddels gestopt met werken, omdat het psychisch niet meer haalbaar was. Ik telde de dagen af en zorgde ervoor dat de dagen sneller voorbij gingen. Elke dag stond mijn telefoon op luid en bij elk geluidje ging mijn hart tekeer. De dagen gingen voorbij en de uitslag kwam maar niet. De arts had aangegeven dat de uitslag maximaal 3 weken ging duren. Toen de 3 weken gepasseerd waren en ik nog steeds geen uitslag had begon ik opnieuw in paniek te raken. Wat nou als ze niks hebben kunnen vinden door de hoeveelheid bloed in mijn vruchtwater? Ik merkte dat ik ontzettend boos was. Hoezo laat je iemand in deze situatie zo ontzettend lang wachten.. dat is gewoon onmenselijk. Ik werd na 22 dagen gebeld door de klinisch geneticus. “ helaas bel ik niet voor de uitslag, maar wil ik laten weten dat er een technische storing is bij het lab, waardoor alles wat langer duurt”. Ik werd woest. Waarom is dit niet eerder gecommuniceerd. Ik was inmiddels bijna 20 weken zwanger en moest al bijna 8 weken met dit ondraaglijke gevoel dealen. De uitslag zou nog ruim een week duren. 

Mijn 20 weken echo stond op de planning die week. Ik hoopte zo dat de uitslag zou komen voordat deze echo plaats zou vinden, maar helaas was dit niet het geval. Tijdens de 20 weken echo zag de verloskundige dat de darmpjes wat oplichten. Dit kan een teken zijn van een afwijking. De verloskundige legde uit dat ze zich niet druk maakte, omdat er ook veel bloed in mijn vruchtwater zat. Dit kan het oplichten verklaren als het kindje wat vruchtwater heeft doorgeslikt. Toch wilde ze mij voor de zekerheid doorverwijzen naar het ziekenhuis om een uitgebreidere echo te doen (GUO). Opnieuw werd ik emotioneel, omdat ik zo hoopte dat dit wel goed zou gaan. Ik kon niet meer rationeel nadenken en zat vol met emoties. Het vertrouwen in een goede uitslag werd minder en minder.. 

3 dagen later konden wij terecht in het ziekenhuis voor de GUO. Dit was de dag dat ook de uitslag van de punctie zou komen. Ik heb mijn telefoon niet losgelaten. Ik weet nog goed dat ik op de tafel lag in het ziekenhuis. De gynaecoloog heeft alles dubbel gecheckt en nam echt de tijd voor mij. Terwijl de gynaecoloog bezig was met de echo hoorde ik mijn telefoon afgaan. Mijn hartslag schoot omhoog en de tranen sprongen in mijn ogen. Het was een anoniem nummer. Dit is het moment van de waarheid. Ik durfde niet op te nemen en  heb de telefoon aan mijn vriend gegeven. “‘Neem jij maar op” mijn vriend nam de telefoon op en liep even weg. De gynaecoloog stopte met de echo en fluisterde “volgens mij hoorde ik goed nieuws”. Mijn vriend komt achter het gordijn vandaan en steekt zijn duim op. Dit was voor mij de bevestiging dat het allemaal goed was. Ik heb nog nooit zo hard gehuild. Alle spanning van bijna 10 weken kwam eruit. Zelfs de gynaecoloog die mijn onderzoek deed kreeg tranen in haar ogen. De witte darmpjes waren ook weg en geen reden tot zorg. Ik heb alle mensen die die dag zo ontzettend met mij mee hebben geleefd meteen op de hoogte gesteld. Toen ik zag hoe de mensen om mij heen ook emotioneel werden zag ik pas dat deze periode voor zoveel mensen schade heeft veroorzaakt. Ik heb me letterlijk nog nooit zo ellendig gevoeld. Ook al is de uitslag positief neemt niet weg dat deze periode een grote klap heeft veroorzaakt. 

We hebben de dag van de uitslag gelijk alle mensen uitgenodigd bij ons thuis. Wij wisten al heel lang het geslacht van ons kindje, maar ik wilde wachten met dit delen tot de uitslag bekend was. Ik kon het eindelijk van de daken schreeuwen. Wij krijgen een … MEISJE ❤️ 

Ik krijg vaak de vraag of ik spijt heb van de keuze die ik toen de tijd gemaakt heb. Het antwoord is nee. Uiteindelijk weet ik nu wel dat ik een genetische afwijken heb. Het is zo bizar dat je een chromosoom afwijking kan hebben zonder dit door te hebben. Ik weet nu dat bij elke zwangerschap deze kans bestaat en er altijd een risico aan vast zit. Hierdoor kan ik mij beter voorbereiden.. ook al vraag ik mij af of je dit kan voorbereiden. De andere kant is wel, dat ik 10 weken van mijn zwangerschap heb weggegooid voor uiteindelijk helemaal niks.. maar toch is het wel voor mij belangrijk geweest. Ik heb toen ook getwijfeld of ik ooit nog een keer zwanger wilde worden ivm deze afwijking, maar dat zijn zorgen voor later. Ik kon eindelijk genieten van mijn zwangerschap. 

In mijn volgende blog zal ik meer vertellen over de bevalling en hoe het nu met mij gaat.