De weg van Robin naar Mama #1

Hoi allemaal

Ik heb vandaag besloten om onze weg naar het ouderschap vast te leggen. We hebben besloten om (voorlopig) niemand te vertellen dat we hier mee bezig zijn en ik vind het altijd al fijn om dingen van me af te schrijven.

Ik zal even wat achtergrond informatie geven. Ik ben 33 jaar en mijn vriend is 27. We hebben elkaar leren kennen op ons werk en zijn samen sinds oktober 2017. We zijn niet bepaald van het rustig aan doen, we wonen namelijk al van.af dag 7 zo ongeveer samen en hebben sinds eind maart 2018 een hond samen. We zijn vanaf het begin open tegen elkaar geweest over alles, ook het feit dat we beide graag kinderen willen. 

Aangezien ik na 5 jaar een spiraaltje gehad te hebben vlak voor dat we een relatie kregen weer begonnen aan de pil, maar ik kon hier heel slecht tegen dus we hebben al snel besloten dat ik zou stoppen met de pil. Het eerste half jaar hebben we condooms gebruikt en daarna hebben we samen besloten om daar mee te stoppen en wel te zien hoe het loopt. 

Toen we 1 jaar samen waren hebben we besloten om er echt voor te gaan en ben ik mijn cyclus bij gaan houden. Helaas loopt het niet geweldig. 

Begin vorig jaar ben ik een aantal keren bij de huisarts geweest omdat ik me zorgen maakte over mijn cyclus die ineens al 65 dagen duurde... nu ben ik nooit op de dag regelmatig geweest maar dit was toch wel een beetje overdreven. 

Op een dag werd ik smorgen wakker en had ik een beetje kramp, ik dacht heel even dat de menstruatie zou beginnen maar de pijn werd al snel zo erg dat ik mijn vriend wakker gemaakt heb en zwetend en kotsmisselijk op de bank gaan liggen. Mijn arme vriend schrok zich kapot en stond op het punt een ambulance te bellen...wat ik echt niet wilde...toen het ook ineens weer langzaam weg trok. Toen heb ik toch maar even een afspraak gemaakt bij mijn huisarts die na lang aandringen van mij, omdat ik me zorgen maakte omdat mijn zusje PCOS heeft, een echo gemaakt. 

Hier was niks speciaals op te zien, ze dacht dat ik ongeveer op 2/3de van mijn cyclus zat en dacht dat ik binnen een week wel ongesteld zou zijn. Dat was inderdaad het geval, de enige uitleg die ze hier voor had is dat ik waarschijnlijk een keer geen eisprong gehad heb en daardoor ook een menstruatie overgeslagen heb. En de pijn die ik had was waarschijnlijk een cyste die gesprongen was waardoor er vocht in de buikholte komt, dit doet flink pijn maar je lichaam lost dit normaal vanzelf op.. nou ik heb 1,5 week het idee gehad dat ik een basketbal meedroeg, niet erg prettig.

Vanaf toen was mijn cyclus eigenlijk erg regelmatig, tussen de 33 en 36 dagen. Maar toch steeds weer die menstruatie. Dus vanaf september 2019 test ik mijn ovulatie iedere maand. Helaas tot op heden zonder succes.

Wij hadden samen besloten dat we het nog een half jaar zouden proberen met ovulatie testen en dat we daarna naar de huisarts zouden gaan. Dat zou dus deze maand zijn. Helaas loopt het in de huidige situatie even anders en krijgen we hiervoor op dit moment geen afspraak bij de huisarts. Omdat het niet echt "nodig" is. Ik snap het wel maar ik heb er toch moeite mee, voor ons is dit namelijk wel belangrijk. Maar we moeten afwachten en hopen.

Ik merk dat ik het steeds lastiger vind om iedere maand weer gewoon ongesteld te worden. En ik maak me steeds meer zorgen dat er iets "mis" met me is. Ik ben me ook veel meer bewust van alles wat ik voel daarbinnen sinds ik er zo mee bezig ben dat je soms ook denkt dat er vanalles aan de hand is om vervolgens toch weer teleurgesteld te worden. Aan de andere kant vind ik het doodeng om naar de huisarts te gaan en er misschien wel achter te komen dat er daadwerkelijk iets mis is.

Ik heb in mijn huidige cyclus nog 3 dagen voor test dag, of menstruatie dag dus fingers crossed🤞🏻🍀

Tot de volgende keer en veel liefs.. Robin