De weg naar Otis

Deze zwangerschap was totaal onverwachts maar zeker niet ongewenst. Mijn menstruatie was na Jolie heel onregelmatig kon er geen peil op trekken. De dagen voor de positieve zwangerschapstest was ik tegen de tijd dat ik bezig was met het avond eten steeds misselijk. Na een paar dagen dacht ik het enige moment dag ik me steeds zo voelde was toen ik zwanger was. Dat zou nou toch niet zo zijn? Over een week zou ik met de gynaecoloog om tafel of de Novasure er kwam door mijn zeer zware menstruaties (hier kom ik nog op terug in een andere blog) Dus voor de zekerheid toch maar een test halen.

Toen die binnen was wilde ik eigenlijk wachten tot de volgende ochtend maar ik moest het weten dus meteen gedaan en ja hoor daar stond zwanger 5+ weken. Eerste wat ik voelde was paniek. Kon ik dat nog een keer? Ik was na Jolie ontzettend bang om weer te bevallen. Stel dat nog een keer zoiets gebeurd. Mijn man schok ook wel een beetje van dit onverwachtse nieuws maar meer van zou het nou wel goed gaan of heb ik je straks weer op de o.k liggen? 

Weghalen was geen optie we gingen ervoor! Er moest nog wel wat verbouwd worden we kwamen een kamer tekort maar, de badkamer boven was een keer aan vervanging toe en die kwam beneden zodat er boven een kamertje vrij kwam. Die net een paar dagen voor mijn 40 weken klaar was. Wat was ik blij met je mooie behangetje. Niet wetende dat de nieuwe babykamer altijd leeg zou blijven..

Met kerst vertelden we het aan de kinderen en familie en iedereen was erg enthousiast. Doordat deze zwangerschap anders begon dachten we misschien wel leuk om het dit keer wel te weten wat het gaat worden. Vooral ook omdat de kinderen erg benieuwd waren. De 20 weken echo was goed en we hoefden ons niet af te vragen wat het werd. Bij de 1e seconde kwam het vol in beeld. Oww hoor ik de gynaecoloog in het UMCG nog zeggen ik hoop wel dat jullie het wilden weten want hier kunnen we niet omheen. Het werd een jongetje. Na 3 meiden ging iedereen inclusief onszelf ervanuit dat de 4e ook een meisje zou worden. Wat een mooi kadootje dat het een jongen werd.

Doordat ik vorige keer zo met mijn bekkeninstabiliteit in isiasch zat wilde ik dat dit keer "proberen" te voorkomen. Ik kwam al snel bij een fysiotherapeut en ze hielp me met alles. Ik heb deze zwangerschap nagenoeg geen last gehad van bekkeninstabiliteit of wat dan ook. Ze hielp me ook met oefeningen dat ik rustig kon blijven tijdens de bevalling. Ik was bang dat ik na de vorige keer in paniek zou raken en alles zou verkrampen. In eerste instantie dacht ik meteen ik ga niet meer bevallen dat gaat een keizersnede worden. Nu achteraf bedenk ik me nog vaak waarom ik toch geswitch ben naar een vaginale bevalling. Had Otis er dan nog wel geweest? Of had er dan iets anders geweest en mocht hij gewoon niet bij ons komen? 

Toen leek de keus makkelijk. Ik was uitgerekend net in de 1e week van de zomervakantie. Kinderen bij huis en bij Amy was me het herstel van de keizersnede toen echt tegen gevallen. Lichamelijk  maar ook dat ik tegen een depressie aan liep maar daar waren we net optijd bij. Dat wilde ik nu niet weer. De bevalling van Romijn en vooral het herstel was veel sneller kon natijd meteen alles weer. En samen met overleg van verloskundige en gynaecoloog leek het de beste oplossing het was al 2 x goed gegaan zo toch. En ze adviseerden ook een vaginale bevalling. Dit keer dan wel maar met een ruggenprik voor ik toch met alles in paniek raakte. 

Tot 38 weken liep alles volgens plan alleen bleek bij een controle echo Otis overdwars te liggen. Ze wilde graag dat een gynaecoloog erbij kwam die vaker het draaien deed om te kijken of het makkelijk wilde. Dit wilde ik niet het zweet brak me aan alle kanten uit. Helaas was mijn man door de corona maatregelen er niet bij. Bij Amy vond ik het verschrikkelijk toen en dacht dit wil ik niet meer. Heb bij meerdere mensen toen wel is aangegeven dat ik toen voelde alsof het een teken was dat het op de gewone manier mischien niet zou lukken de bevalling. De gynaecoloog kwam en wilde echt proberen. De verloskundige hield mijn hand vast en met tranen in mijn ogen probeerde de man hem te draaien. Dit lukte niet helemaal hij bleef met z'n hoofd schuin voor het bekken liggen. Natijd voelde ik me er niet goed erover maar een week erna lag Otis met 39 weken toch goed en was hij ingedaald. Ik mocht gewoon bevallen het rare was dat ik me op dat moment niet opgelucht voelde net alsof mijn lichaam ergens iets aanvoelde wat er nog ging gebeuren..

Romijn haar verjaardag hebben we gevierd die was 5 Juli jarig de 10e was ik uitgerekend en de kinderen hadden 9 juli hun laatste schooldag die werd gedeeltelijk gevierd in het speelbos en speeltuin. Daar pikte ik ze die dag ook weer weg. Vol moed op na een mooie zomer vol plezier en geluk van wat er zou komen. Ik rij bijna dagelijks langs die speeltuin en vaak denk ik. Kon ik nog maar even terug naar dat gevoel. Het onbevangen naar een toekomst uitkijken vol plezier en geluk...