De weg naar onze kinderen

Het moment was daar dat we besloten er voor te gaan. We gingen proberen zwanger te raken, dus ik stopte met de pil. Mijn cyclus was nooit echt regelmatig voordat ik aan de pil begon, dus het was wel spannend of dat nu, na zes jaar de pil te hebben gebruikt, nog steeds zo was of dat het nu wel normaal zou zijn. Helaas bleek dat het nog steeds niet regelmatig was en dus was het heel lastig in te schatten wanneer en of ik een eisprong had. Maar vol goede moed gingen we er elke keer weer voor, nadat ik weer eens ongesteld was geworden.

Toentertijd werkte ik nog als leerkracht basisonderwijs en ik vond het heel lastig om werk en privé gescheiden te houden. Ik nam dan ook alle stress rondom werk mee naar huis en ik was bang dat dat er ook mede voor zorgde dat mijn cycli zo onregelmatig waren. Dát plus mijn grote wens om zwanger te raken. Ik was er namelijk heel veel mee bezig. Ik hoopte zó dat het gauw zou lukken om raak te schieten! Ik had namelijk niet alleen de wens om moeder van vier te worden, maar ook om voor mijn 25e voor het eerst moeder te worden. Toen ik stopte met de pil was ik 24 en bevallen voor mijn 25e zou niet meer lukken, dus ik had mijn wens al bijgesteld naar zwanger raken op mijn 25e. Maar helaas, ook dat lukte niet.

We waren zo’n anderhalf jaar aan het proberen toen we toch maar naar het ziekenhuis gingen voor onderzoeken. Wat vond ik dat spannend! Uit Tonnie zijn onderzoek kwam niets verkeerds en ineens, bleek uit de echo’s, werkte ook mijn cyclus mee. Daarom vonden ze dat we maar gewoon moesten blijven proberen. Daar was ik natuurlijk niet blij mee, zeker omdat ik maar heel af en toe ongesteld werd en timen dus eigenlijk onmogelijk was. Ik besloot dan ook mijn vorige cycli erbij te pakken en te laten zien dat ik hele wisselende cycli had (van 34 dagen tot 55+). Hierdoor had ik dus maar een hele kleine kans om zwanger te raken en dus besloten ze dat ze ons toch gingen helpen met behulp van Clomid.

Toen wij de medicatie opgehaald hadden en het ziekenhuis uitliepen, voelde ik echt een last van mijn schouders afvallen. Ze gingen ons helpen! Ik was zo blij! Nu hoefde ik alleen nog maar te wachten tot mijn menstruatie kwam en dan kon ik beginnen met de medicatie. Ik ging dus vol goede moed naar huis.

Maar… de menstruatie kwam niet! Na bijna twee jaar proberen, had ik eindelijk een positieve test in handen! Ontzettend blij was ik, maar tegelijkertijd ook ontzettend bang dat het mis zou gaan. Ik was nu zó dichtbij mijn grootste wens. Gelukkig ging het niet mis en heb ik onze Janto op de wereld mogen zetten. Over die zwangerschap en bevalling vertel ik in een latere blog meer.

De zwangerschap en bevalling waren achter de rug en de wens voor een tweede was er al gauw. Wij gingen dus al vrij vlot weer proberen zwanger te raken. En deze keer was het meteen raak! Helaas werd dit een miskraam met een best lange nasleep. Ook hierover komt nog een andere blog, anders wordt deze zo lang.

Omdat mijn cycli nog steeds zo onregelmatig waren, gingen wij al gauw weer naar het ziekenhuis nadat we groen licht gekregen hadden. Gelukkig namen ze gelijk diezelfde cyclus mee in de onderzoeken en zagen ze dat er niet veel gebeurde, dus kreeg ik meteen weer Clomid mee.

De cyclus duurde weer lang en toen ik eindelijk kon gaan beginnen met de medicatie, leek dit nog niet veel te doen. Na meerdere echo’s bleken mijn eitjes heel langzaam te groeien, waarschijnlijk zou de medicatie dus omhoog moeten bij de volgende cyclus. Voordat dat besluit definitief was, kreeg ik nog een echo een aantal dagen daarna. Inmiddels zat ik op dag 21, dus de kans was groot dat er niets meer gebeurde, maar toch was daar ineens een groter eitje! We kregen dan ook als advies om het nog te proberen.

Diezelfde dag nog reden wij naar Amsterdam. We gingen namelijk samen een nachtje weg en naar het concert van Jason Mraz. We grapten nog tegen mijn ouders: ‘nou, het broertje/zusje is gemaakt hoor’. Een paar dagen erna had ik weer een inwendige echo, maar mijn eitje was nergens meer te bekennen. Dus we gingen er van uit dat we weer geduld moesten hebben tot in ieder geval de volgende cyclus.

Naarmate de tijd vorderde, vond ik dat mijn zweet anders ging ruiken. Ik ruik normaal al niet naar bloemetjes (eerder een bos uien), maar nu was het helemaal smerig. Ik vond het echt naar mannenzweet ruiken en dan de zware variant. Wat bleek nou: dat ene dappere eitje, was toch maar mooi bevrucht geraakt! Wat waren we weer verrast en ontzettend blij! Maar ook meteen heel angstig, vanwege de miskraam ervoor. Gelukkig mocht ik al gauw komen voor een echo en zagen we dat het op de goede plek zat, wat een opluchting!

Bij de eerste afspraak bij de verloskundige kreeg ik te horen dat ik PCOS had. Dat kwam best wel uit de lucht vallen, want in het ziekenhuis hebben ze het nooit benoemd. Natuurlijk wist ik wel dat er iets niet helemaal in orde was, maar welke naam dat had, had ik geen idee van. Het verklaarde wel veel: de onregelmatige cycli, mijn overmatige beharing (ik kreeg niet voor niets de bijnaam ‘Dolfje Weerwolfje’ van een aantal, iets té eerlijke, kleuters) en mijn haaruitval. Ik schrok er dan ook niet echt van en eigenlijk was ik ook wel weer blij dat het beestje een naam had. Alleen de manier waarop we het hoorden, vond ik opvallend.

Gelukkig verliep deze zwangerschap en de bevalling veel fijner dan bij onze Janto en kwam daar onze Henne gezond ter wereld. Wát weer een wonder!

Ik ben enorm blij dat ik zo snel geholpen kon worden en we daardoor twee fantastische zoons op de wereld hebben mogen zetten. Je hoort regelmatig heel andere verhalen, dus ik ben heel dankbaar dat het bij ons nog redelijk makkelijk ging. Het is en blijft echt een wonder om een kind op de wereld te mogen zetten!