De weg naar een postnatale depressie en terug

30 mei 2021. Ik weet het nog als de dag van gister. Het was een mooie zondag ochtend en ik had net mijn test in de prullenbak gegooid. Negatief dacht ik. Hoe kan het ook anders. Toch trok de prullenbak na 5 minuten mijn aandacht. Ik haalde de test er uit en kon mijn ogen niet geloven! Een heel klein licht tuur streepje. Een streepje is een streepje dacht ik! Zonder te twijfelen rende ik naar de kruidvat en kocht meer testen. Bij thuiskomst deed ik ze allemaal. Allemaal hadden ze zo’n lief streepje waar je hoofdpijn van krijgt als je er te lang naar tuurt, zo licht. Het was echt. Ik was zwanger! In de weken die volgde deed ik iedere dag wel een test. Ik kon het gewoon niet geloven. Op de eerste echo moest ik nog 4 weken wachten en dat voelde als een eeuwigheid. 

Eindelijk brak die dag dan aan. De eerste echo. Een heel klein boontje, met een duidelijke hartslag. Gefeliciteerd! Zei de verloskundige tegen mij en mijn vriend. Nugget, is de naam die ik het kleine boontje vanaf die dag gegeven heb. 

Ik had echt een hele makkelijke zwangerschap. Ik voelde me goed, de misselijkheid viel enigszins mee en ik was fit genoeg om te blijven werken. Zo heb ik mezelf 9 maanden vrolijk door het leven gesleept, met werk, nesteldrang, babykleertjes en heel veel me-time om nog even te genieten van die dikke buik en die schattige voetjes die ik voelde trappelen.