7 jaar geleden
de volgende dag.., het AMC
na een onrustige nacht naar het AMC om daar verder onderzoek te doen en je hoopt zo op geruststelling.
Na het nieuws van de voetjes die er niet goed uitzagen zijn we naar huis gegaan.
Gelukkig was mijn moeder bij ons thuis en kwam mijn vader snel. Wat is dat moeilijk om te verwerken. ik ben meteen gaan googlen en bellen met een vriendin die fysiotherapeuthe is bij gehandicapte kinderen en mijn schoonzusje die voor arts studeert. Door veel te praten ben ik wat tot rust gekomen. AJ (mijn man en vader van de kinderen) is met mijn vader een eind gaan rijden.
De volgende dag konden we terecht bij het AMC voor een nauwkeurigere echo. Heel even hoopte ik dat ze het misschien fout gezien hadden en dat de echoscopist zou zeggen dat alles gewoon was. Helaas. Dat was niet het geval.
Tijdens zo'n uitgebreide echo gaan ze veel scherper kijken naar je baby in je buik. Elke millimeter wordt bekeken en opgemeten. Van het cerebellum (de kleine hersenen, je leert nog eens wat op die manier...) tot aan de lengte van de voetjes en tenen. Na door twee artsen zo onderzocht te zijn krijg je het gesprek waarin ze uit gaan leggen wat hun conclusie was.
Zoals vaak in de medische wetenschap, zeker de prenatale wetenschap, kan er niets met zekerheid gezegd worden. Nou ja..., de voetjes stonden verkeerd. In het meest optimistische geval zouden het klompvoetjes zijn, maar het kon ook trisomie 22 of trisomie 18 (syndroom van Edwards) zijn. Als je die googled kom je erachter dat dat beide aandoeningen zijn die niet met het leven verenigbaar zijn. In de eerste instantie geloof je niet wat je hoort.
We zijn naar huis gestuurd met informatie en tijd om na te denken of we een vruchtwaterpunctie wilde of direct abortus. Voor ons een onmogelijke keuze waarbij elke keuze zowel goed als fout kan zijn. Zekerheid heb je namelijk niet.. Achteraf gezien ben ik heel blij dat mijn man en ik elkaar op dat punt niet kwijt zijn geraakt. je kan van te voren praten wat je wilt, maar als je voor zo'n keuze wordt gesteld kan je alleen nog maar reageren vanuit gevoel. Ik weet het ook nog goed. We zaten in de Ikea een kopje koffie te drinken om het te laten bezinken, hebben wikipedia doorgelezen en besloten beide op hetzelfde moment dat we de zwangerschap doorzetten, geen vruchtwaterpunctie gingen doen en ons voor zouden bereiden op de behandeling van klompvoetjes.
Zo sterk als ik gedurende de eerste 20 weken wist dat er iets mis was met de baby, zo sterk wist ik nu dat het alleen zijn voetjes waren. Noem het moederlijk instinct, geloof of wat dan ook: ik wist het zeker. De volgende dag heb ik meteen het eerste boxpakje voor mijn baby gekocht.
Na twee dagen hebben we het gesprek gehad in het AMC. Nogmaals een echo waarbij weer de hele baby gezond leek, op de voetjes na en we bleven dan ook bij ons besluit. Zeer tegen het advies van de arts in. Die man heeft heel hard zijn best gedaan om ons van het tegendeel te overtuigen.
De rest van de zwangeschap was zwaar en beladen. In de loop van de tijd ga je toch twijfelen en wordt je bang voor de bevalling en of je baby het wel overleeft. Ik had alles opgezocht via de klompvoetjesvereniging welke arts en welke behandelmethode ik wilde. De afspraak met de orthopeed in het AMC stond al voor na de bevalling, dus alles was gereed. Door de psychische spanning was ik uitgeput en de bevalling is dan ook ingeleid. op 4 mei 2010 werd onze zoon geboren.