de vlokkentest

In augustus 2019 bleek ons ongeboren zoontje een hartafwijking te hebben welke kon passen bij een bepaalde chromosoomafwijking. Een vruchtwaterpunctie volgde. Ik ben zelf met de auto naar het ziekenhuis gegaan voor the punctie. Wist ik veel dat dat niet mocht. Manlief werkt op anderhalf uur rijden van huis en die kwam dus zelf ook met de auto. Oops, daar waren de doktoren niét blij mee. 'stel je voor dat je een onverwachte rem of manouvre moet doen' Ik ben uiterst voorzichtig de hele weg met 90 km/h achter de vrachtwagens aan gekacheld.De vruchtwaterpunctie: Met een (voor mijn gevoel) enorme naald gingen ze zijn 'huisje' in. Dit deed me ontzettend veel pijn, het voelde alsof de druk van mijn baarmoeder af ging. Het was een ontzettend naar gevoel. Ik was ontzettend gespannen voor die punctie omdat ik wist dat ons zoontje ziek was. De punctie zou ons alleen maar vertellen: 'word het nog erger'. Dat werd het helaas, en onze zwangerschap werd afgebroken na 23 weken en 3 dagen.

Nu, een jaar en 2 maanden en een sterretje verder zijn we weer zwanger. In verband met de afwijking die ons zoontje had kregen wij de keuze om direct voor een vlokkentest te gaan in plaats van voor de NIPT-test. Omdat de kans op een miskraam door de test kleiner is dan dat ons kindje een afwijking heeft hebben we hier dan ook direct voor gekozen. Géén onderzoeken was voor ons geen optie. Nooit, maar dan ook nooit wil ik weer meemaken wat we vorig jaar hebben meegemaakt. Gek genoeg was ik niet bang voor de vlokkentest, waarschijnlijk om het feit dat er tot op heden niets aan de hand is met ons kindje en het goed groeit. Vorig jaar wisten we natuurlijk al dat ons kindje ziek was en dat geeft een hele andere lading aan zo'n test. Gevoelsmatig zou de vlokkentest ons bewijzen 'het zit goed!'. Tenminste, het voelt goed!

We moesten ons om 09:30u gemaskerd melden in het RadboudUMC. We zijn SAMEN gekomen in de auto, dit foutje ging me niet nog eens overkomen, haha. Dan begint het wachten, ik voelde nog steeds weinig spanning. De enige spanning die ik had was dat ik bang dat ze via de buikwand de test moesten verrichten. Dat ligt aan de ligging van de placenta. De voorkeur van de gynaecologen is om de vlokkentest vaginaal te doen, ik hoopte het zo! Om 10:00u mogen we naar binnen, ik vraag of ik alstublieft mijn mondkapje af mag en dit mocht. Onze gegevens worden voor de zekerheid allemaal doorgenomen en dan is het moment daar: 'gaat u maar liggen mevrouw, dan gaan we de placenta lokaliseren'. De placenta lag -thank god- aan de achterzijde, wat betekend dat ze de test vaginaal gingen uitvoeren. Ik mocht me uitkleden op het toilet en bij terugkomst stond de prachtige gynaecologische stoel klaar. Je weet wel, zo'n stoel met beugels voor je benen. Méga comfy en charmant. Maar ach, die gynaecoloog ziet wel meer in zijn leven. Ik neem plaats en er word een lamp op mijn onderste gericht waarmee je een heel stadion kunt verlichten. Eendenbekkie erbij (voelde ik gelukkig weinig van) en de echo werd weer op mijn buik gezet. Mijn binennste word grondig gedesinfecteerd. Ineens zegt de gynaecoloog: 'kijk daar, dat witte ding op het echo apparaat dat ben ik'. Oh wauw, de tang/slang zat er dus al in! Ik zag het tangetje verder opschuiven. Manlief zei achteraf dat hij het een akelig idee vond, omdat de tang steeds verder de placenta in schoof. We zagen dat er 2 flinke happen vlokken weggezogen worden. Een heel bijzonder gezicht, maar het deed me geen pijn. Ik heb me tijdens de 10 minuten durende procedure vooral bezig gehouden met het kijken naar een vrolijk springende en zwaaiende baby. Fijn om die afleiding te hebben. Toen kwam het moment supreme, de tang werd eruit gehaald en dan is het wachten of ze wel genoeg vlokken hebben. Indien nee: dan moeten ze wer opnieuwe naar binnen. Gelukkig was het voldoende en mocht ik me weer gaan aankleden. En éindelijk plassen! Je moet voor een vlokkentest een volle blaas hebben. Dat is géén feest als je al een aantal kinderen hebt gebaard kan ik je vertellen. That's it. Ik stap braaf de meegenomen rolstoel in en we rollen naar de auto. Ik voel een wat menstruatieachtig gevoel onderin mijn buik, maar dit hoort erbij. Ik moet alert zijn op 'vochtverlies, meer bloedverlies dan bij een menstruatie, en heftige krampen'. Als je dat hebt moet je aan de bel trekken. Verder dan wat buikpijn is het gelukkig niet gekomen. Ik heb me de dag van de test laten verwennen door de mannen en ben de bank niet af geweest. De dag erna was ik weer helemaal mezelf!

Oh, en na één werkdag ontvingen we al de eerste uitslagen! Ons kindje heeft geen down, edward of patau syndroom. en: it's a boy!!Vind je het leuk om deze regenboog zwangerschap te volgen? Volg je dan op www.instagram.com/fedde.en.siep 

Heb jij ook een vlokkentest ondergaan? Zoja: hoe heb jij deze ervaren?