De verwachtingen van een zwangerschap

Sinds mijn ontslag uit het ziekenhuis ben ik bij mijn moeder. Ik lag in het ziekenhuis vanwege een trombose op mijn mechanische hartklep. Op de behandeling heb ik een bloeding gehad in mijn psoasspier. Hierdoor heb ik zenuwschade naar mijn linkerbeen en kan ik mezelf niet zelfstandig verzorgen.

Mijn moeder zorgt goed voor me en kookt wat ik lekker vind. Maar 2 dagen na thuiskomst gaat het mis bij het eten van de lasagne. Ik neem drie happen.....

.....en ik kan alleen nog maar huilen. Ik snik dat ik zo vol zit, zo vol. Het past gewoon niet meer. Verder eten lukt niet meer.

Alles wat ik heb meegemaakt, de spanning, stress, benadering in het ziekenhuis, de griep. Ik zit er letterlijk en figuurlijk mee vol.

Ik kan alleen maar snikken en huilen dat mijn pijn wel echt was, waarom niemand me leek te geloven, of ik ooit nog kan lopen, dat ik zo moe ben.

Ik ben boos, boos op dat mijn pijn niet erkend is, boos dat er zo laat onderzoek gedaan is. Ik was zo ontzettend bang in het ziekenhuis. Bang dat de pijn me fataal zou worden, hoeveel had mijn lichaam nog getrokken? Hoeveel bloed had nog kunnen verliezen? Had ik het nog een nacht gered of was ik dan doodgebloed in mezelf. Zoveel vragen, zo weinig antwoorden.

Vooral op de nachtverpleger ben ik boos, die noemde me een aansteller en vond het gewoon spierpijn. Hij mag helemaal geen diagnose stellen als verpleger.

En toch zit er ergens een soort dankbaarheid. Als de bloeding wel gelijk ontdekt was, dan had ik de behandeling met de prop oplosser niet mogen hebben en had ik een open hartoperatie moeten ondergaan. De kans was dan veel groter om ons kindje te verliezen.

Huilen en praten lijken de manieren te zijn om mezelf te legen. Wat heb ik een tranen gelaten in die tijd.

Dit was absoluut niet hoe ik een zwangerschap voor me zag.

Wanneer je bewust voor een kindje kiest zullen de meeste van ons wel gefantaseerd hebben over een zwangerschap. Ik hoopte bijvoorbeeld in augustus zwanger te raken, dan zou mijn kindje net als ik een mei kindje zijn. Dat leek me leuk. 

Een zwangerschapsfotoshoot op de hei leek me ook heel mooi om te doen. Met een mei-baby wat lastig inderdaad, maar dan was er vast een ander mooi natuurplekje te vinden. Met de augustus-baby die ik nu verwacht had de heide shoot wel gekund, maar of dit fysiek haalbaar gaat zijn.......
Voor nu lijken al mijn ideeën in rook op te gaan.

Als het een meisje zou zijn, kon het gaan spelen met mijn barbies van vroeger.

Over zwangerschapskleding dacht ik ook al na, wat zou mij mooi staan? 

De broeken die ik nu draag zijn niet mijn eigen stijl. Het zijn van die chique jogging achtige broeken met elastieke band. Jelle heeft de vlak voor mijn ontslag snel geshopt omdat ik niet los kan staan om een knoop en rits dicht te doen. Deze broeken kan ik met 1 hand optrekken en met de andere de rollator vasthouden.

Of ik deze zwangerschap nog eigen broeken kan gaan dragen weet ik niet. 

Zwangerschapszwemmen leek me ook heel fijn om te doen.

Voeding, ik zou gezond eten. Mijn baby zou niet suiker verslaafd ter wereld komen.
Medicatie zo min mogelijk en alleen het noodzakelijke. Dat ik onder narcose zou moeten en voor de pijn oxynorm/oxycocon zou krijgen had ik niet zien aankomen.
In het ziekenhuis stond mijn welzijn voorop, als moeders zich goed voelt, heeft de baby daar baat bij.

Een baby, zo'n lief roze mini mensje. Knuffelen, flesje, luier, bewonderende blikken in de kinderwagen.
Ja ik droomde een eind weg. Dromen mag toch?

Maar mijn zwangerschap liep niet zoals gedroomd. En de zin: 'Een zwangerschap is altijd anders dan je verwacht' kan ik niet meer horen. Ik sta er zeker achter. Ik wist ook niet hoe mijn hart het zou houden, of ik nog energie zou overhebben. Ik ben altijd eerlijk geweest tegen Jelle en gezegd dat ik wellicht vanaf maand 4 al op bed zou liggen als het zwaar voor me zou zijn.

Dat het met amper 14 weken zwangerschap al zou gebeuren had ik nooit verwacht. Stapjes zetten met een rollator en afhankelijk zijn van anderen voor mijn natje en droogje.

Ik was zzp'er, voetreflextherapeut. Mijn praktijk was aan huis. Ik had net mijn cliënten ingelicht dat ik zwanger was en zou doorwerken t/m mei (als het zou lukken natuurlijk). En nu moest ik ze al snel inlichten dat ik eerst in het ziekenhuis lag en nu aan het revalideren ben. Ik ging uit van een maandje dicht. Hematoom weg, zenuwen bevrijd en weer door. Zo is het me verteld in het ziekenhuis. Helaas zijn ze hier niet helemaal eerlijk in geweest, daar kom ik in een latere blog op terug.
Vanaf juni zou ik volledig stoppen met de praktijk. In mijn eerste zwangerschap hadden we al uitgerekend dat de praktijk aanhouden niet rendabel zou zijn, hierop was ik al voorbereid.

Zoveel tranen gelaten. Het niet gelooft worden in het ziekenhuis heeft wat met me gedaan. Ik blijf jammeren: Ik had wel gelijk dat de pijn niet goed was.
Maar op dat moment kom ik daar niet verder mee. Ik ben zwanger, het kindje wat ik draag blijft het wonder boven wonder goed doen en daar moet ik voor knokken. 

Hoe het ziekenhuis met me is omgegaan is voor latere zorg, daarover in een volgende blog meer.