De tweede echo (deel 3)

In mijn vorige blog vertelde ik over mijn eerste (vroege) echo. We hoopten een vruchtje van zes weken te zien, met een hartje. In plaats daarvan zag ik een zwart, leeg gat: een zwangerschap van zo'n 5 weken.

Voor de vorige echo had ik zoveel zenuwen, nu waren ze allemaal als sneeuw voor de zon verdwenen. Er was een zwangerschap gaande. En ook al was het nog niet zover als ik had gehoopt.. er was een vruchtzakje en een mooie dikke baarmoederwand. Niks om je zorgen over te maken toch? Bij mijn laatste zwangerschap was de uitgerekende datum ook twee keer naar achteren geschoven en omdat ik onregelmatig ongesteld ben, is dat nu waarschijnlijk ook zo.

Ik voel me ontspannen en denk alvast na over een leuke zwangerschapsaankondiging. Ik bekijk wat lijstjes met babynamen en denk na over de indeling van het huis, waarbij ik een extra slaapkamer wil creëren. 

De afspraak met de echoscopiste is een halve week uitgesteld, maar ik vind het niet storend. Vol vertrouwen ga ik er naar toe. Maar toch wilde ik dit keer mijn man mee. Bij de vorige afspraak zag ik een echo, waarvan ik dacht.. hmm, zie ik daar niet twee zwarte gaten? Oftewel, twee vruchtzakjes. Ik heb er verder niet naar gevraagd, want alles ging zo snel. Maar het bleef wel in mijn hoofd zitten. Het zou een leuke verrassing zijn voor mijn man als er nu ineens twee hartjes te zien zouden zijn.

We zijn iets aan de late kant, dus we kunnen direct doorlopen. De echoscopiste is een 'vakantie-invaller', dus het is geen bekend gezicht. Ik mag meteen alles van onder uittrekken en gaan liggen. Er wordt dit keer direct gekozen voor de inwendige echo. 

'Ik zal alles benoemen wat ik zie,' zegt de vrouw. Ze kijkt naar het scherm en vraagt vervolgens: 'De afgelopen echo was nog iets te vroeg toch? Wanneer was deze?'

'Ongeveer twee weken terug,' antwoord ik haar terwijl ik ook naar het scherm staar. Ik had een iets groter 'lichaampje' verwacht, maar misschien weet ik niet meer zo goed hoe het eruit hoor te zien met bijna acht weken. 

Ik hoor de echoscopiste mompelen: 'Of zijn het er twee?' Ze beweegt het echoapparaat, op zoek naar een tweede vruchtje, maar ze lijkt niks te vinden. 

Ongemak begint zich als een bal te vormen in mijn maag. Waarom vraagt ze dit allemaal? Vrijwel direct krijg ik het antwoord.  

'Het vruchtje is te klein en het hartje gaat te traag. Dit vruchtje ziet eruit als een zwangerschap van zes weken.' Ze rekent terug. Als het ruim twee weken terug eruit zag als vijf weken en nu als zes weken, dan gaat het waarschijnlijk niet goed. 

'Het spijt me voor je, maar ik denk dat het niet goed gaat. Ik kan je niet feliciteren, maar ook nog niet condoleren, want er is nog een hartje zichtbaar. De verloskundige is toevallig aanwezig. Ik kan haar even halen, zodat je een nieuwe afspraak kunt inplannen?'

Troostend legt ze haar hand op mijn been, voor ze de kamer verlaat. Tranen prikken in mijn ogen en ik vecht om ze binnen te houden. Ik glij van de bank af en kleed me snel aan. De echoscopiste is alweer terug en zegt dat we in  de wachtkamer mogen zitten. We worden zo opgehaald door de verloskundige. 

De verloskundige glipt de spreekkamer uit en sluit haar deur. Ze vraagt of we willen wachten in het toilet. Dan hoeft niemand ons te zien als we dat niet willen. We wonen in een dorp waar de meeste mensen elkaar wel kennen en waar roddels sneller verspreiden dan vuur. En ondertussen kan ik de tranen niet tegenhouden en stromen ze ongecontroleerd over mijn wangen. Ik vind het prima en samen met mijn man wachten we in het toilet. Ik hoor het gestommel van twee mensen die vertrekken en de verloskundige klopt op de deur. We kunnen komen. 

De verloskundige bekijkt de echo's. De groei van het vruchtje klopt niet met de verwachting. 'Als ik eerlijk ben, ziet het er niet goed uit. Maar we moeten een extra echo inplannen om te kijken of er volgende week nog hartactiviteit is en wat de groei dan is of dat het vruchtje al gestopt is met groeien.' 

Ik vraag de verloskundige of ze dit wel eens eerder heeft meegemaakt, waarbij het wel goed is afgelopen. Ze geeft aan dat het een enkele keer is voorgekomen, maar de kansen zijn klein en dat ik me moet voorbereiden op een mogelijke miskraam. Ze vraagt of ik alvast het boekje van een miskraam mee naar huis wil, om me in te lezen. Maar ze begrijpt het ook als ik me wil vasthouden aan de hoop en nog wil wachten. Ik kies voor het laatste. Ik blijf hopen.

Er is een nieuwe afspraak ingepland over anderhalve week. Weer wachten en opnieuw in onzekerheid. 

Mijn gezonde verstand zegt dat het voorbij is, maar mijn hart blijft zich vastklampen aan die hoop. Ik zal, tot de echo duidelijkheid geeft, blijven hopen en bidden dat het vruchtje op wonderbaarlijke wijze toch is gegroeid met een gezond en sterk hartje. 

Binnenkort de echo en het vervolg. Hopen jullie met mij mee?

Liefs Minke

Zijn er moeders die ditzelfde hebben meegemaakt, met een positief resultaat? Ik hoop het zo..