De toekomstplannen die niet uitkwamen

Het is 23 november 2012. Sinds gister weet ik dat ik zwanger ben. De eerste sessie met hormonen was het meteen raak. Hoe bijzonder. We zijn zo ontzettend blij.
Gisteravond hebben we de verjaardag van mijn schoonvader gevierd en ik vond het zo leuk om zo'n geheim met me mee te dragen.
ik ben bang dat iedereen het aan me kan zien. Onzin natuurlijk.
We besluiten dat we het pas over een aantal weken aan anderen willen vertellen. tot die tijd blijft het ons geheim, ons heerlijke geheim.

Omdat ik in hetzelfde ziekenhuis werk als waar ik bij de gynaecoloog onder behandeling ben heb ik wel gister meteen een afspraak voor een eerste echo gemaakt voor over een paar weken. Omdat we onder controle bij de gynaecoloog zijn, mag ik met zo'n 7 weken een echo laten maken. Fijn om iets hebben om naar uit te kijken. Zo spannend allemaal.

Dat weekend gaan mijn man, Sven, en ik een weekendje weg. Dat stond al gepland, en nu vind ik het helemaal een heerlijk vooruitzicht. Onderweg naar het huisje, 2,5 uur rijden, fantaseren we over wat ons allemaal te wachten staat.
Ik bestel het boek "zwangerschap voor dummy's", wat bij thuiskomt op de deurmat zal liggen. Dan kan ik me een beetje inlezen in de komende periode.
We rekenen uit wanneer ik ongeveer uitgerekend zal zijn.
Ook al is het nog maar zo pril, we hebben er alle vertrouwen in.

Ik vind het bijzonder hoe het werkt in mijn hoofd. ook al probeer ik met mijn beide benen op de grond te blijven staan, mijn fantasie gaat met me op de loop. zouden we een jongetje of meisje krijgen? Zelfs de namen weten we eigenlijk al. We zijn hier al een behoorlijke tijd mee bezig, dus dat hebben we al vaak genoeg besproken.
Het is zo heerlijk om dit met zijn tweeën te doen. We fantaseren en kletsen er op los.

Omdat mijn zus ook zwanger is, zij is in februari uitgerekend van haar eerste, wil ik het haar zo graag vertellen. maar ik doe het niet. Sven en ik hebben echt duidelijk afgesproken het voorlopig voor ons te houden. in ieder geval tot de eerste echo geweest is.

De volgende dag gaan we winkelen. ik heb een beetje last van mijn buik, maar ik negeer het.
Als we weer bij het huisje terug zijn zie ik op het toilet dat ik wat bloedverlies heb.
Ik schrik en begin vreselijk te huilen. Het is niet veel, maar toch is dát moment dat ik weet dat het mis gaat..
Ik probeer mezelf er van te overtuigen dat bloedverlies niet persé hoeft te betekenen dat ik een miskraam krijg, hoewel, als ik er internet op nasla, dat wel de meest waarschijnlijke uitkomst zal zijn.

Het is bizar, pas 2 dagen weet ik dat ik zwanger ben, dat er een klein kindje in mij aan het groeien is, maar ik heb er al zoveel over gefantaseerd. Hoe kan ik daar nou nu alweer afscheid van nemen.
Ik besef me op dat moment dat ik niet eens zo zeer afscheid neem van het kleintje dat in mij aan het groeien is, rationeel gezien kan ik het prima begrijpen, misschien is er iets mis, het is nog zo pril, maar vooral afscheid neem van de fantasieën. van de toekomstdroom die we hadden. Ook al was het maar een paar dagen, ik had me er al zo op verheugd...

Sven zegt dat ik niet meteen de moed moet verliezen, misschien betekent het bloedverlies niet dat ik een miskraam krijg.
De rest van  het weekend gaat een beetje langs me heen. ik kan alleen maar huilen, zeker als het bloedverlies steeds meer wordt.
Onderweg naar huis huil ik de hele rit. Waarom gaat het nou toch mis? Het was ook te mooi om waar te zijn.
we gaan bij mijn ouders op visite, en hebben ons voorgenomen niets te zeggen over de miskraam. ze weten niet eens dat we proberen zwanger te worden.

Ik houd me goed tot mijn ouders vragen hoe ons weekendje geweest is. Ik begin weer te huilen en snikkend vertel ik dat ik hoogstwaarschijnlijk een miskraam heb gehad.
Mijn ouders zijn verdrietig voor ons, maar ook verbaasd, ze hadden geen idee dat we er al zo'n tijd mee bezig waren.

De volgende dag mag ik bij de gynaecoloog een echo laten maken. Hier wordt bevestigd wat ik eigenlijk al wist. ik heb inderdaad een miskraam gehad.
Aan de ene kant ben ik heel verdrietig, aan de andere kant ben ik een soort van opgelucht omdat ik nu wel weet dat ik zwanger kán worden..
Nu maar weer geduld hebben, en hopen dat het een volgende keer wél goed zal gaan.......