De toch nog lange weg naar IUI

Zoals ik in mijn vorige blog beschreef moest ik 6 maanden aankijken hoe mijn cyclus verliep en weer zelf kijken of het lukt zwanger te worden. Dit liep helaas op niets uit. Inmiddels was het april 2018 toen we weer naar het ziekenhuis gingen. Ik was al 3 jaar bezig, waarvan 2 jaar in de molen... 

Het goede nieuws was dat mijn cyclus wel was gebleven, ik had nog steeds een redelijke regelmaat. In het ziekenhuis wilde de arts nog een paar keer Gonal F proberen, nu met een lagere dosering dan ik eerder al had geprobeerd. Dit zodat de cyclus beter in de agenda gehouden kon.worden en de eisprong op het juiste moment in gang gezet kon worden. Ik was ergens een beetje gefrustreerd, dit hadden we toch al gedaan?, maar ik snapte het verhaal van de arts ook. 

Er werd me ook gevraagd mijn AMH-waarde nog eens te laten prikken. Dat is de waarde waaraan je kan zien hoe groot je voorraad eicellen nog is. Als deze waarde heel laag is, ga je richting de overgang. Bij mijn eerste meting was de waarde bizar hoog, eigenlijk hoger dan mogelijk is. De normale waarde ligt bij vruchtbare vrouwen tussen de 1.0 en de 8.0. Onder de 1 kan duiden op vervroegde overgang, boven de 8 kan duiden op PCOS. Mijn eerste waarde was 88 (nee ik ben geen punt of komma vergeten)... Nu was dat zo ontzettend hoog dat de artsen niet zeker weten of die uitslag wel kon kloppen. En omdat ik nu al een aantal keer een cyclus gehad had (door de Gonal F en na de operatie), was de verwachting dat ik iets meer richting de normale waarde zou komen. Door die hele hoge waarde waren de artsen steeds heel erg bang voor overstimulatie waardoor er heel vaak niet genoeg werd opgehoogd. Ik hoopte dat een lagere waarde er ook voor zou zorgen dat ik wat minder voorzichtig zou mogen ophogen als er niks gebeurde. We spraken af dat ik op dag 2 van mijn cyclus weer zou komen voor de uitgangsecho, en dan zouden we verder kijken. 2 weken later was het zo ver. In het ziekenhuis bleek mijn AMH-waarde inmiddels 12. Nog steeds flink te hoog maar geen hele bizarre waarde meer. 

Dus het controleren en opwekken met Gonal F begon weer. Ik had inderdaad aanzienlijk minder nodig (door die LEO-operatie), dat was prettig. Maar goed, uiteindelijk spuit je nog steeds elke dag. Na 2 mislukte pogingen kwam ik weer op dag 2 van mijn cyclus langs. 

De arts (deze kende ik niet echt) vroeg na het maken van de uitgangsecho of ik bekend was met een cyste op mijn eierstok. Ik schrok, wat nou weer?? Ik vroeg wat het kon zijn, maar daat kon ze niks over zeggen. Ik moest bloed laten prikken en de volgende maand pas weer terug komen om te kijken of hij weg was. Dat was mooi balen! Omdat de arts zo vaag deed over wat het kon zijn haalde ik me de meest heftige dingen in mijn hoofd. Normaal heb ik niet zo'n last van hypochondrie, maar in dit traject denk ik toch al snel het ergste... 

De volgende maand werd duidelijk dat er niks raars meer te zien was, de bloedwaardes waren ook niet afwijkend geweest. De arts omschreef het als een soort blauwe plek na het springen van het ei de maand ervoor. Ik was ondanks de verpeste maand natuurlijk best opgelucht. 

Na nog 3 maanden Gonal F werd duidelijk dat dit niet snel zou leiden tot een zwangerschap. Nu was het dan toch eindelijk tijd voor een nieuw actieplan: IUI. Inmiddels zaten we alweer in december 2018, we spraken af dat we na alle feestdagen zouden starten met IUI. Ik had er wel 'zin' in, voor zover je dat kan hebben bij dit traject. Ik was wel een beetje klaar met dat aanmodderen met hormonen. Tijd voor de volgende stap!