De terugplaatsing

Het is de donderdag na mijn allereerste punctie. Het waren een paar spannende dagen en vandaag is het zo ver: ik mag naar het LUMC voor een terugplaatsing, en zal daar meteen horen hoeveel eicellen bevrucht zijn. Ik zou gebeld worden als er echt niets terug te plaatsen viel en dat is niet gebeurd, dus met een beetje goede moed maar vooral heel veel zenuwen ga ik naar Leiden. Alleen, want vanwege de coronamaatregelen, die net gestart zijn, mag mijn man niet mee. 

Het LUMC is een groot ziekenhuis en ik verdwaal bijna in de vele gangen. Gelukkig vind ik na wat rondvragen en zoeken net op tijd voor mijn afspraak de juiste gang. Na een paar minuten word ik opgeroepen. Met een hartslag van 180 loop ik de kamer binnen.

De arts verlost me meteen uit mijn lijden door te starten met 'ik heb goed nieuws'. Het blijkt dat er 11 eicellen gevonden zijn tijdens de punctie, waarvan er 6 bevrucht zijn. Van die 6 zijn er 5 goed genoeg voor terugplaatsing (en invriezen). 4 daarvan zijn goed genoeg, en 1 is echt een topper, geeft de arts aan. Dat is dan ook degene die ze terug plaatsen. 

Ik haal even diep adem. De arts vraagt me of ik me uit wil kleden, terwijl de verpleegkundige mijn kostbare mini-embryo gaat halen. 

Ik bereid de arts intussen vast voor dat het inbrengen misschien lastig gaat omdat mijn baarmoeder naar achter gekanteld ligt (weet ik door alle IUIs). De arts kijkt wat bedenkelijk en geeft aan dat ze dan hoopt dat het gaat lukken... De stress slaat bij mij meteen weer toe en ik baal dat ik dit alleen moet doen.

De verpleegkundige komt binnen en we beginnen. Eerst die vreselijke eendenbek, en dan het rietje met de embryo. In tegenstelling tot tijdens de IUIs maken ze tegelijk een echo waardoor ik de terugplaatsing kan volgen. Dan het gedoe met het rietje. Mijn baarmoeder ligt inderdaad weer naar achter gekanteld en t wordt een hoop gepriegel om het rietje erin te krijgen. Uiteindelijk is de oplossing dat de verpleegkundige hard op mijn buik duwt om zo mijn baarmoeder handmatig wat te draaien. Niet heel aangenaam, maar gelukkig met succes! Op de echo zie ik de mini embryo naar binnen schieten. Ik mag nog een paar minuten blijven liggen en dan is het klaar. Ik mag me aankleden en krijg een recept mee voor utrogestan. Dat is eigenlijk progesteron en zorgt dat er geen nieuwe eicellen rijpen waardoor de bevruchte eicel de grootste kans krijgt om het te redden. Het zijn een soort kleine bolletjes, ter grote van een flinke erwt, die je 3x per dag met 2 stuks per keer van onder in moet brengen. Ik zal jullie alle details besparen maar het wordt een viezig zooitje aangezien er altijd ook weet het een en ander uitloopt als de bolletjes oplossen. Maar goed, alles voor het goede doel. 

Nu begint de volgende stressvolle periode: de (bijna) 2 weken wachttijd... ik mag op dag 12 na de terugplaatsing langs komen voor een test. Spannend...