De Suikertest... (#14)

Omdat "broertje" wat aan de grote kant lijkt te zijn krijg ik een suikertest.

De volgende dag ga ik naar de verloskundige. Nadat mijn suiker geprikt is mag ik een "overheerlijke" beker mierzoet drankje drinken en vervolgens twee uur zitten. Ik neem fanatiek wat nakijkwerk mee want ik heb meer dan genoeg tijd om dat allemaal te doen en neem plaats op het houten stoeltje van de wachtkamer. Al snel kom ik erachter dat dit niet zo relaxed gaat zijn als gehoopt. Mijn bekken zijn al wat gevoelig en het houten stoeltje zit na een half uur echt niet comfortabel meer (ondanks het kussentje). Ik mag niet teveel bewegen en al helemaal niks eten of drinken. Om eerlijk te zijn wil ik dat ook niet want dat drankje ligt als een steen op mijn maag. En dat terwijl ik 22 weken zwanger en nuchter naar de verloskundige gefietst ben. 

Na twee uur word ik dan eindelijk geroepen. Mijn suiker wordt geprikt en die is helemaal in orde. Opgelucht ga ik naar huis. Ik heb geen zwangerschapssuiker maar gewoon een flinke knul in mijn buik. Het verklaart in ieder geval waarom mijn buik zo enorm is. Wel krijg ik vanaf nu elke vier weken een groeiecho. 

Als ik 24 weken zwanger ben krijg ik last van harde buiken. Niet snel daarna krijg ik ook steeds meer last van mijn bekken. Bij dochterlief had ik ook last van mijn bekken en toen ben ik vrij snel naar een bekkenfysio gegaan. Met wat simpele trucjes was de ergste pijn snel weg dus ook nu maak ik snel een afspraak met de fysiotherapeut. De harde buiken zijn wel zorgelijk. Het voelt alsof mijn buikspieren constant onder spanning staan. Zelfs de verloskundige voelt het bij de controle. Er zijn dagen dat ik het gewoon niet ontspannen krijg. Van de verloskundige en de fysio krijg ik het advies om wat rustiger aan te doen. De stand rustiger aan doen is bij mij, toen ik gemaakt werd, niet geïnstalleerd. Dat gaat dus niet. Mijn werk leent zich er slecht voor, mijn persoonlijkheid werkt niet mee en ik heb ook pas rust als dit kleine mannetje gezond en wel in mijn armen ligt. Toch probeer ik hier en daar wat gas terug te nemen. Het komt erop neer dat ik het vooral thuis rustiger aan doe. Ik doe minder in het huishouden en ook met dochterlief kan ik minder fysieke dingen doen. We dansen en rennen minder en ik til haar niet meer. Overal in huis zet ik krukjes neer zodat ze zelf op de wc en bij de kranen kan. Het kleine meisje wordt heel snel zelfstandig. Gelukkig vindt ze dat zelf heel erg interessant allemaal.

Op de groeiecho's die volgen blijkt "broertje" elke keer groot te zijn. Zijn hoofd en bovenbeentje zijn van normaal formaat. Zijn buikje is te dik. Een teken dat hij toch echt wel aan de grote kant zal zijn. Hij volgt echter wel zijn eigen groeilijn en dat is een goed teken. Ze blijven het wel goed in de gaten houden. 

Inmiddels ben ik begonnen met een cursus zwangerschapsyoga. In voorbereiding op de zwangerschap van dochterlief heb ik de cursus "zwanger actief" gedaan. Hartstikke leuk om met een paar zwangere dames bezig te zijn met je zwangerschap maar dat actieve was het niet echt voor mij. Ik voelde me erg ongemakkelijk bij die gymnastiek-achtige pasjes en die Altijd-is-Kortjakje-ziek-pufjes heb ik niet toegepast tijdens mijn bevalling. Ook omdat ik uiteindelijk een keizersnee kreeg, maar dat terzijde. De ontspanningsoefeningen van mijn fysio waren echter wel heel erg nuttig dus ik dacht dat die yoga wel eens wat zou kunnen zijn. Hoewel ik de lenigheid van een houten plank bezit. Ik zit in een ontzettend leuke groep van 10 dames en we hebben het vooral erg gezellig. Van de yoga komt weinig terecht maar het is heerlijk om elke week een uurtje alleen maar even zwanger te zijn. Van ons juffie mogen we alles wat we zweverig of onzinnig vinden in ons figuurlijke rugzakje stoppen. Die is dus al snel hartstikke vol maar de ademhalingsoefeningen zullen later heel nuttig blijken. 

Al eerder schreef ik dat ik met 36 weken overgedragen zal worden naar de gynaecoloog omdat ik een medische indicatie heb. Tijdens de laatste controle bij de verloskundige hoop ik weer dat alles in orde is. Mijn buik blijft doorlopend hard maar verder voel ik me goed. Ik wil dolgraag een vaginale bevalling. Bij dochterlief vorderde de ontsluiting niet na een inleiding en dus zal er bij de bevalling van "broertje" zo min mogelijk ingegrepen worden. De natuur moet zijn werk doen want de kans dat een inleiding weer niet lukt is nogal aanwezig en het risico van scheuren van het litteken is bij een inleiding groter. Ik bespreek mijn bevallingsplan en vervolgens wordt er bloeddruk gemeten en hartje geluisterd. Dochterlief en manlief zijn zoals altijd mee. De bloeddruk is prima in orde en dochter drukt het hartslagapparaatje aan. De hartslag is snel gevonden maar het klinkt niet goed. Af en toe mist er een slag. Ik schrik. Dat hebben wij weer. De verloskundige wil een CTG laten maken. Volgens haar komt het vaker voor en is het niet perse een zorgelijk iets. Ze weet echter dat ik meteen in de stress schiet en belt even naar de afdeling gynaecologie. Gelukkig is er plek en we mogen meteen naar boven. Ik ben blij. Er wordt een CTG gemaakt en de afwijking is ook daar te horen. De volgende dag mogen we ons opnieuw melden en zal ik een uitgebreide echo krijgen. Eigenlijk is "broertje" al wat te groot want ik ben 32 weken zwanger en dus zijn veel metingen niet te verrichten. Het hartje is vandaag in ieder geval prima in orde. De gynaecoloog ziet geen afwijkingen en gooit het op onrijpheid van het hart. Dat komt vaak voor bij deze termijn. Enigszins opgelucht gaan we weer naar huis. 

De volgende controle zal bij de gyneacoloog zijn. Maar in mijn volgende blog zal ik eerst het verhaal van de geboorte van dochterlief doen. Een kleine trip down memory lane.