De stille wens voor een 3e kindje

Het 'plannen' van kinderen

Het blijft een dingetje. Wanneer ben je klaar voor kinderen? Een perfect antwoord bestaat hier zoiezo niet op. En dan; hoeveel kinderen wil je, en hoe zit het met de timing daarvan?

Nou is dit voor ons nooit zo'n onderwerp geweest. Onze kinderwens was overduidelijk aanwezig. En dat de wens voor meer dan 1 kind er was, was ook al wel helder. Zo kwam de zwangerschap van Odin al toen Julan 6 maanden oud was. En zo gingen we in 1 ruk door. En dan ben je klaar, compleet. 2 kinderen is een beetje een gemiddeld ideaalbeeld, dus de babyfase lieten we in delen achter ons naarmate Odin ouder werd.  

En toch voelde het niet klaar voor mij. Ik kon me niet voorstellen dat we bij Odin alle laatste keren achter ons lieten. Nooit meer zwanger, nooit meer een bevalling, nooit meer een mini baby, nooit.. Nee niet nooit. Dat is wat ik zei als mensen me vroegen naar toekomstwensen. 'We zijn compleet.. maar zeg nooit nooit'. Ik was net een maandje 25 jaar oud toen ik Odin kreeg. Ik had immers nog 15 theoretische jaren vruchtbaarheid te gaan. Nee hoor, 2 is genoeg, maar zeg nooit 'nooit'.

We maakten er thuis wel eens grapjes over. Een 3e kindje, maar als de gesprekken serieuzer werden kwamen we altijd tot dezelfde conclusie: het is niet praktisch. 2 is al zo'n rijkdom, we zijn compleet.

Maar waarom voelde dat niet zo? Waarom dacht ik bij elke zwangerschapsaankondiging 'ja jij wel.. ik wil eigenlijk ook!'

De zwangerschap 

Zaterdag 11 juni 2022 was de dag dat ik met een positieve zwangerschapstest in handen stond. Hoewel onze wens voor een 3e kindje niet echt uitgesproken was, werd dat deze dag wel heel helder. De blijdschap om dit kindje was overheersend. De praktische zaken namen we direct door, en de conclusie was direct; dit 3e kindje hoort erbij. Met 3 kinderen past het nog in onze huidige gezinsauto. En als wij zelf op zolder gaan slapen, wat op wat afwerkingen na al een volwaardige slaapkamer kan zijn, dan kunnen alle 3 de kinderen een eigen slaapkamer krijgen. Odin schuift door naar onze huidige slaapkamer, waardoor de babykamer, waar hij nu nog in het ledikantje slaapt, vrij komt voor zijn jongere broertje of zusje. 

Voorbereiding, controles en echo's 

Thuis moesten we nog wel aan de slag. Maar hoe we dat zouden gaan aanpakken, wisten we al wel. Ondertussen zocht ik al naar perfecte babynamen, en fantaseerde ik over of we een compleet jongensgezin zouden blijven, of dat we toch een dochter zouden krijgen. 

Het uitzoeken en aanmelden bij een verloskundigenpraktijk had ik al snel gedaan. En braaf ben ik bij alle afspraken komen opdraven. Zo spannend vond ik dit allemaal niet meer. Het is niet onze eerste keer, dus de meeste informatie had ik al wel in m'n hoofd zitten. Het enige wat voor mij nieuw was, is de 13-weken echo. Maar hier hoefden we ook niet overna te denken, deze echo vonden wij heel belangrijk na alles wat we met Julan hadden meegemaakt.

Ook de echo's heb ik rustig afgewacht. De fertiliteitsecho waar een kloppend hartje werd gevonden. Gevolgd door de termijnecho, waar ook alles perfect in orde was. En daarna de 13-weken echo. Deze heb ik nog geprobeerd te plannen in combinatie met een geslachtsecho. Ik wist wel dat ze daar tijdens de 13-weken echo niks over mogen zeggen, maar ik vond het wel zo handig om dan gewoon even 2 echo's achter elkaar te plannen. Maar ook dat mocht niet. Zo kregen we het voor elkaar om 2 echo's in 1 week te plannen. Maandag 22 augustus, met 14+2 weken, de 13-weken echo. En donderdag 25 augustus, met 14+5 weken, de geslachtsecho. 

13-weken echo 

Maandag 25 augustus ging ik alleen naar de 13-weken echo. Twan was aan het werk, en mijn moeder kwam bij ons thuis om op Julan en Odin te passen. Wel was ik heel erg zenuwachtig, dit termijn in combinatie met de ervaringen van Julan zijn zwangerschap, zorgde voor heel wat twijfels. Maar naar mate de echo vorderde, verdween dit gevoel. Alles was perfect. Het hartje kon ze al helemaal bekijken zoals dat normaal bij een 20-weken echo pas kan. En ook werd aan elke hand al 5 vingertjes geteld, en aan elk voetje 5 teentjes. Ook heel bijzonder op dit termijn al. Alles was compleet, perfect en af. Geen bijzonderheden te vinden.

De geslachtsecho 

Dit keer een echo in de avond. Heel de dag waren we allebei weer heel zenuwachtig. Het maakt totaal niks uit of het weer een jongetje, of toch een meisje gaat zijn. Maar toch, het voelde wel als het moment van de waarheid. Ons laatste kindje, hoe gaat ons gezin eruit zien? Na het eten stapten we met heel het gezin in de auto. Zenuwachtig en wel eindigde ik even later weer op dezelfde bank als 3 dagen daarvoor. Klaar voor de echo, een antwoord op onze meest nieuwsgierige vraag. Ze legde uit dat ze eerst even het hartje zou laten horen, voor ze zou kijken naar het geslacht. 

Ze start de echo, en ik zie het al. Maar ik ontken, en ook de echoscopiste zegt niks. Ze zoekt verder en probeert kort met geluid het hartje te horen. Niks. Geluid uit en ze zoekt verder. Op dat moment raap ik alles wat ik in me heb bij elkaar en vraag: "klopt het hartje nog wel....?"