De overbezorgde zwangere

Eerder heb ik al een keer aangegeven dat ik als verpleegkundige op een verloskunde afdeling werkzaam ben. De afgelopen jaren heb ik voor heel veel zwangere vrouwen gezorgd. Door mijn opleiding en ervaring weet ik wat er mis kan gaan maar ook heel dat het heel vaak goed gaat!

Het onderstaande heb ik niet geschreven om iemand onzeker te maken of iemand te kwetsen. Het is hoe ik mijn zwangerschap ervaar en waar ik tegen aan loop! Misschien ervaar je hetzelfde of misschien totaal niet. Dit is mijn ervaring tot nu toe...

Voordat ik zwanger werd had ik besloten geen overbezorgde zwangere te worden. Dit besluiten en mezelf voornemen is een stuk makkelijker dan de dat werkelijk uitvoering is. Ik zal eerlijk zijn en zeggen dat het mij tot nu toe niet is gelukt.

De eerste periode voel je je kindje niet.. gaat het wel goed? Voelt hij/zij zich lekker in mijn buik? Heeft die alles wat die nodig heeft?

Daarna wordt het: Zijn de bewegingen wel genoeg? Groeit mijn kindje goed? Is mijn buik niet te groot?

En ga zo nog maar even door..

Het kleine wonder wat in mijn buik groeit is vanaf de zwangerschapstest al zo belangrijk. Alles draait om hem. Alles wordt aan de kant gezet om te zorgen dat het goed met hem gaat en dat hij alles krijgt wat hij nodig heeft. Ik merkte dat ik mij vanaf de eerste echo al aan het hechten was aan ons kindje en er alles voor over heb dat het goed gaat met hem.

Elk dingetje wat ik voel maakt mij aan het twijfelen. Ik mag niet klagen, mij zwangerschap verloopt redelijk normaal. Ik ben alleen vreselijk misselijk geweest en veel buikpijn gehad tot 16 weken en zodra dit over ging kreeg ik vanaf 23 weken harde buiken waardoor ik mijn werk als verpleegkundige momenteel niet kan doen. Maar dat is het enige maar dit brengt wel wat zorgen met zich mee. Mijn omgeving zegt dat ik mij meer zorgen maak omdat door mijn werk te veel weet. Dat kan maar ik denk dat het ook mijn karakter(perfectionisme en onzekerheid) is.. of toch mijn moedergevoel?

Alles wat ik voel of ervaar moet ik kunnen verklaren of moet iemand anders voor mij verklaren. De theoretische kennis heb ik wel en ik weet ook wat ik tegen mijn patiënten zeg als ze vragen hebben… maar op het moment dat het je zelf overkomt is het totaal anders. Het is alsof ik alles ben vergeten wat ik de afgelopen jaren qua ervaring heb opgedaan.

Daarnaast heb ik vanaf het begin van mijn zwangerschap heb ik een te grote buik.. Wat nu? In de gaten houden en afwachten.. Toch maar een keertje testen voor suikerziekte (OGTT, vertel ik een andere keer nog over). Nee, die is helemaal goed.

Waarschijnlijk komt het door mijn lengte.. maar toch alvast een groei echo inplannen bij 30 weken.

En als het nog niet erg genoeg is denkt iedereen in je omgeving dat het geen enkel probleem is om zijn mening over mijn groeiende baby buik te geven! Want hij is toch wel echt groot en waardoor dat dan komt... Beste mensen… als jullie het weten dan hoor ik het graag. Ik maak mij al genoeg zorgen en jullie maken het niet makkelijker.

Ik ben ontzettend trots op mijn buik en dat hier een kindje in mag groeien!! maar deze reacties geven je wel het gevoel dat het niet goed is. Ik vraag mij af waarom iedereen toch zo zijn mening moet hebben over zwangere vrouwen. Is je buik te klein naar hun idee is het ook niet goed en krijg je dat te horen.

Dus ben ik nou van mezelf een overbezorgde zwangere of wordt mij dit aangepraat? Ik vermoed beide.. Het zal ook wel mijn karakter zijn maar je omgeving helpt niet altijd mee.. Of komt dit omdat ik moeder wordt? Ik zou het eigenlijk niet weten. Ik weet wel dat ons kindje voor ons nu het belangrijkste is en dat ik ontzettend verliefd ben op het kleine wonder wat in mijn buik groeit! :)