De lange weg naar zwangerschap

Maand na maand werd ik teleurgesteld, elke keer dacht ik: nu is het zo ver. Elke maand berekende ik alvast mijn uitgerekende datum zodat ik me al kon inbeelden hoe het zou zijn. Maar elke keer op nieuw bleek die test toch weer witter dan wit te zijn. Toch voelde ik elke keer opnieuw dat het niet had mogen zijn. Ik was bij mijn miskraam uitgerekend voor 21 juni. De start van de zomer, mijn lievelingsseizoen. Dit was perfect, zo had het moeten zijn. Het klopte niet dat ik dit kindje verloren was. En toch, terugbrengen ging niet meer. 

Het opnieuw zwanger worden verliep hierdoor niet alleen fysiek moeilijk maar het was ook nog eens emotioneel heel zwaar. Ik voelde mij schuldig dat ik nog maar dacht aan opnieuw zwanger worden en wou vooral "Lou" niet vervangen of vergeten. 

Na enkele maanden proberen bleek dat mijn luteale fase te lang was. Ik kreeg utrogestan voorgeschreven maar ook dit bleek 3maand lang niet te helpen. De gynaecoloog stelde voor dat ik langs kwam om samen mijn cyclus te zoeken, eventueel konden we dan met extra medicatie het lot een handje toesteken. Het enige probleem: door het hele corona-gebeuren kon ik ten vroegste in mei naar het ziekenhuis komen voor dergelijke onderzoeken. Even gaf ik alles op. Het is dat het zo moest zijn dacht ik dan. Ik had natuurlijk al helemaal uitgerekend dat het dan maar geen 2020 kindje zou worden. 

En toch, plots... Plots bleef die menstruatie uit en had ik opeens een 2e streepje op mijn test. Ik liet mijn bloed afnemen en plande alweer een bezoek aan de gynaecoloog. Ik mocht na 2 goede bloedtesten op 6w al op controle komen. De kans dat we al een hartje zouden zien was weer klein. Waar toch, daar was het dan. Een klein, mooi stevig hartje. Ik was gerustgesteld voor welgeteld 1 uurtje. Daarna kon de paniek opnieuw beginnen. Ieder krampje of pijntje betekende in mijn hoofd dat ik mijn kindje al weer kwijt was. Die eerste weken waren slopend. Gelukkig verstond mijn gynaecoloog me goed en mocht ik bij de minste ongerustheid wel even binnen springen. 

Natuurlijk volgde ook mijn uitgerekende datum. 21 juni kwam er aan en eigenlijk voelde ik mij vrij goed. Ik was zwanger en kon me focussen op dit kindje en dat ging goed. Tot enkele uurtjes later. Een kennis kondigde in al haar trotsheid de geboorte van haar dochter aan. Ik was stikjaloers. 21 juni was onze dag. Ik stortte weer in en het was alsof ik terug gekatapulteerd werd naar die novemberdag. Ik leerde intussen dat ik het verdriet maar gewoon moest laten zijnen uiteraard gun ik ook iedereen dat prachtige, onbeschrijfelijke geluk. Al ontken ik niet dat die maandelijkse foto's nog steeds een beetje pijn doen. 

Tot mijn 12 weken ging ik minstens om de 2 weken voor een echo. Pas na de eerste grote echo waar alles tot in de puntjes gecontroleerd wordt kon ik eindelijk zeggen dat ik iets meer gerustgesteld was. Ik moest nog bloed laten trekken voor de nipt-test maar de gynaecoloog verzekerde me al dat ik me geen zorgen moest maken.

24u voelde ik me gerust. Nog even spannend afwachten op de resultaten want dan zouden we ook weten wat het geslacht zou worden. 24u duurde mijn gerustgesteldheid. Tot ik telefoon kreeg van de gynaecoloog. "ik wou je echt niet bellen met slecht nieuws en ben kwaad dat ik het toch moet doen. Je bent tussen de 5 en 12 weken besmet geraakt met cmv. Dit is geen goed nieuws."

Ze had mijn bloed 2x laten controleren omdat ze me niet voor niets wou teleurstellen maar helaas. 2x positief voor cmv. De mogelijke gevolgen waren zo breed en zo beangstigend. De gynaecoloog probeerde me gerust te stellen. Zo lang we niets zouden zien op de echo bestaat alleen nog de kans dat het kindje psychologische of motorische achterstand ontwikkelt of dat het oog- of oorproblemen krijgt. Als we op de echo iets zouden zien kan het nog een pak slechter aflopen. Er stonden ons 6 verschrikkelijk spannende maanden te wachten...