De lange nasleep van een miskraam...

Althans, zo voelt het voor mij. Nu negen maanden later heb ik er nog steeds last van. De nasleep van een miskraam... Lichamelijk gelukkig niet meer, want jeetje! Wat is de boel van slag geweest. En wat was ik boos...

Eigenlijk komt een miskraam best vaak voor. Je hoort vrij vaak dat mensen zoiets doormaken. En iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om. Wat ik als naar heb ervaren was dat mensen in mijn omgeving niet meer wisten wat ze moesten zeggen. Als ze überhaupt wat zeiden, want sommige vrienden of familieleden hebben niet of nauwelijks gevraagd hoe het naderhand met ons ging. Klinkt egoïstisch, maar blijkbaar had ik die behoefte wel om mensen duidelijk te maken wat het met ons deed.

Bij ons gebeurde het vorig jaar. Ik dacht ongesteld te zijn, maar bleek achteraf zwanger. Kreeg een echo om zeker te zijn of alles wel in orde was en dat leek allemaal goed. Tot een week later. Op de echo was niets meer te zien. Ik hoor de verloskundige nog zo zeggen, "ik zie geen zwangerschap hoor." Ik weet niet helemaal meer wat ik op dat moment dacht. Ik dacht dat ze niet goed keek, dat het vruchtje misschien te klein was om nu terug te vinden. Ze liet me een test doen. Die was uiteraard negatief. Manlief verdrietig, een vriendin die mee was wist ook niet meer hoe ze moest reageren. En ik? Ik kon alleen maar uitbrengen dat ik het zuur vond...

Want wat moest ik nou denken? Zo ben je zwanger en zo ineens blijkt zwanger blijven toch niet zo vanzelfsprekend als dat ik dacht. Ik ben voor mijn gevoel naar de wc gerend, zag uiteraard allemaal zwangere vrouwen in de wachtkamer zitten (logisch), voelde even de tranen opwellen die ik maar gauw weer door geslikt heb, want ja, ik moest zo weer naar het werk. En ja... Dit nieuws had ik natuurlijk niet verwacht en mijn collega was duidelijk toen ze zei dat ze niet te lang in kon vallen omdat haar man jarig was. Pas toen ik weer van het toilet af kwam kon ik niet meer vechten tegen de tranen. Wonder boven wonder was de wachtkamer leeg, want dat was wel het laatste wat ik wilde. Dat een stel vreemden mijn zou aankijken omdat ik net te horen had gekregen dat ik niet meer zwanger was. Ik heb me zelfs nog een keer verontschuldigd tijdens het huilen, want ik vond dat ik niet mocht huilen. Ik was nog maar 7,5 week zwanger, het vruchtje was al eerder gestopt met groeien dus wat stelde het nou voor? Ik ben naar mijn werk gegaan, heb mijn tranen daar weer niet kunnen bedwingen, mijn collega is uiteindelijk naar huis gegaan en ik ben totdat de laatste kids gehaald waren aan het werk geweest. s'Avonds heb ik de familie een bericht gestuurd; "Helaas, ik ben niet meer zwanger." Ook vrienden die het wisten bracht ik meteen op de hoogte. 

De dagen daaropvolgend heb ik zo af en toe eens de vraag gehad hoe het nu met me ging. En uiteraard kreeg ik te horen dat het misschien maar beter was zo, dat het kindje waarschijnlijk niet goed was, dat het verdriet dat ik voelde waarschijnlijk door de hormonen kwamen die nog door mijn lichaam gierden, blablabla. Allemaal van die dingen die ik niet wilde horen. Daarna heeft nooit meer iemand gevraagd hoe het ging. En dat vond ik vreselijk pijnlijk. Ookal drukte ik zelf ook het verdriet om de miskraam weg, dat niemand me naderhand ook ooit maar eens heeft gevraagd hoe het nu met ons ging vond ik heel kwalijk. Want ja, hoe voelde ik me eigenlijk? Ik wilde zo ontzettend graag vertellen hoe vreselijk ik het eigenlijk vond, dat ik me leeg voelde en dat het voelde als falen. Ik kon tenslotte geen kindje voldragen en dat vond ik rot. En daar wilde ik graag over praten. Ook over dat we maar niet meer opnieuw zwanger raakten, mijn lichaam zo vreselijk van slag was en de boosheid dat ons dit was gebeurd. Dus het werd een soort van stil verdriet.

Na een reeks van gebeurtenissen ben ik terecht gekomen bij een psycholoog. Vooral om te praten over andere dingen buiten de miskraam om. Daar kon ik wat beter over praten. Tot vorige week. Toen ze me vroeg of er nog iets was dat ik de volgende keer graag zou willen bespreken met haar, gaf ik aan dat ik graag zou willen leren om bepaalde dingen los te laten. Toen ze me vroeg om daar specifieker over te zijn, begon ik bij het woordje miskraam toch ineens vreselijk te snikken en te huilen. Na negen maanden kwam het er eindelijk uit. Ik zag de psycholoog achterover zakken in haar stoel alsof ze dacht, "Eindelijk." Ze gaf meteen aan dat ik op papier moest schrijven waar ik allemaal aan dacht als ik terug denk aan de miskraam en dat we bij onze volgende afspraak daar over gaan praten. Ik was opgelucht en moe.

Na negen maanden huil ik ineens. Plots komt nu al het verdriet er uit dat ik toen zo naarstig tegen zat te houden. Wat heeft mij bezield er zo makkelijk over te denken? Waarom heeft eigenlijk niemand meer gevraagd naar hoe het nu met ons gaat? Ik heb een hele lijst met gedachten opgeschreven voor mijn psycholoog. Van woede tot verdriet, van angst tot frustratie. En ik ga het haar allemaal voorlezen. Na negen maanden word het tijd om het eens te verwerken. En ik kijk er naar uit. En het kan me niet schelen wat mensen er van denken. Ik had het voor mezelf nooit zo lang weg moeten drukken en er nooit zo luchtig over moeten denken. Ik hoop dat dit een stapje in de goede richting is. 

Dat dit voor andere vrouwen maar een wijze les mag zijn. Ik weet als geen ander dat een miskraam, hoe kort de zwangerschap ook heeft geduurd, niet in de koude kleren gaat zitten. Laat je tranen de vrije loop gaan, ga niet zoals ik meteen aan het werk en doen alsof er niets is gebeurd. En praat erover, zoveel als je zelf wilt. Je kunt niet iedereen er mee lastig vallen, maar praat er dan met je partner over. Ook dat heb ik niet gedaan. Moet je wel doen, want eerlijk is eerlijk, een miskraam is niet niks. Ook niet voor de man.

Tot zover mijn verhaal. Inmiddels zijn we nog steeds bezig om opnieuw zwanger te raken en hopelijk mogen we in de toekomst alsnog een kindje binnen ons gezin verwelkomen :)