De lange laatste extra loodjes...

12 Januari 2022, de uitgerekende datum. Die dag moet ik naar de verloskundige. Stiekem hoopte ik van te voren dat ik nu net bevallen zou zijn of er al wat aan het rommelen zou zijn. Bij Milan beviel ik volgens de berekeningen met 40+2. Mijn gevoel zei die hele zwangerschap echter, dat ik nog wel minstens een weekje verder was. Die eigenwijze gedachte heb ik altijd gehouden. Milan was dan ook met lange nageltjes en onder de krasjes, vrijwel geen huidsmeer en meconium in het vruchtwater geboren. En ook nu loopt hij in zijn ontwikkeling flink voor, zo was Milan ook altijd 2 weken eerder met alle sprongetjes. Maargoed, dat terzijde...

De controle bij de verloskundige verloopt als normaal en we spreken een nieuwe controle af, met 40+6. Ik roep nog gekscherend dat die afspraak vast niet meer nodig is en ik vast wel al bevallen zal zijn tegen die tijd...

Omdat Milan later was, verbaasd het me niet dat onze 'Mini' ook wat langer op zich laat wachten. Dus dat we de 40 al weken gepasseerd zijn, is dan ook prima. Al beginnen we wel ongeduldig te worden.

Ik merk wel dat ik het zwanger worden een beetje zat begin te raken. Al heb ik wederom een ongecompliceerde en goede zwangerschap, ik merk dat ik meer last heb van mijn rug en bekken en dat mijn energielevel simpelweg steeds lager begint te worden. Ook niet gek, met een lieve, actieve dreumespeuter in huis. Toch doe ik nog vanalles op de dagen dat Milan naar de opvang is; ik voorzie de tripptrapp van een nieuwe verflaag, houd het huis schoon en geef mijn auto een grondige schoonmaakbeurt van binnen. Op de uitgerekende datum maken mijn schoonzusje en ik samen nog wat foto's van onze zwangere buiken. (Iets wat achteraf gezien heel bijzonder blijkt, misschien kom ik daar in een latere blog nog wel eens op terug). Als we eenmaal de 40+2 voorbij zijn en er nog geen enkele aanwijzing is dat de bevalling zich zal gaan aandienen, word ik toch wel erg ongeduldig. Ik merk dat ik mij steeds meer leeggezogen voel en dat ik in het huishouden, maar ook in de zorg voor Milan steeds minder kan volhouden. Ik voel me vaak schuldig over het feit dat ik Milan niet meer alle aandacht kan geven die hij zo graag wil en over het feit dat dingen zoals koken en het huishouden nu ook niet altijd meer lukken omdat ik gewoon zo moe ben of mijn rug zeer doet en het dan op Raynor neerkomt allemaal. Ook omdat je elk moment kan gaan bevallen, ga je ook niet echt meer van huis, zeker niet verder dan het dichtstbij zijnde winkelcentrum. En dat is iets wat ik lastig vind, ik ben namelijk niet zo'n huismus en wordt niet altijd gelukkig van thuis blijven hangen. Bovendien heb ik beide zwangerschappen door de Covid pandemie en de bijkomende lockdowns tijdens mijn beide verlofperiodes, wel genoeg 'opgesloten thuis' gezeten. Ik kijk enorm uit naar me weer onder de mensen te begeven en een andere omgeving te zien dan de muren van ons huis...

‌Zo komen we aan bij de volgende afspraak bij de verloskundige op 18 Januari. Getver, ik had er toch geen rekening mee gehouden dat ik nog op deze afspraak zou verschijnen, in mijn verwachting zaten we nu al wel in onze kraamweek met, hopelijk, een gezonde baby. Maar helaas.. Ik zit al een paar weken op wacht en probeer me door alle appjes en telefoontjes van lieve familie, vrienden en collega's te ploeteren. Veel te veel lief bedoelde appjes en telefoontjes met de vraag of 'alles nog rustig is' of "Zijn de weeën al begonnen?" En zelfs een enkele die durft te vragen of ik al aan het bevallen ben of dat de kleine er al is.

Op de valreep ontmoeten we de nieuwe verloskundige. Het is haar eerste werkdag op de praktijk en we kunnen zo nog mooi kennis maken. Want al zijn er 5 verloskundigen, zij zou zomaar bij de bevalling kunnen zijn.. (Iets wat uiteindelijk toevallig ook zo geweest is) We praten over hoe het gaat en ik geef aan dat ik het erg lastig vind dat ik hier nog steeds met een dikke buik zit. We overleggen over hoe nu verder. De verloskundige (N.) biedt aan om te strippen, maar ik laat dit hele proces liever aan mijn lijf zelf over. Ik heb de overtuiging dat mijn lijf en de baby pas beginnen met de bevalling als zij daar klaar voor zijn en daar wil ik beiden ook graag de kans voor geven. De baby en mijn lijf zijn echter nog in goede conditie. Dus het strippen sla ik af, al vindt de verloskundige eigenlijk dat we het beter wel kunnen doen. Zeker omdat ik zelf zo graag thuis wil bevallen. Dan vertelt ze dat dit de laatste controle op de praktijk is en dat ik vrijdag naar het ziekenhuis moet voor een ecg en een echo. Dat is standaard beleid als je de 41 weken gepasseerd bent. Na die afspraken wordt er dan gekeken of het nog verantwoord is om thuis te bevallen en of we nog even mogen afwachten of niet. Dat hangt o.a. dus af van de hart activiteit van de baby en de hoeveelheid vruchtwater. Oei... daar had ik even niet over nagedacht. Getver.. alhoewel ik geen hekel aan het ziekenhuis hier in de buurt heb, gezien ik hier zelf ook gewerkt heb, zie ik als een berg op tegen dat ziekenhuisbezoek. Ik weet ook wel dat het in principe niks voorstelt en gewoon standaard is, maar toch. Ik heb het geluk dat ik, naast dat ik in een ziekenhuis geboren ben, voor mezelf mijn hele leven alleen in het ziekenhuis ben geweest om bloed te prikken en om een OGTT uit te laten voeren. Alleen het feit dat we daar al heen moeten brengt mij al wat stress. En het feit dat we richting de 42 weken gaan... Ik wil absoluut niet ingeleid worden en al helemaal niet bevallen in het ziekenhuis! Ik ben zo bang dat ik me niet zo kan ontspannen als thuis en dat dat mij tegen zal werken tijdens de bevalling. Daarbij komt dat we nog te maken hebben met vrij strenge Corona maatregelen.

De volgende dag wordt ik door de poli gebeld voor een afspraak voor de echo en de ctg. De dame aan de telefoon vertelt mij dat Raynor niet mee mag. Wat een onzin, denk ik nog.. wat nou als ik zelf bij wijze van spreke niet meer goed kan mobiliseren? Word hij dan geacht me af te zetten in rolstoel en dan in de auto te wachten? Ik heb het geluk een relatief fitte hoogzwangere te zijn, maar er zijn genoeg vrouwen die echt amper op hun benen kunnen staan in die fase. Bah.. wat een nare tijd leven we toch. Het ergste vind ik nog wel dat ik bijna een uur in mijn eentje aan de ctg zou moeten en dat hij zelfs niet bij de echo en het vervolggesprek mag zijn. Stel dat er wat mis is, of dat er toch wel op korte termijn ingegrepen of ingeleid moet worden? Moet je dat dan zonder partner allemaal beslissen en aanhoren? Hij heeft hier toch net zoveel mee te maken en over te beslissen als ik? De partner hier niet bij betrekken vind ik een ouderwets iets. Iets wat niet van deze tijd is. Noem me een aansteller, maar ik vind dat onmenselijk. Bovendien is dat in mijn ogen onzinnig.. partner kan toch prima met mondkapje naast me zitten en bij handelen even op afstand blijven? Ik begrijp niet waarom dit in het ziekenhuis niet mag, maar bij de verloskundigepraktijken wel.. De dame aan de telefoon heeft het niet makkelijk met de hormonale, hoogzwangere mij. Ik barst in tranen uit en roep tegen de vrouw dat ik niet zonder Raynor ga en ze het anders maar bekijken. Iets wat eigenlijk helemaal niet bij mij past, normaal zal ik een keer slikken en maar gewoon braaf doen wat er gezegd wordt. Maar nu heb ik even een flinke inzinking. De vrouw zegt er niets aan te kunnen doen en zegt dat we dat dan maar ter plaatse moeten zeggen. En ze hangt op. Arme vrouw denk ik nog... zo'n onredelijke, hormonale zwangere die moeilijk doet. 

Na het telefoontje stort ik even in. Ik moet ontzettend huilen, zo hard en overstuur dat Raynor van zijn werk op zolder naar beneden komt. Ik ben ook even ontroostbaar, alle spanning komt er uit. Van het wachten, het onzekere dat je niet weet waar je aan toe bent, de angst om toch ingeleid te moeten worden en in het ziekenhuis te moeten bevallen en de vermoeidheid van ruim 9 maanden een baby te huisvesten in mijn lijf en daarnaast een dreumesje op te voeden en nog een lieve partner/vriendin zijn. Ik besluit één ding aan te pakken wat mij veel stress geeft. Ik stuur een lief, maar duidelijk berichtje naar een aantal mensen. Ik geef aan dat ik hun interesse en betrokkenheid ontzettend lief vind, maar dat ik momenteel gewoon even behoefte heb aan wat rust aan mijn hoofd en een beetje met rust gelaten te worden. Voor onszelf is het al spannend genoeg. Lief als ze zijn, tonen ze allemaal begrip en respecteren ze mijn verzoek. Fijn! 

Die dag neem ik het nog even van de rust, Milan is lekker naar de opvang en ik besluit één geboortebord in elkaar te knutselen. Raynor haalt Milan van de opvang aan het einde van de dag, we eten gezellig samen en lezen nog wat boekjes en brengen hem samen naar bed. Wij brengen met z'n 2en vervolgens nog wat tijd door op de bank en kijken wat tv. Rond 22u lijkt het toch wat te gaan rommelen in mijn buik, maar het zal wel niets zijn nog. Ik durf niet te geloven dat de bevalling gaat beginnen. Maar oh, hoe raar het misschien ook klinkt, ik kan niet wachten tot ik de weeën ga voelen!

Als we naar bed gaan maak ik voor de zekerheid snel een tasje klaar voor Milan en zet ik het kraampakket klaar voor de zekerheid.

Daarover later meer...