Het begin van de laatste maanden zwangerschap.

De laatste 10 weken tot mijn uitgerekende datum ging in en wat waren die 30 weken snel voorbij gevlogen. Ik voelde me aardig goed tussen de koliek aanvallen door en ging door met  alles een beetje klaar maken voor dat de baby kwam. Oftewel de wel bekende ‘nesteldrang’. Alles schoonmaken, babykleertjes uit wassen en noem ze maar op. Het was die zomer erg warm dus moest ik vaak op de bank rusten met mijn voeten in een teil met koud water en de ventilator op mij gericht. Gelukkig hield ik geen vocht vast want dat zou echt niet mee werken met dat weer van 30+ graden. 

Toen ik 32 weken was hadden we een fotoshoot op de planning, helaas ging het die week niet door omdat het ook zo warm was en met een hoogzwangere is dat niet haalbaar, hier was ik ergens wel blij om. De week erna scheelde het zo op zijn minst 5 graden en konden we de shoot wel doen. Een hele lieve dame heeft onze foto’s gemaakt en achteraf was ik er wel blij om dat we de shoot hebben gedaan en prachtige foto’s aan hebben overgehouden (ook al zijn die dingen altijd zo cliché). 

Met 33 weken had ik mijn laatste werk avondje. Ik zat toen destijds niet meer in de zorg omdat mijn lichaam dit niet meer aan kon, al vanaf week 26 nadat ik die eerste koliek aanval had gehad. Ik deed toen receptie werk, dit hield in dat ik mensen moest temperaturen en een formulier moest laten invullen voor om op bezoek te gaan bij de cliënten. Dit werd toen zo gedaan omdat we midden in de Corona zaten. Ik kreeg rond die weken ook nog eens te maken met uitval van mijn rechter been, er zat op de een of andere manier een zenuw beklemd in mijn rechterbil waar door ik tijdens het lopen zo ineens door mijn been kon zakken, erg gevaarlijk dus met een grote en zware buik. Daarom werd ik ook gebracht en gehaald naar het werk of waar ik ook heen moest door Peter en besloten we dat het te gevaarlijk was dat ik nog zelf lange stukken ging rijden. Alleen kleine korte stukjes wilde ik doen, omdat ik niet helemaal afhankelijk van hem wilde zijn. Gelukkig werkte Peter toen thuis en konden we dit makkelijk regelen met het wegbrengen en ophalen. Mijn laatste avond werkte ik nog een paar uurtjes maar en zat ik in een bureaustoel bij de hoofdingang zodat ik mensen nog kon temperaturen, zo was ik nog iets mobiel en kon ik even heen en weer gaan. Mijn lieve collega’s van mijn team kwamen naar me toe met een enorme roze mand waar op stond ‘Nelleke’s kraammand’ met allemaal kaartjes en cadeautjes voor mijn verlof. Wat zit je dan bomvol hormonen door zo zwangerschap zeg, als je hier een traantje om moet wegpinken. Ik vond het zo leuk en lief van ze, ik heb daar namelijk totaal niet aan gedacht dat ik dat zou krijgen. Na die avond had ik verlof en wat heerlijk was dat. Zo heb ik nog een paar keer gehad dat ik thuis midden in de woonkamer zo ineens naar de grond zakte omdat ik weer een uitval kreeg en vaak was heel toevallig en gelukkig Peter bij mij in de buurt. Hij kon mij dan net opvangen en mij naar een stoel of de bank begeleiden, ook weer zo fijne tegenslag na alles. 

Zo kreeg ik rond mijn 34e week een leuke verassing van mijn familie. Peter nam me mee uit lunchen en toen we thuis kwamen was opeens de woonkamer roze en riepen er allemaal mensen ‘verrassing’! Ik kreeg een babyshower met allerlei cadeautjes en veel lekkers waar ik van kon genieten. Wat een fijne moment was dit tussen de tegenslagen door. 

Met week 36 ging ik naar de verloskundige in ons dorp en Peter mocht mee, weer even gezellig naar het hartje luisteren en kijken of alles nog goed ging. Mijn buik was al erg zwaar en ik kreeg steeds meer kwaaltjes als flinke rugpijn en de rest. De verloskundige liet het hartje luisteren en hij klopte mooi. Toen ging ze aan mijn buik voelen en ik zag aan haar gezicht dat er op de een of andere manier iets niet klopte, ze keek ook een beetje moeilijk. Ik kreeg een koude rilling over me heen met kippenvel erbij en mijn hart bonkte uit m’n borstkas. Alleen al naar haar gezicht kijken, zeggende dat er iets niet klopte kwam die angst over mij heen net als die 25 weken toen er iets niet goed was door die pijnen en de arts dacht dat ik weeën had. Haar gezicht trok weer bij en ze keek me aan en vroeg me ‘ heb je je baby nog goed gevoeld de laatste week/weken?, dat ze extreem begon te wegen’? Ik gaf als antwoord ‘uh nee, niet meer als normaal eigenlijk’. Ze keek me aan en pakte mijn hand. ‘Die enorme bal wat je voelt aan de bovenkant, die tegen je ribben aandrukt, ik denk dat dit het hoofdje is en dat betekend dat je kindje in stuit ligt’ vervolgt ze. Ik keek Peter aan en daarna de verloskundige en vroeg haar nog ‘meen je dit nu, ligt ze echt in een stuit?’ Waarop zij zei ‘ja ik denk het wel, zo voelt het wel’. Ze begon gelijk actie te ondernemen en belde het ziekenhuis, de gynaecologie afdeling. Ze vroeg aan de verpleegkundige of ik nog even tussen door kon worden geholpen met een vermoedelijke stuitligging. En zo gingen we dus weer naar het ziekenhuis, ditmaal voor weer iets heel anders. 

Word vervolgd, tot de volgende blog😌🙋‍♀️.