De laatste loodjes wegen het zwaarste

Na de 20 weken leek er nog niet veel aan het handje, ik kon nog 'gewoon' werken al was ik wel wat sneller moe. Daarom gingen we eind mei (26 weken zwanger) ook nog een weekendje naar Duitsland.

Mijn vriend is gek van de oude Zundapp brommers en dat weekend was er een Zundapp treffen om het 100 jarig bestaan van het merk te vieren, de uitgelezen kans er nog even tussen uit te gaan met z'n tweeen dus hadden we er ook wat dagen nog aan vast geplakt. Helaas voor mij was er op dat moment een hittegolf aan de gang, ook helaas in Duitsland en elke dag was het er 33 graden ongeveer. Helaas voor ons ook, was het hotelbed niet echt plazant voor een zwangere dame en was er ook geen airco. We waren woensdags vertrokken en zeiden op zaterdagochtend tegen elkaar, we gaan nog even kijken bij het treffen en dan weer vol gas op huis aan. We zouden eigenlijk op maandag pas weer richting huis vertrekken. Dat vol gas was aan mijn vriend wel besteed want in de vroege avond waren we al weer thuis en o man, wat lag ons eigen bed toch weer heerlijk!

De hitte bleef aan houden en met mij ging het al wat sneller net zo heel erg top meer, na het weekend in duitsland besloten in goed overleg met mijn werkgever toch minder te gaan werken. Het werd zwaarder, pijnlijker en kon de lange reisdagen niet meer volhouden. Ook thuis kreeg ik vaak al wat hulp want na een dag werken was er weinig energie meer.

28 weken, ik kwam voor het eerst voor een 'gewone' controle in het ziekenhuis, daar kreeg ik al snel te horen dat ze nog blij waren mij zwanger te zien in plaats van bevallen. Ik vatte het eerst maar luchtig op want ja ik had al heel veel pijn maar om nou al gelijk over bevallen te spreken. Het blijkt dus dat (over het algemeen) vrouwen met deze afwijking rond de 26 weken soms al bevallen. Daarna ging het gauw 'slechter', pijnbestrijding met codeïne hielp niet en dus gingen we rond de 30 weken eens kijken of tramadol wel voor mij hielp. Los gezien dat ik met die vier pillen op een dag aardig moe was hielp het me nog steeds niets voor de pijn (ik moest sowieso al gauw afbouwen waardoor ik er al helemaal niks meer van merkte), ik ging me nog slechter voelen want ja ik mocht ook niet meer auto rijden. Toch wel een dingetje als je gewend bent om te kunnen staan en gaan waar je maar heen wilt/kunt en voor het werk moet.

Halfweg juli (34 weken), op een zondag, trok ik de pijn niet meer, het bleek bij de controles in het ziekenhuis, dat een groot deel van mijn baarmoeder tot halverwege mijn rug gegroeid was en daardoor kon de kleine eigenlijk alleen maar in mijn zij (tussen het bekken en mijn ribben, niet zo'n grote afstand) liggen qua de ruimte die hij had, ik voelde mijn kleintje ook al vrij gauw bewegen in de buik en rond de 22 weken had mijn vriend de kleine ook al voor het eerst kunnen voelen, maar goed halfweg juli dus. Ze besloten mij een avondje op te nemen en mij een pethamine-spuit (ik weet het nog steeds niet hoe dat heet precies) te geven zodat ik kon bijslapen, want ondanks dat ik heel moe was kon ik door de pijn en de rare positie van de kleine maar slecht slapen. Dat hielp en maandags kon ik weer naar huis. Een week later had ik sowieso al een controle staan, we spraken af dat ik ging proberen het tot die controle vol te houden en anders moest ik gewoon weer aan de bel trekken.

Ik wilde volhouden thuis te blijven want in die week had ik nog een zwangerschapsshoot gepland, ik wilde hoe dan ook deze foto's nog hebben van mijn dikke buik. Op paracetamol en wilskracht heb ik deze shoot toch weten te behalen en te volbrengen, de dag erna mocht ik ervoor boeten maar dat had ik alvast in gecalculeerd.

35 weken, ik kwam weer voor controle samen met een vriendin van mij. Los gezien van de pijn die ik nog altijd voelde en waarvan ik er grotendeels ook vanuit ging dat dit deels te danken was aan mijn enthousiasme tijdens de zwangerschapsshoot, was ze blij mij nog steeds zwanger te zien. Ik kon die weken alleen maar denken, verlos me, die pijn vrat mij op. Bij een eerdere controle was erover gesproken om de kleine misschien nog te gaan draaien met 35 weken omdat hij in een stuit lag, dus ik ging al met knikkende knietjes die kant op. Ze zullen toch niet dat plan hebben opgevat? Een halve baarmoeder en dan een baby willen gaan keren? Dat is ook het eerste wat ik op tafel gooide bij de gynaecoloog, maar gelukkig zag ook zij in dat keren echt geen optie was. Ook hadden we afgesproken dat we hoe dan ook voor een keizersnede zouden gaan, gezien de ligging durfde ik het niet aan natuurlijk te bevallen met het risico alsnog een spoedkeizersnede te moeten ondergaan, gelukkig was deze vrouw het met mij eens. Wel vond ze dat ik er door de pijn beroerd uit zag en wilde me eigenlijk niet naar huis sturen. Ze wilden mij zo goed mogelijk helpen om ook na de bevalling een (zoveel mogelijk) uitgeruste mama te kunnen zijn. Ze gingen mij opnemen en er zou overlegd worden voor een datum waarop de kleine gehaald werd.

Plots kwam ik dus niet thuis die dag en begon er een hele hectische periode voor mij, mijn vriend en mijn omgeving. We gingen eerst nog weer per dag bekijken hoe het ging en begonnen weer met de medicatie Tramadol, ik kon lullen als brugman maar ondanks dat ik aangaf dat deze medicatie niets voor mij deed wilden ze dit toch proberen. Elke dag bekeken ze dan mijn situatie en na een paar nachten kreeg ik weer zo'n spuit, deze wilden ze me eigenlijk niet geven gezien het verslavingsgevoelig was, ook voor de kleine, het werden dagen waarvan ik letterlijk kan zeggen dat ik in een overlevingstand kwam te staan. Ondanks de vele berichten van mensen om te vragen hoe het ging had ik hier niet altijd even veel zin in, ik sloot mij af en elke dag langer werd steeds zwaarder, na een aantal dagen kwamen ze eindelijk met een datum! Het einde was in zicht! We hadden een datum! Op 8 augustus zou de kleine gehaald worden, dan zou ik 36+6 zijn, dit kon ik nog wel handelen en overzien. Een dag later kwam er weer iemand bij mij op de kamer en werd me opeens een andere datum verteld, namelijk dat ze besloten hadden de keizersnede op 11 augustus te plannen. Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest, was blij dat een goede vriendin van mij op dat moment net op bezoek was, ook geestelijk zag ik het allemaal niet meer zitten. Waarom moest ik continue mijn grenzen verleggen en leek het alsof ze me continue aan het uittesten waren? De verpleegster die zorg had voor mij kwam binnen en zag mij vreselijk overstuur, ze had het zien staan in de papieren en snapte het ook allemaal niet meer. Ze ging er een melding van maken en beloofde om de gynaecoloog aan het jasje te trekken als ze die zag. Echt, ik weet niet waar we waren geweest zonder deze verpleegster (Tineke, mijn heldin!) want een uurtje later kwam de gynaecoloog om met mij in gesprek te gaan en zat de verpleegster erbij. Na dit gesprek en de uitleg snapte ik de reden beter (elke dag langer in de buik zou ook beter zijn voor de kleine, kwam het grotendeels op neer) en hadden we afgesproken dat ik ondanks de pijn wel even een paar dagen naar huis zou gaan om bij te kunnen tanken geestelijk gezien. Ik wilde ook zo min mogelijk mensen op bezoek hebben en we gingen de verjaardag van mijn vriend (mits ik het niet meer vol kon houden dat weekend en weer mij liet opnemen) thuis vieren in het klein. Ik ging weer in standje overleven en haalde kracht uit het feit dat we een datum in zicht hadden en ik op 8 augustus weer opgenomen zou worden om met een aantal spuiten in de nachten de datum van de keizersnede kon bereiken en ik daarna als de kleine er was niet een volledig wrak zou zijn.

Het was fijn om even weer in mijn eigen omgeving te zijn, s'avonds in de armen van mijn vriend in slaap te kunnen vallen, de kledingkast van de kleine twintig keer om te kunnen pakken en weer te kunnen knuffelen met onze poesjes en geiten. Ik merkte dat het me goed deed om thuis even weer op te laden, maar ik merkte ook dat ik het lichamelijk steeds zwaarder kreeg. Eigenlijk kon ik de pijn maar moeilijk verdragen op de verjaardag van mijn vriend, maar ik wilde doorzetten en doordat we een bed beneden in de woonkamer hadden staan en ik met mn moeder en schoonmoeder had afgesproken dat hun voor alles zouden zorgen hebben we toch zijn verjaardag in het klein kunnen vieren. Op de dinsdag ben ik door mijn schoonouders heen gebracht in de veronderstelling dat ik nog een aantal nachten in de avond een spuit zou krijgen en we op vrijdag papa en mama zouden gaan worden, dat dit toch ietsjes anders liep dan gepland en een bevalling zich überhaupt niet laat plannen lezen jullie volgende week!

Liefs,

Bianca