De laatste loodjes wegen het zwaarst, maar dan ook echt...

Bovenstaande kaart met het mega schattige rompertje kreeg ik van een lieve oud collega op de dag dat ik 35 weken zwanger was. De tekst op de kaart was wel erg toepasselijk op hoe ik me toen voelde.

Aan de ene kant was ik nog aan het wennen aan het idee dat je nu elk moment kon komen, en dat het ook goed was. Theoretisch gezien kon je natuurlijk al die tijd al ieder moment komen, maar nu kwam een definitief einde aan deze zwangerschap toch steeds dichter bij. Aan de andere kant kon het me niet snel genoeg gaan. Ik was er klaar mee. Klaar met het liggen, klaar met het niks doen, klaar met het wachten, hopen en vrezen. Ik wilde je in mijn armen houden en zien dat het goed met je ging. Ik wilde je kusjes geven op je lieve hoofdje wat we zo weinig gezien hebben tijdens de echo's, omdat je al zo lang heel diep in mijn bekken lag. Ik wilde je vingertjes en je teentjes tellen, en zien dat je helemaal compleet en nog belangrijker, gezond was. Ik werd steeds banger dat het toch nog mis zou gaan. Dat de placenta los zou laten, of ik weer een grote bloeding zou krijgen, of toch een infectie waardoor jij ziek zou worden. Dat mijn baarmoeder steeds onrustiger werd hielp ook niet echt mee. Dat hoorde er waarschijnlijk bij, maar ik was telkens bang dat er iets niet goed was. Maargoed, we moesten nog even volhouden, jij en ik en papa. En de rest van de familie natuurlijk ook. Die konden ook niet wachten om jou te ontmoeten. Vrienden, kennissen, collega's, iedereen had zo intens met ons meegeleefd. Iedereen wachtte op het bericht dat je geboren was.

Met 35+1 weken hadden we nog een groeiecho. De doorbloeding van de navelstreng was nog steeds heel goed, dus je kreeg nog steeds voldoende voedingsstoffen. Je geschatte gewicht was op dat moment 2040 gram. Dat was nog steeds klein, maar prima op je eigen lijntje.

Met 35+5 weken kregen we een datum voor de inleiding, 4 juni. Dat viel me even tegen. Op 31 mei was ik 37 weken. Dit was nog 4 dagen later. Ik had zo uitgekeken naar die 37 weken, en nu werd me verteld dat ik nog 4 dagen moest wachten. Nu zou je kunnen zeggen op die 4,5 maand maakt 4 dagen niet meer uit, maar zo voelde ik dat helemaal niet. En als ik 4 juni pas ingeleid werd, kon het ook nog een aantal dagen duren voordat je er echt was. Maarja, het was niet anders, eerder was er geen plek in de agenda. Als er nog iemand uit zou vallen door bijvoorbeeld een spontane bevalling of keizersnee dan zou ik naar voren geplaatst worden. Maar dit zouden we dan pas last minute horen.

Met 36+2 weken had ik in de nacht weer bloedverlies. Niet zo erg als de vorige keer, maar het was wederom even spannend. Het CTG werd aangesloten, en ik had op dat moment ook toenemende harde buiken die ook een beetje pijnlijk waren. Ik kreeg toch een beetje de zenuwen. Omdat ik toch een termijn had dat een bevalling dichterbij kwam, wilde de verloskundige ook even inwendig kijken. Het risico op een infectie was er nog steeds, maar ze wilde het toch graag weten als ik wel aan het bevallen was. Ze zag dat de baarmoedermond heel kort was, maar dat was normaal op deze termijn. Tijdens een harde buik gebeurde er echter niets, dus het waren geen weeën. Na bijna 3 uur mocht ik van het CTG af en probeerde ik nog wat te slapen. Door de pijnlijke harde buiken lukte dat niet echt, maar gelukkig werd de pijn tegen de ochtend wat minder en bleven de 'normale' harde buiken zoals ik ze al weken had over. Voor mijn gevoel was ik weer behoorlijk dicht bij een bevalling geweest, maar had jij wederom andere plannen.

De babykamer was ondertussen bijna klaar. Hij was geschilderd, en papa zou binnen een paar dagen de meubels in elkaar zetten. Toen ik 36+6 dagen zwanger was heeft een van je tantes de commode en kast ingeruimd terwijl we aan het videobellen waren. Oma had eerst alles gewassen, en alle kleertjes op maat gelegd. Ik had in mijn hoofd een soort logische indeling gemaakt, en je tante legde het zo neer. Papa was ondertussen de gordijnen nog op aan het hangen. En daarna was je kamer zo goed als klaar! Wat een fijn gevoel dat we dit toch nog af hadden voordat jij was. Dan hoefde papa niet meer te klussen als we thuis zouden komen. De aankleding moest wel nog gebeuren, daar was papa naar eigen zeggen niet zo goed in. Maar dat had geen haast, dat zou ik later wel bekijken. Je zou de eerste weken toch bij ons op de kamer slapen, dat was ook handiger met de borstvoeding die ik van plan was te geven.

Op 31-5-2021 was de dag eindelijk daar, 37 weken zwanger! Je was officieel niet meer prematuur. Wat hebben we lang op deze dag moeten wachten. Dat wachten duurt voor iedereen natuurlijk net zo lang, maar ik kan je vertellen dat 4,5 maand in een bed veel langer duurt dan 4,5 maand in 'het dagelijkse leven'. Zeker met alle angsten en onzekerheden die erbij kwamen kijken. Wat heb jij het goed gedaan boefje. Alles wat er mis kon gaan heb jij overwonnen. Ik was al verliefd op je vanaf het moment dat we wisten dat ik zwanger was, en dat werd alleen maar meer.

Die middag kwam de gynaecoloog de dagelijkse visite lopen. Zoals gewoonlijk vroeg ze hoe het met me ging. Ik wilde met haar overleggen over de bloedverdunners die ik normaal spoot. Ik had ze telkens als ik bloedverlies had gehad al meerdere keren niet gespoten voor het geval ik zou bevallen, en moest dan even per dag bekijken wat de arts ervan vond. Toen ik vroeg of ik vanavond moest spuiten zei ze: "nou sterker nog, ik heb hier een tabletje (haalt dit ook ter plaatse uit haar zak), die mag je zo meteen innemen, en dan gaan we starten met de inleiding"

100 dingen gingen tegelijk door mijn hoofd, maar de eerste was natuurlijk: "ik moet nu papa bellen".

Wordt vervolgd...