De laatste loodjes van een moeder met attitude

Eigenlijk ben ik geen zeikerd. Stoot ik mijn teen... heb ik ook gelijk een bloedende onderlip. Zo hard bijt ik dan om het gevloek tegen te houden.

Salaris een dag te laat. Geen stress. De vriezer is nog vol.

Gezeik van vriendinnen. Yoh ik hoor t aan en voordat ik op de rode telefoon heb gedrukt ben ik het alweer vergeten.

Ik ben naar mijn eigen inziens niet eens zo moeilijk.

Maaar zwanger zijn 9 HELEEEEEEE MAAAANDENNN LANG. Hoe doen sommige vrouwen dat 6 x achter elkaar.

Ja ja.. ik weet ik krijg er iets moois voor terug. In dit geval een jongetje. Eerst dachten we een meisje maar ja om die balletjes kan je niet heen. Ik krijg een zoontje. 

Blauw (nog steeds nie mn kleur... maar ik groei erin langzaam maar zeker)

De weken gaan supersnel. Je groeit... maakt fotos van je buik. Leeft je leven... en dan opeens  BAMMMMMM week 37. Je mag nu officieel bevallen. Kom maar kom maar. Mama mist haar oude skinny jeans en je bedje ligt al klaar. 

Nope... geen reactie... ok ok. Dat kan maar als je langzaam bij week 39 komt denk je ... maar euh vriend zullen we eens aanstalten maken. Dat niet op je rug kunnen slapen... je fluim niet kunnen zien .... of die hormonen. Daar zijn we best klaar mee. 

Maar zoals een kind van zijn vader betaamt blijft hij lekker chillen in de warme baarmoeder. GAST... het is 12 graden buiten. Het is niet koud. Reactie... een schopje. Ik kom lekker toch nog niet.

Dus maar aan de ananas. Zou t helpen?