De laatste 5 weken voor dat jij kwam.

En zo waren we weer op weg naar het ziekenhuis, ik was toen 36 weken zwanger. Eerst kreeg ik een echo want de specialistische verpleegkundige moest kijken of het klopte dat onze baby in de stuit lag. Ook hierbij moest Peter op de gang wachten vanwege de Corona. Ik keek mee op het scherm en zag al dat ze in een stuit lag, want die dikke bal onder mijn ribben was het schedeltje, waar de verpleegkundige over heen ging met de echo. Ze zei gelijk ‘je kindje ligt inderdaad in stuit, kom maar even aan tafel zitten dan bespreken we de opties, hoe we verder gaan’. 

Na het gesprek tolde mijn hoofd, zoveel informatie wat ik kreeg. Het kwam er op neer dat ik drie keuzes had en dat ik moest kiezen welke ik wilde. De eerste keus was een uitwendige versie. Dat betekend dat een verloskundige en gynaecoloog van buiten af je baby in de buik draait zodat het weer goed ligt voor een normale bevalling. De tweede keus was een stuitbevalling, hierbij betekende het dat ik in het ziekenhuis moest bevallen omdat hier een gynaecoloog bij moet zijn. En de derde keus die ik had was een keizersnede. De verpleegkundige gaf mij deze opties en ik mocht terug naar de gang om dit te overleggen met Peter. Het eerste wat ik tegen Peter zei was dat ik alles eerste wilde proberen voordat ik een keizersnede zou kiezen, dit wilde ik absoluut niet alleen uit hoge nood dus deze optie was van tafel. Een stuitbevalling liever ook niet want ik wilde zo graag thuis bevallen en niet in het ziekenhuis. Dus bleef er één optie over en dat was de uitwendige versie. Peter gaf direct aan dat ik zelf de keuze moest maken omdat het mijn lichaam is en ik was degene die het moest ondergaan en daar had hij niets over te zeggen, in zijn ogen. Ook gaf hij aan dat hij achter elke beslissing stond die ik ging maken. Eenmaal terug bij de verpleegkundige gaf ik bij haar aan dat ik voor optie één koos de uitwendige versie. Zij gaf ook aan dat dit de beste keus is om mee te beginnen en dat het een veilige procedure is. Ze legde me rustig uit wat ik kon verwachten met de versie. Ze deed na de uitleg een belletje naar de afdeling verloskunde en op dat moment was er een gynaecoloog en verloskundige aanwezig die de versie konden uitvoeren. En zo ging ik naar boven mij melden op de afdeling. 

De dames hadden alles klaar gezet en ik mocht op een bed gaan liggen. Ik kreeg een infuus in mijn hand en voordat er iets werd in gespoten werd er nogmaals verteld wat ik kon verwachten. Ze spoten mij een middel in waardoor de baarmoeder gaat ontspannen en zo kunnen ze de baby gaan draaien. Nou ik kan je vertellen dat het super snel werkt. Ze spoten het in en ik voelde het in mijn lichaam warm worden. Toen kwam het, ik werd overdonderd door het medicijn en het leek alsof ik een marathon had lopen rennen, zo enorm hard ging mijn hardslag te keer. Ze hadden me hier wel op voorbereid, maar toch om het zelf te ervaren is hele andere koek. Ik werd zo onrustig en angstig door dat mijn hartslag te keer ging en voor mijn gevoel sprong mijn hart uit mijn borstkast. Hierdoor liepen de tranen over mijn wangen, puur omdat ik het nooit eerder had ervaren en ik voor mijn gevoel angstig er van werd. Peter stond al die tijd naast mij en hield mijn hand vast. Ik voelde de gynaecoloog met haar handen in mijn buik scheppen en het hoofdje en de billetjes vastpakken. Ik voelde haar de baby in mijn buik al wrikkend draaien, toen de baby over de horizontale punt was schoot de baby zo weer verder in natuurlijke ligging en lag de baby met het hoofdje naar beneden. Voor mijn gevoel duurde dit een eeuwigheid maar in werkelijkheid was het binnen vijf minuten gedaan. Ik kwam tot rust en moest nog een half uur aan de ctg scan, standaard procedure bij een versie om de hartslag van de baby te monitoren. Peter gaf aan dat ik het heel goed deed en ik zelf vond me toen ook wel een bikkel omdat het niet niets is, je kindje ‘even’ laten draaien. Na dat de ctg klaar was kreeg ik nog een echo om te kijken of de baby echt goed lag en mocht ik weer naar huis toe, maar man wat deed mijn buik zeer, ik was er gewoon beurs van maar het was gelukkig gelukt. 

Twee weken later moest ik mij weer melden bij mijn eigen verloskundige en besproken we eerst hoe het de vorige keer ging en vervolgens werd het hartje weer geluisterd, op en top weer. De verloskundige trok weer een raar gezicht en ik vroeg haar nog ‘oh nee wat is er nu weer?!’. Ze keek me aan en zei ‘ik heb het vermoeden dat je kindje weer is terug gedraaid in stuit’. Ik moest een beetje lachen maar het was meer dat ik baalde als een stekker. Ze vroeg me of ik het niet had gevoeld dat de baby weer terug was gedraaid. ‘Nou nu je het zo zegt’ zei ik, ‘de kleine was afgelopen week enorm druk in mijn buik, maar nooit gedacht dat de kleine nu nog terug zou gaan draaien’. Ze belde onze eigen verloskundige praktijk en daar was nog een verloskundige aanwezig die echo’s mocht maken en kon mij er nog wel even tussen drukken. Ze wilde eerst weten of de kleine echt in een stuit lag voordat ik weer naar het ziekenhuis werd doorgestuurd. Ik liep naar auto en kon wel janken, ‘nee niet weer’ dacht ik! In de auto belde ik Peter, die was op dat moment aan het werk op de zaak, gelukkig maar 20 minuten van ons huis af. Ik gaf aan dat de kleine weer was terug gedraaid en dat ik naar de praktijk moest komen voor een echo en dan waarschijnlijk door naar het ziekenhuis moest. Aangezien dit weer een langere rit was wilde ik dit liever niet zelf rijden, Peter kon gelukkig op het werk vrij regelen en kwam mij gelijk thuis op halen. Ook hij baalde als een stekker, weer die hele rompslomp, maar uiteraard doe je alles voor je baby. 

Eenmaal in de praktijk kreeg ik de echo en ja hoor, de kleine lag weer in een stuit. Hoe is het mogelijk dacht ik bij mezelf. Het was het einde van de middag en we konden door naar Apeldoorn weer naar het ziekenhuis toe, ondertussen had de verloskundige de afdeling gynaecologie op de hoogte gesteld dat wij onderweg waren naar hun toe. In het ziekenhuis sprak ik gelukkig weer dezelfde specialistische verloskundige  die ik twee weken ervoor ook had en deed ze weer een echo bij mij en ze bevestigde dat de kleine weer terug was gedraaid. Ik gaf gelijk aan dat ik de versie weer wilde en niet de andere opties. Ze legde me ook rustig uit dat ze wel weer een versie konden proberen maar dat er een kans bestond dat het niet ging lukken omdat ik al 38 weken was en de baby weer was gegroeid. De andere opties vertelde ze me ook, maar ik bleef toch bij mijn eerste keus. Ik heb wel nadrukkelijk gezegd dat ik maximaal drie keer wilde proberen om te draaien en dat het dan klaar was voor mij omdat het nog best een procedure is en ik al een eerste poging had gehad. Ze begreep mij heel goed en gaf mij nog even de tijd om dit allemaal met Peter te bespreken op de gang. Peter hoorde me aan en vroeg me of ik het echt zeker wist of ik de kleine nog wilde draaien. ‘Ja zei ik, alles om geen keizersnede te hoeven krijgen en daarbij als het in twee pogingen niet lukt dan ga ik eerst voor de stuitbevalling’. Dit keer wist ik zeker dat ik het kon omdat ik wist wat me te wachten stond met dat spul. Ik mocht weer naar boven en weer had ik het geluk dat er iemand aanwezig was die de versie kon uitvoeren. Ik kreeg het infuus, maar voordat ze mij de medicatie gingen toedienen vroeg ik of ik het zonder mocht doen . Ik weet nog wel dat de gynaecoloog tegen mij zei ‘nou dat is eigenlijk niet gebruikelijk, niemand heeft het ooit zonder deze mediatie kunnen doen omdat de baarmoeder moet ontspannen, maar we kunnen het wel proberen’. Achteraf heb ik geweten waarom niemand het heeft kunnen redden zonder dat. De dames zetten allebei kun handen in mijn buik en toen voelde ik het al een beetje heftig worden, tot dat ze weer gingen lopen wrikken en draaien. ‘O mijn hemel wat een pijn’ dacht ik, met mijn tanden op elkaar probeerde ik door te bijten maar juist door dat ik dat deed ging ik mijn spieren aanspannen en was het juist onmogelijk voor de dames om de kleine te kunnen draaien. Weer kwamen de tranen over mijn wangen, maar dit keer puur door de pijn die erbij kwam kijken. Wat was ik ook een sukkel, dat ik had kunnen bedenken dat ik ‘even’ zonder dat spul het wel kunnen zou doen, aangezien het de vorige keer met vijf minuten was gedaan. Maar nee dit was nog erger dan met de medicatie. Fijn dit was dus poging nummer twee, één te gaan en ik moest voor de volgende optie kiezen. De gynaecoloog vroeg of ik het nog een keer wilde proberen na 10 minuten rust maar dan met de medicatie. ‘Ja, nu weet ik hoe ik me er op moet focussen’ zei ik. Ze gaf me de medicatie in het infuus en al vrijwel direct werd mijn lichaam weer warm en sloeg mijn hartslag op hol. Dit keer bleef ik rustig in en uit ademen en pufte ik het weg. Ze gingen weer aan mijn buik wrikken en de kleine lag weer zo terug op de plaats zoals het moest liggen, koppie beneden, billetjes boven. Dit keer ging het draaien wat hardhandiger omdat de kleine in die twee weken tijd weet wat gegroeid was. Peter zei later na de procedure nog ‘ik zag je slagader in je hals enorm tekeer gaan’. Nu was ik extra beurs door dit alles. En na een tijdje weer aan de ctg scan te hebben gelegen, een echo te hebben gehad was alles goed en mochten we weer naar huis toe. Hopelijk blijft de kleine nu wel goed liggen. 

6 oktober 2020, de dag van de uitgerekende datum. Alles was rustig en de kleine lag nog mooi in de juiste houding en was nog zeker niet van plan zich te melden. Dagen voor de bevalling gaf mijn lichaam een seintje aan dat het niet meer ging, ik zat te hangen over de bank met tranen in mijn ogen omdat ik zo enorme rugpijn had. Ik zei nog tegen Peter ‘ Peet ik trek dit echt niet meer, morgen moet ik naar de verloskundige en ga ik vragen wat mijn opties zijn want ik ga zo niet langer doorlopen’. Ik had gehoopt dat alles op de natuurlijke manier zou gaan, maar helaas. Die donderdag was ik bij de verloskundige en gaf ik aan dat het me opbrak en de pijn in mijn rug de druppel was van alles bij elkaar. Ik kreeg een verwijsbrief en de volgende ochtend, net voor het weekend kon ik nog terecht bij een dame die alle inleidingen plande en de rest voor bevallingen. Bij haar gaf ik alles aan waarom in zo snel mogelijk wilde bevallen en dat ik alles zo zat was, met de pijn en alles er om heen. Ze begreep mij volkomen en wat ging zij makkelijk mee in mijn wensen, wat fijn was dat om op zo moment gehoord te worden. Ze gaf wel aan dat alles niet door ging mocht de kleine dat weekend zich komen melden. Ik weet nog dat ik zei ‘nou let maar op, die meld zich niet voordat ik me hier in het ziekenhuis zelf mag komen melden’, met een grote glimlach. Eindelijk concrete plannen en vooruitzicht op de bevalling. De dinsdag erop 13 oktober stond ik voor de spiegel, mijn laatste dag met die dikke buik (zie foto) , wel gek hoor!

Word vervolgd, tot de volgende blog😌🙋‍♀️