De knoop is doorgehakt, we gaan ervoor.

Op een gegeven moment kwamen me zwager en schoonzus met het mooie nieuws dat ze zwanger waren. Wij bijna een jaar getrouwd wilde ook graag kinderen en gingen rekenen en doen, voordat we besloten er ook voor te gaan.

Redelijk snel was het voor ons raak, het heeft maar 5 ronde's geduurd. Ik moest al naar de gynaecoloog om iets anders, waarvan ik bang was dat het een zwangerschap in de weg kon staan. Deze kon meteen een echo maken, wat waren wij blij dat we op de "normale manier" zwanger konden worden, hadden al van dichtbij meegemaakt dat het ook anders kon. Vrienden van ons waren al eventjes bezig en daar moest een medische ingreep het mogelijk maken. Hoe moeilijk het was om te vertellen dat het ons wel gelukt was zonder problemen, terwijl hun al zolang bezig waren, dat ga ik jullie besparen.

Tijdens die eerste echo was ik zo'n 5 weken zwanger, tenminste volgens de metingen, dus nog heel pril en dat er nog geen hartactiviteit te zien was, was begrijpelijk. Een week later mocht ik terug komen, mijn man moest helaas werken en kon niet mee, gelukkig wilde mijn moeder mee en wat was ik blij dat ik niet alleen gegaan was, want me wereld stortte eventjes in op dat moment. Nog geen hartactiviteit en dat had ondertussen toch wel zo moeten zijn. Volgens eigen berekening was ik trouwens al rond de 7 a 8 weken. Er werd een afspraak gemaakt voor een curettage, ik had geen zin om te wachten tot het uit zichzelf zou komen. Deze stond gepland voor een week later, al die tijd is ons wondertje ook blijven zitten. Onze vrienden hadden een dag na het rampzalige bezoek aan de gynaecoloog eindelijk positief nieuws... Stel je voor dat je dat dan aan je vrienden moet vertellen die net gehoord hebben dat het bij hun niet goed zit.

Afijn curettage was achter de rug en ik had het best moeilijk met het feit dat hun zwangerschap gelukkig wel goed ging, hadden ze ook verdiend, maar ik wilde het ook zo graag, zo.'n dubbel gevoel.

Op een gegeven moment vond ik het allemaal zo lang duren voor het weer raak was, dat ik toch maar eens een bezoekje aan me huisarts plande, stel je voor dat er iets niet goed gegaan was tijdens de curettage. Deze raadde aan om het nog 2 maandjes af te wachten, dan zou er een jaar sinds de vorige positieve test voorbij zijn. Je raad het al, door de curettage was mijn eisprong zo van slag, dat ik niet precies wist wanneer het weer die tijd van de maand was. Toen ik dus 2 dagen voorbij de langste periode was, heb ik toch maar eens getest en deze was positief, dolblij waren we en bang, stel je voor dat het weer gebeurd. Gelukkig mochten we terugkomen bij dezelfde gynaecoloog. Deze was ook helemaal blij voor ons en meteen bij de eerste echo constateerde deze een hartje.

Nu ruim 6 jaar later klopt dit hartje nog steeds en viert bijna der verjaardag, ook heeft dit wondertje (onze dochter) er bijna 4 jaar later een lief broertje bij gekregen.

Me eerste zwangerschap zal ik nooit vergeten, wil ik ook niet en heel soms en stiekem ben ik toch wel nieuwsgierig naar dat kindje. Wat was het... Hoe zou het er nu hebben uitgezien en dat soort vragen.