De jaren verstrijken

Allereerst, als je mijn eerste en tweede verhaal nog niet gelezen hebt, lees die dan even eerst. 

Stef is weer thuis en het revalideren gaat goed. Zo goed dat er op 10 juni 2014 iets bijzonders gebeurd. Hij gaat door z'n knieen en vraagt mij ten huwelijk!! En natuurlijk heb ik JA gezegd. De trouwdatum is 18-9-15 en een jaar van voorbereidingen is begonnen. Wat is dat leuk zeg! 

Op 18-9 was dan de grote dag. Wat was het een liefdevolle, mooie, fijne, gezellige en onvergetelijke dag met een lach en een traan. Echt 1 om nooit te vergeten. 

Niet veel weken later krijgen we alleen helaas weer slecht nieuws. De tumor is sneller aan het groeien. En het is tijd voor chemo en bestraling. Ik zag hier enorm tegenop, was bang dat ie heel ziek zou worden. In december had ie chemo EN bestraling. En dan daarna nog 6 maanden chemo. Het was zwaar maar het was te doen. En het was het allemaal waard, want de tumor staat stil! Bam! Deze ronde hebben we gewonnen van de kanker! 

2016 vliegt voorbij en 2017 begint helaas weer niet super goed voor ons. 2-2-17, mijn vader is jarig en ik was na het feestje even gaan trainen (toen volleybalde ik nog). Tot opeens de beheerder van de sporthal in de zaal staat en mijn naam roept dat mijn moeder aan de telefoon is. En ik dacht niet eens meteen aan Stef. Gewoon omdat het al bijna een jaar goed ging. Maar helaas. Hij was niet goed geworden en ze moesten naar het ziekenhuis komen. Eenmaal daar werd er aan een TIA gedacht en moest hij weer 3 dagen blijven met als gevolg: bloedverdunners. 

In 2017 zijn we, na 5 jaar, weer met de vouwwagen weggeweest. Heerlijk naar Toscane. Wat een fantastische vakantie. 

En eenmaal terug van vakantie mijn pilstrip in de prullenbak gegooid. Want we wisten het zeker, er was plek voor meer liefde, liefde voor een baby'tje. In ons achterhoofd hielden we altijd rekening met eventueel een medisch traject. Door de Chemo en bestraling kon stef zijn zaad verslechtert zijn, en we hebben daarom toen ook wat in laten vriezen. 

Maar eindelijk werd ons iets gegund. Want na 3 maanden had ik een positieve test in mijn handen. Ik was zwanger!!!! Dreams do come true! 

21 september was mijn uitgerekende datum. En we konden niet wachten. Ik had een heerlijke zwangerschap (sorry voor alle misselijke mama's). Met alleen wat bekkenpijn. Maar ik genoot enorm! 

Maar helaas pindakaas. Stef had in mei weer z'n controle (dit heeft hij overigens elke 3 maanden). Ik kon dit keer echt niet mee ivm werk. En nog altijd spijt van. Want er kwam slecht nieuws. Hij heeft een 2e tumor. Deze zit bij de hersenstam. En hij moet aan de chemo... Neeeee!!!! Niet nu! Ik ben zwanger! Halllooooo!!! Mogen wij nou niet 1 jaar even genieten zonder zorgen!!!! 

6 maanden chemo gaan meteen van start en dus ook in september. Stef heeft chemo in pilvorm. Steeds 1 week chemo en dan 3 weken rust. Die week was ie dan vaak misselijk. Maar vooral werd hij steeds vermoeider. Ik zag enorm op tegen HOE gaat dat in de kraamweek straks. En met de bevalling, als ie dat maar volhoudt. En als ie chemo heeft, mag ie dan wel kussen en knuffelen met zijn kindje? Allemaal vragen.. En het antwoord daarop lees je de volgende keer...